“Stacja Męcina” o Galicyjskiej Kolei Transwersalnej „Galicjance”

“Stacja Męcina” to fanpage dedykowany historycznej linii kolejowej Chabówka – Nowy Sącz. Są na nim prezentowane materiały dotyczące Galicyjskiej Kolei Transwersalnej zwanej „Galicjanką”.

Galicjanka, lokomotywy, kolej…- to dla bardzo dużej ilości osób temat, który inspiruje (np. “Stacja Męcina” ma .5 tys. sympatyków). W fotografii przykładem jest Piotr Golonka z Piekiełka, który miał już tematyczne wystawy swoich prac. Na łamach “tymbark.in” były prezentowane prace Pana Piotra, jak też Rolada Mielnickiego, Andrzeja Drożdża.

„Pod znakiem pary i dymu, czyli galicyjskiej kolei czar w obiektywie Piotra Golonki”

Poniżej wpis z 19 czerwca, na którym pokazana jest fotografia z lata 30-tych udostępniona przez Kolekcję Prywatną Tymbark.

W tym tygodniu portal Gazeta Myślenicka.pl  w cyklu “W Polskę jedziemy” zamieścił obszerny artykuł  Czesława Szewczyka ze “Stacji Męcina” pod tytułem  “Blisko nas: jedna z najpiękniejszych tras kolejowych w Polsce” , w którym przedstawiona jest historia Galicyjskiej Kolei Transwersalna „Galicjanki”, jak też informacja o kolejowych przejazdach retro w ramach Małopolskich Szlaków Turystyki Kolejowej.

http://gazeta.myslenice.pl/blisko-nas-jedna-z-najpiekniejszych-tras-kolejowych-w-polsce

IWS

 

 

“Spotkanie ze Słowem” – ostatnie w Tymbarku pod kierownictwem ks.Michała Łukasika

Dzisiaj, po sobotniej, świątecznej,  Mszy Św. w kościele parafialnym w Tymbarku miało miejsce Spotkanie ze Słowem. Było to 17-te, a zarazem ostatnie, prowadzone przez księdza Michała Łukasika, który od sierpnia będzie wikariuszem w Parafii Szymbark.

Po zakończonej modlitwie przedstawicielka uczestników Spotkań podziękowała księdzu Michałowi za to dzieło, jakim były cykliczne Spotkania ze Słowem, z Bogiem.

IWS

Ogłoszenia parafialne (Parafia Tymbark, 19.07.2020)

1. Przeżywamy 16. Niedzielę Zwykłą. Bóg zapłać za ofiary złożone na WSD w Tarnowie. Proszono nas o przypomnienie o obowiązujących  zasadach bezpieczeństwa w kościele w związku z epidemią. Bardzo prosimy o stosowanie obowiązujących zaleceń (maseczki, dystans, odkażanie konfesjonału po spowiedzi).

2. Bóg zapłać wszystkim, którzy pomogli w przygotowaniu Mszy św. na cmentarzu: Siostrze Reginie, LSO, pani Małgorzacie, panu Danielowi, druhom z OSP w Tymbarku, panu Grzegorzowi Urbańskiemu, Stanisławowi Guzikowi i Grzegorzowi Wikarowi. Dziękujemy również Panu Krzysztofowi Molkowi i jego pracownikom za nieodpłatne wykonanie prac na cmentarzu i przy kościele parafialnym. Niech Pan Bóg wynagrodzi wszelkie dobro. 

3. W tym tygodniu:
•    w środę o poprowadzenie modlitwy różańcowej prosimy Różę Kobiet św. Matki Teresy z Kalkuty (zelatorka p. Maria Surdziel);
•    składka w przyszłą niedzielę przeznaczona jest na cele inwestycyjne;
•    po Mszach św. w przyszłą niedzielę poświęcenie pojazdów w związku ze wspomnieniem św. Krzysztofa;

4. Proszono nas o ogłoszenie: Urząd Gminy w Tymbarku informuje, że w dniu 24 czerwca minął termin składania deklaracji o wysokości opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Osoby, które jeszcze tego nie zrobiły powinny niezwłocznie dostarczyć deklaracje do Urzędu Gminy. Urząd prosi również  o terminowe regulowanie należności.

5. Zachęcamy do czytania prasy katolickiej. Zelatorów Róż Różańcowych zapraszamy do zakrystii po odbiór nowego numeru „Misje Dzisiaj”. Są jeszcze albumy o św. Janie Pawle na Ziemi limanowskiej. Wszystkim Solenizantom i Jubilatom tego tygodnia składamy najserdeczniejsze życzenia i zapraszamy do wspólnej modlitwy w świątyni.

6. W minionym tygodniu z naszej wspólnoty odeszła śp. +Elżbieta Petranowicz z Tymbarku. Powierzajmy zmarłą Miłosiernemu Bogu…

HISTORIA PIŁKI NOŻNEJ (64) – ze starych kronik Krzysztofa Wiśniowskiego

Sezon piłkarski 1994/1995 dla Drużyny Harnaś – Browar Tymbark, był pięknym ale i trudnym okresem. Osiągnięty awans do III Ligi Małopolskiej, przyniósł Klubowi i całej tymbarskiej społeczności, poczucie dumy i wielkości. Rzeczywistość jednak szybko zweryfikowała możliwości sportowe i wysiłki organizacyjne Klubu. Drużyna Harnasia rozgrywając kolejne ligowe mecze, napotykała przeciwników prezentujących nową wyższą jakość, świetnie wyszkolonych technicznie i perfekcyjnie realizujących założenia taktyczne. Każdy mecz był wielkim wyzwaniem a zdobyte punkty przychodziły z wielkim trudem.

Niestety, mimo dużych motywacji i autentycznego zaangażowania, Drużyna Harnasia opuściła III Ligę Małopolską. W kolejnych sezonach, już w IV Lidze, piłkarze prezentowali wysokie umiejętności i przysparzali kibicom wiele radości a w przeciwnikach wzbudzali szacunek i piłkarski respekt.

Nastąpiły zmiany w 1995 roku dotychczasowy … LKS Harnaś – Browar Tymbark

zmienia nazwę na … KS Tymbark w Tymbarku.

W 1997 roku, Prezes Klubu Jacek Dziadoń przekazuje swoją prezesurę byłemu zawodnikowi i sympatykowi Harnasia – Marianowi Ściankowi, który jest równocześnie sponsorem Klubu.Nowy Prezes, rozpoczyna swoją kadencję od dużego remontu obiektów sportowych i zakupu dresów w klubowych barwach.

Drużyna seniorów gra na wysokim poziomie, gromi rywali i utrzymuje się wysoko w tabeli.

W sezonie piłkarskim 1998/1999 Drużynę Seniorów prowadzi para trenerska Grzegorz Dziadoń i Wojciech Majeran, doświadczeni zawodnicy Harnasia. Zarząd Klubu na przełomie 1999/2000 roku powołuje na funkcję szkoleniowca i trenera I Drużyny obywatela Chorwacji Antona Modrinića. W tym czasie Harnaś odbywa obóz szkoleniowy w Chorwacji, gdzie w formie tourne, rozgrywa szereg meczy towarzyskich nawet z drużynami Ligii Chorwackiej.

 cdn.

Foto nr 1.
Prezesi Harnasia – Marian Ścianek i ustępujący Jacek Dziadoń na jednym z tradycyjnych ognisk.

Foto nr 2.
Rok 2000, drużyna Seniorów Harnasia
Stoją od prawej: Prezes – Marian Ścianek, Trener – Anton Modrinić, … , Krzysztof Przechrzta, Marcin Pażucha, Paweł Wiewiórski, Jan Szewczyk, Ryszard Wroński, Grzegorz Dziadoń, Grzegorz Stokłosa, Rafał Dudzik. W dole od prawej: Jan Burnus, Wojciech Przechrzta, Marek Jaroszyński, Marek Przechrzta, Paweł Poręba, Tomasz Olejarz, Andrzej Niezabitowski, Rafał Sułkowski, Ryszard Przechrzta.

Foto nr 3.
Prezes – Marian Ścianek i Trener – Anton Modrinić.

Foto nr 4.
Seniorzy Harnasia rok 2000
Od lewej: Rafał Dudzik, Franciszek Mrózek, Mieczysław Kubatek, Faron, Jan Burnus, Grzegorz Dziadoń, Łukasz Dudek , Grzegorz Stokłosa, Jan Szewczyk. W dole: Wojciech Przechrzta, Paweł Podczerwiński, Tomasz Olejarz, Paweł Wiewiórski, Wojciech Bokowy, Marek Jaroszyński.

Foto nr 5.
„Ławka” Drużyny Harnasia. Trener Anton Modrinić, Paweł Pięta, Kierownik Drużyny – masażysta Marek Ryś, Sekretarz Klubu – Zbigniew Majeran.

Foto nr 6.
Seniorzy –Prezes – Jacek Dziadoń, Czesław Kordeczka, Rafał Dudzik, Grzegorz Dziadoń, Wojciech Dziadoń, Jan Szewczyk, Grzegorz Stokłosa, Jan Burnus, Wojciech Przechrzta, Trener Anton Modrinić z synem. W dole: … , Paweł Podczerwiński, Krzysztof Obiedziński , Paweł Poręba, Wojciech Bokowy, Marek Jaroszyński.

Foto nr 7.
Niedawni juniorzy dziś (2000 rok) trzon drużyny seniorów.
Jan Burnus, Paweł Wiewiórski, Marek Jaroszyński, Marcin Pażucha.

W rocznicę wydarzenia: Tymbark i Jodłownik na prezydenckim szlaku. Wizyta i spotkanie mieszkańców z prof. Ignacem Mościckim w 1929 r.

Tymbark i Jodłownik na prezydenckim szlaku

Wizyta i spotkanie mieszkańców z prof. Ignacem Mościckim w 1929 r.

Ponad dziewięćdziesiąt lat temu w dniach 17 i 18 lipca 1929 r. po szutrowanych jeszcze wówczas drogach powiatu limanowskiego, poruszała się sprawnie niewielka, licząca zaledwie kilka pojazdów kolumna. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, bowiem w tym okresie samochód był już w powszechnym użytku, gdyby nie fakt, iż niemal w każdej miejscowości przez którą przejeżdżała była owacyjnie witana. Tak samo było w stolicy regionu mieście Limanowej. Z tej okazji została ona odświętnie przystrojona świetlnymi iluminacjami. Na podróżnych czekała grupa rozemocjonowanych mieszkańców z władzami miasta, duchowieństwa i przedstawicielami społeczności żydowskiej na czele. Po nocy spędzonej w Dworze Marsów uformowana w kolumna ruszała w dalszą drogę i podobnie jak dzień wcześniej wszędzie owacyjnie witana. Tak było w Sowlinach, Zamieściu, Tymbarku i wreszcie Jodłowniku. We wszystkich tych miejscach odbywały się podniosłe acz niezwykle spontaniczne spotkania. Któż wzbudzał tyle pozytywnych emocji wśród społeczności lokalnej miasta, miasteczek i niewielkich wsi. Otóż, był nim prof. Ignacy Mościcki Prezydent i Pierwszy Obywatel Rzeczypospolitej.

W lipcu 2012 roku w Muzeum Regionalnym Ziemi Limanowskiej odbył się wernisaż wystawy, na której przypomniano tę historyczną wizytę głowy państwa w powiecie limanowskim. Od tego czasu w wyniku badań archiwalnym udało się odnaleźć kolejne interesujące materiały, ukazujące wizytę prof. Ignacego Mościckiego w naszym regionie.  Okazuje się bowiem, że Prezydent odwiedził nie tylko Dwory Marsów i Romerów o czym pisano także na łamach „Echa Limanowskiego”, ale również spotykał się robotnikami rafinerii w Sowlinach, mieszczanami w Tymbarku tudzież włościanami w Jodłowniku i Zamieściu. Korzystając zatem z okazji jaką jest kolejna rocznica ważnej dla regionu wizyty warto przypomnieć również te mało znane epizody, które stanowią interesujący przyczynek do bogatej historii naszej małej ojczyzny.

* * *

Początek lata 1929 r. był wyjątkowo upalny i suchy. Szereg osób wykorzystując doskonałą pogodę korzystało z urlopów i wyjeżdżało do znanych nadmorskich kurortów m.in. Władysławowa, na Hel czy też do równie popularnego wówczas Zakopanego i Krynicy. Niestety dla pozostałych był to okres wytężonej pracy. Wśród tych „zapracowanych” znaleźli się urzędnicy Kancelarii Prezydenta, dla których od z górą kilku tygodni zasadniczym zajęciem pozostawała organizacja planowanej na połowę lipca podróż najważniejszej osoby w kraju. Na Zamku dogrywano ostatnie szczegóły, opracowywano program precyzyjnie dobierając  miejsca jakie miał znaleźć się na niej  znaleźć. Do Warszawy spływały telefonogramy z potwierdzeniami noclegów, kończące każdy dzienny etap podróży. Wszystkie prace organizacyjne musiały zostać ukończone przed 15 lipca, gdyż  tego dnia szybką koleją z Warszawy przybyć miał do stolicy Małopolski Ignacy Mościcki Prezydent Rzeczpospolitej. Od stołecznego Krakowa właśnie Prezydent planował rozpocząć swoją kilkunastodniową podróż. Miała być ona wyjątkowa pod każdym względem i taką była w istocie.  W jej trakcie Prezydent odwiedził bowiem kilkadziesiąt wsi, miasteczek i miast spotykając się zarówno z władzami samorządowymi, duchowieństwem, przedstawicielami społeczności żydowskiej, przedsiębiorcami czy działaczami społecznymi, ale przede wszystkim nawiązał szczere i sympatyczne relacje ze zwykłymi mieszkańcami regionu. Jak wspominają uczestnicy tych spotkań, w bezpośrednim kontakcie Ignacy Mościcki okazywał się być niezwykle ciepłym i przyjaznym człowiekiem. Fakt, głowa Państwa paraliżowała oficjeli, jednak z cała pewnością nie najmłodszych, dzieci i młodzież, która lgnęła do niego w każdym miejscu, gdzie do takich bezpośrednich spotkań dochodziło. Dlatego zapewne podróż Prezydenta po Małopolsce została zarówno przez ogólnopolskie jak i lokalne media określona mianem rodzinnej wizyty Ojca Narodu u swych ukochanych dzieci.  

* * *

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na jeden ciekawy aspekt, otóż w przeciwieństwie do współcześnie organizowanych wizyt prezydenckich, którym towarzyszą niezwykle wzmożone środki bezpieczeństwa, ścisła ochrona osobista i zabezpieczenia antyterrorystyczne, podróż Ignacego Mościckiego miała zupełnie inny, bardzo otwarty charakter. Podróżował w odkrytym samochodzie bez specjalnej ochrony a cała jego „świta” zmieściła się w zaledwie kilku pojazdach. Można sobie zadać pytanie dlaczego Prezydent miał tyle swobody. Otóż, było to możliwe, gdyż w przedwojennej Polsce Prezydent był dla zdecydowanej większości obywateli uosobieniem majestatu Najjaśniejszej Rzeczpospolitej. Gwarantem niezależności i niepodległości państwa, odzyskanego po 123 latach zaborów i choć w okresie dwudziestolecia międzywojennego, podobnie jak dziś,  na szczytach władzy toczyła się zażarta walka polityczna, to jednak Prezydent RP był otaczany należną mu czcią i szacunkiem. W każdej klasie szkolnej, w urzędzie państwowym i samorządowym na ścianie obok godła państwowego oraz wizerunku twórcy Rzeczypospolitej Marszałka Józefa Piłsudskiego znajdowała się podobizna Prezydenta RP. Dziś podobna sytuacja wydaje się być niemożliwa do powtórzenia, bowiem współczesne polskie społeczeństwo jest niezwykle spolaryzowane w poglądach nt. miejsca, roli i pozycji jaką w naszym państwie winien zajmować Prezydent. 

* * *

Przywiązanie i szacunek do pierwszej osoby w państwie  był widoczny na całej trasie. Wszędzie, gdzie zatrzymywał się Prezydent organizowane były patriotyczne manifestacje. Nie były to jednak typowe „obowiązkowe akademie” jak za czasów PRL, ale spontaniczne, choć dobrze organizacyjnie przygotowane spotkania. W miejscowościach przez które przejeżdżała kolumna pojazdów Prezydenta, witana była entuzjastycznie przez mieszkańców. Budowano specjalne barwne bramy triumfalne. Wzdłuż traktu oczekiwały władze, mieszkańcy, przedstawiciel społeczności  żydowskiej oraz organizacji, związków i stowarzyszeń społeczno-kulturalnych. Wszędzie widoczne były biało-czerwone chorągiewki.

Pierwszy etap podróży Prezydenta objął wizytę w grodzie Kraka, w czasie której spotkał się z mieszkańcami, ale także uczestniczył w uroczystościach wojskowych. Odwiedził Wawel i Skałkę. W dniu 17 lipca 1929 r. rozpoczęła się właściwa część niezwykle intensywna podróży. Już pierwszego dnia pokonał on bowiem kilkudziesięcio kilometrową trasę odwiedzają Orawę, Podhale, fragment ziemi sądeckiej, a kończąc ją w Limanowej.

Podróż rozpoczęła się w Myśleniach,  gdzie zaplanowano pierwszy z wielu krótki postój. Następnie przejechał przez Chabówkę, gdzie oczekiwali na niego przedstawiciele nieodległej Rabki w osobach wójta oraz członków miejscowej Gminy Żydowskiej. Dłuży postój miał miejsce w Spytkowicach, tam zwiedził gospodarstwo hodowlane, spotkał się z miejscowym duchowieństwem i mieszkańcami. Następnie samochód skierował się na zachód do Orawki, gdzie Prezydent zwiedził zabytkowy drewniany kościół a następnie do Jabłonki do Domu Ludowego. Tutaj odbyła się krótka uroczystość z udziałem m.in. znanego działacz spisko-orawskiego  Piotra Borowego. Kolejny etap podróży obejmował Podhale. Na trasie znalazł się wpierw Czarny Dunajec następnie stolica regionu Nowy Targ, gdzie Prezydent przyjął hołd górali, następnie Białka Tatrzańska. Tam zjadł obiad w towarzystwie ks. Jana Madeja miejscowego proboszcza i posła na Sejm RP w jednej osobie.  Kolumna prezydencka zawitała również na moment na Spisz odwiedzając Niedzicę, by później udać się na ziemię sądecką. Zwiedzanie stadni koni i gospodarstwa w Maszkowicach zajęło sporo czasu, którego powoli zaczęło już brakować. Ostatnim etapem tej podróży miała być Limanowa, do której Prezydent dotarł ok. godz. 21. Tutaj w Dworze Marsów zjadł uroczystą kolację wydaną przez gospodarzy na jego część a następnie spędził noc. Kolejny dzień podróży tj. 18 lipca 1929 r. to spotkanie z mieszkańcami miasta i duchowieństwem, którego przebieg dziś jest już powszechnie znany oraz dobrze wspominany. Po uroczystościach w kościele parafialnym rozpoczął się kolejny etap jego małopolskiej podróży.

Wizyta i spotkania w Sowlinach, Zamieściu oraz Tymbarku 18 lipca 1929 r.

Tuż za rogatkami miasta Limanowej kolumna prezydencka nieco przyśpieszyła, jednak nie na długo, bowiem już w oddali można było dostrzec odświętnie ubranych z chorągiewkami w dłoniach mieszkańców osiedli robotniczych w Sowlinach. Samochód z Prezydentem zatrzymał się na wysokości dwóch okazałych willi, w których mieszkała kadra kierownicza największego zakładu przemysłowego w regionie. Tutaj dostojnego gościa witali robotnicy rafinerii nafty, okoliczni mieszkańcy oraz licznie dziatwa. W imieniu wszystkich zebranych głos zabrał inż. Józef Marcinkiewicz (1876-1958),  inżynier budowlany, absolwent Politechniki Lwowskiej, żołnierz armii austro-węgierskiej w czasie I wojny światowej. Po jego krótkim acz płomiennym przemówieniu prezydencki samochód został przez dzieci dosłownie zasypany polnymi kwiatami, wywołując szczery uśmiech na twarzy jego najważniejszego pasażera. Po chwili kolumna ruszyła w dalszą drogę przejeżdżając m.in. przez wieś Zamieście, gdzie pierwszy obywatel RP również był niezwykle entuzjastycznie witany przez miejscową ludność. 

Kolejnym miejsce postoju, jakkolwiek wcześniej nie zaplanowanym, był rynek w Tymbarku. W kronice parafialnej zachował się niezwykle szczegółowy opis spotkania Prezydenta Mościckiego z władzami i mieszkańcami. Autorem tej interesującej relacji jest ks. proboszcz Józef Szewczyk, który  oddał doskonale podniosłą atmosferę jaka towarzyszyła temu historycznemu dla miasteczka i parafii wydarzeniu. Oddajmy zatem głos świadkowi i uczestnikowi lipcowego spotkania z Prezydentem Mościckim w Tymbarku:

W Tymbarku na drodze przy kamienicy gminnej była ustawiona piękna brama. Wzdłuż drogi ustawiły się dzieci szkolne (najbliższej drogi) za nimi stowarzyszenia młodzieży męskiej i żeńskiej a bliżej bramy też po obydwóch  stronach  drogi,  straż pożarna. Po drugiej stronie naprzeciwko nas ustawili się Żydzi z Torą pod baldachimem.

Przy samej bramie (od północnej strony, po prawej ręce w kierunku na Jodłownik) oczekiwałem ja  [ks. proboszcz Józef Szewczyk – przyp. R. Kowalski] z księdzem Mieczysławem Mamulskim i ks. drem O. Bertrandem Czyrnkiem Dominikaninem, bawiącym u rodziny na Jasnej na wakacjach, burmistrzem p. Janem Kubatkiem i reprezentującym gminę p. Dyrektorem Szkoły Kazimierzem Kierońskim. O godz. 10 ½ zajechało auto P. Prezydenta i stanęło przed bramą. P. Prezydent nie wysiadł,  lecz siedząc  w aucie przyjął hołd. Ja, przedstawiwszy się przemówiłem w te słowa:

«Najdostojniejszy P[anie] Prezydencie: Bogu Najlepszemu składam dzięki, że nam dał dożyć tego, iż możemy powitać i złożyć karny hołd swojemu Władcy. Nadto  przyjm[ij] Najd[ostojnieszy] P[anie] Prez[ydencie] najserdeczniejszą podziękę za to, że zbliżasz się do twych poddanych  na całym terenie i wszystkich krańcach Polski,  a zbliżając się do nas zbliżasz nas do serca Najjaśniejszej Rzeczypospolitej (…). Świadomi  jesteśmy wszyscy od najstarszego obywatela do małego dziecka tych Twoich macierzyńskich trosk i zabiegów, jakie podejmujesz dla dobra Twych podwładnych i tej Najjaśniejszej Rzeczypospolitej i dlatego z serca przepełnionego wdzięcznością, miłością i czcią wołamy Najdostojniejszy P. Prezydent, nasz Władca, następca Królów  polskich niech żyje»

Okrzyk ten podjęło pilnie całe zgromadzenie. Następnie przedstawiłem reprezentację miasta, stowarzyszenia młodzieży Straż Pożarną, reprezentację gminy Izraelickiej. Burmistrz podał na tacy bochenek chleba i kilka grudek soli. Chleb i sól zabrał P. Prezydent, podał wszystkim rękę i reprezentantowi Żydów także. Ja miałem ten zaszczyt, że dziękując mi P. Prezydent – długo a serdecznie i silnie ściskał moją dłoń.” [Archiwum Parafii w Tymbarku, Kronika parafii Tymbark, t. II, s. 77-78]

 To historyczne wydarzenie został zatrzymane w kadrze na dwóch archiwalnych już dziś fotografiach. Pierwsza, ukazuje kolumnę prezydencką wjeżdżającą na tymbarski rynek. Doskonale widoczne są zabudowania miasteczka oraz szpaler ludzi ustawiony wzdłuż drogi.  Na temat drugiej, zachowanej w kronice parafialnej, ks. proboszcz odręcznie napisał:

Naklejam tu fotografię przedstawiającą … Fotografia była zdejmowana z okna budynku gminnego znajdującego się po lewej stronie w kierunku Jodłownika. Ja tam jestem tuż przy Prezydencie.”

Spotkanie w Jodłowniku z Romerami i Drożdżami

 Po owacyjnym spotkaniu z mieszkańcami Tymbarku, kolumna prezydencka wyruszyła w dalszą drogę, aby po kilkunastu kilometrach dotrzeć do rogatek miejscowości Jodłownik. Miasteczko to znalazło się na trasie przyjazdu, mało tego również w oficjalnym programie podróży Prezydenta. Kancelaria Prezydenta zaplanowała tutaj dłużej spotkanie zarówno z mieszkańcami ale przed wszystkim zwiedzanie dwóch gospodarstw wzorowych. Na łamach „Ilustrowanego Kuriera Codziennego” opublikowana została krótka notatka prasowa  informująca o pobycie Ignacego Mościckiego w Jodłowniku. Redaktor odnotował:

 O godz. 12-tej p. Prezydent jadąc przez Swoliny, Zamiecie oraz szereg innych miejscowości, przybył do Jodłownik, gdzie był witany owacyjnie, wysiadł z samochodu. Poprzedzany banderią Podhalan, zwiedził farmę p. Drożdża, oglądając bydło, po czem udał się na zwiedzanie obory zarodowej w majątku p. [Aleksandra] Romera. Należ zaznaczyć, iż Jodłownik jest kolebką czerwonego bydła klasy polskiej. P. Prezydent przez czas dłuższy z zainteresowaniem oglądał ciekawsze okazy, poczem udał się do dworu, gdzie był podejmowany przez pp. Romerów przekąską.

Swoją relację z podróży zamieściła również „Gazeta Lwowska”, pisząc w odredakcyjnym tekście:

O godz. 12. Pan Prezydent przybył do Jodłownika, gdzie zwiedził fermę p. [Jana] Drożdża, po czym udał się na zwiedzania obory w majątku p. Romera Należy zaznaczyć, że Jodłownik jest kolebką czerwonego bydła, rasy polskiej. P. Prezydent przez dłuższy czas oglądał ciekawsze okazy, poczem udał się do dworu, gdzie był serdecznie podejmowany przez pp. Romerów. O godz. 12.30 odjechał P. Prezydent wraz z otoczeniem do Zakliczyna.

Szerzej tą historyczną wizytę opisał lokalna prasa m.in. ukazujący się w Nowym Sączu tygodnik „Głos Podhala”. Na jej szpaltach ukazał się tekst Franciszka Biedronia, w którym autor pisał:

Orszak Prezydenta w asyście strojnej banderii zajechał przed kościół. U wrót starej świątyni wiejskiej powitał Najwyższego Włodarza opat OO Cystersów ks. Magiera. Po modłach udał się Pan Prezydent przed zagrodę gospodarza [Jana] Drożdża, gdzie oglądał czerwone bydło włościan hodowców. Tu przemówił do Pana Prezydenta gospodarz Śliwa z Mostowa, dziękując Mu z całego serca za odwiedziny i zainteresowanie rolnictwem. Następnie oglądał Pan Prezydent oborę gospodarza Drożdża i zapraszany przezeń serdecznie, przestąpił progi wiejskiej chaty. Było tak ongiś było i znowu dziś! Najwyższy przedstawiciel Majestatu Rzeczypospolitej zasiadł do stołu w skromnej izbie wieśniaczej i nie pogardził posiłkiem chłopa. Scena naprawdę piękna i godna dziennikarskiej notatki. (Niestety PAT. tej sceny nie widział!).

Prócz ludności miejscowej wzięła udział w uroczystościach w Jodłowniku także ludność okolicznych gmin i przysiółków. Bajecznie wyglądała grupa dziewcząt ze Skrzydlnej, która długimi wieńcami opasała orszak Pana Prezydenta. Obraz  jak z bajki   – prześliczny.

Z domu włościanina Drożdża udał się Pan Prezydent do dworu pp. Romerów, gdzie zabawił dłużysz czas, podejmowany niezwykle serdecznie przez gospodarzy. Po zwiedzeniu wzorowej obory (najpiękniejsze bydło czerwone)i przekąsce opuścił Dostojny Gość dwór pp. Romerów i żegnany serdecznie przez ludność, udał się w dalszą podróż do Zakliczyna i Dębicy. Na granicy powiatu pożegnał Pana Prezydenta starosta Müller. Oto wspaniały przebieg podróży Głowy Państwa po pięknej ale biednej niestety, ziemi limanowskiego powiatu. Jeśli idzie o porządek, ludność zdała egzamin z odznaczeniem. Na wysokości zadania stanęło także duchowieństwo, nauczycielstwo i władze powiatowe. Dopisała również pogoda”.

Z pobytu i spotkania prof. Ignacego Mościckiego w Jodłowniku zachowały się w zbiorach rodzinnych p. Heleny Romer Wąsowicz 3 archiwalne fotografie a także autograf jaki złożył w Księdze Gości Majątku Romerów tudzież szczegółowy program podróży Pierwszego Obywatele RP w dniach 17 i 18 lipca 1920 r.

Od wizyty Prezydenta Mościckiego na limanowszczyźnie minęło ponad dziewięćdziesiąt lat. Pamięć o tym wydarzeniu nie jest powszechna. Niemniej jednak z uwagi na fakt, iż była to pierwsza wizyta głowy państwa w regionie należy ją przypomnieć. Wydaje się ponadto, że należało by ją również uznać za historyczną i podobnej randze, jak przejazd Świętego Jana Pawła II i krótki postój na rynku w Limanowej.

Robert Kowalski,

Łososina Górna, 16.07.2020

1. Wjazd prezydenckiej kolumny do Tymbarku 18 lipca 1929 r.

2. Widok na Sowliny i osiedle pracowników Rafinerii Nafty

3. Prezydent Ignacy Mościcki wjeżdża do Tymbarku. Widoczny szpaler ludzi, bramę triumfalną w tle Kościół Parafialny Narodzenia Najświętszej Maryi Panny oraz rynek.

4. Spotkanie mieszkańców miasteczka z prof. Ignacym Mościckim na tymbarskim rynku Prezydenta RP

5. Rodzina Jana Drożdż z Jodłownika, którego gospodarstwo odwiedził Prezydent Mościcki

6. Ignacy Mościckiego przybył do Jodłownika w godzinach południowych. Prezydent (x) wysiada z samochodu przed dworem Aleksandra Romera

Podczas wizyty w Jodłowniku Prezydent (x) z zainteresowaniem oglądał ciekawe okazy czerwonego bydła rasy polskiej, hodowanego w majątku Aleksandra Romera.

Fotografie:

  1. Wjazd prezydenckiej kolumny do Tymbarku 18 lipca 1929 r. [PTH]
  2. Widok na Sowliny i osiedle pracowników Rafinerii Nafty [PTH]
  3. Prezydent Ignacy Mościcki wjeżdża do Tymbarku. Widoczny szpaler ludzi, bramę triumfalną w tle Kościół Parafialny Narodzenia Najświętszej Maryi Panny oraz rynek. [KPT]
  4. Spotkanie mieszkańców miasteczka z prof. Ignacym Mościckim na tymbarskim rynku Prezydenta  RP [KPT]
  5. Rodzina Jana Drożdż z Jodłownika, którego gospodarstwo odwiedził Prezydent Mościcki. [ARD]
  6. Ignacy Mościckiego przybył do Jodłownika  w godzinach południowych.  Prezydent (x) wysiada z samochodu przed dworem Aleksandra Romera. [Zbiory Heleny Romer-Wąsowicz]
  7. Podczas wizyty w Jodłowniku Prezydent (x) z zainteresowaniem oglądał ciekawe okazy czerwonego bydła rasy polskiej, hodowanego w majątku Aleksandra  Romera. [Zbiory Heleny Wąsowicz- Romer]

 

“Z Bożej Apteki” (22)

 

niecierpek drobnokwiatowy

niecierpek drobnokwiatowy

Niecierpek drobnokwiatowy– należy do rodziny niecierpkowatych, jest to podobno roślina inwazyjna pochodząca z Azji, ale kiedy i w jaki sposób do nas dotarła nie wiadomo, występuje u nas kilka gatunków w stanie dzikim, są też odmiany ogrodowe i doniczkowe. Najpopularniejszy to: niecierpek pospolity i drobnokwiatowy, obydwa są do siebie bardzo podobne, różnią się w zasadzie wielkością kwiatów, pospolity ma większe, ich właściwości lecznicze są takie same. Chociaż zastosowanie niecierpek ma raczej rzadkie to oddziaływanie zdrowotne bardzo szerokie. Niecierpek kwitnie w lipcu – sierpniu, może wyrastać w sprzyjających warunkach do ponad 150cm, jednak z uwagi na płytki system korzeniowy czasami może się wywracać, rozsiewa się za pomocą wystrzeliwujących owoców (sprężynowe ścianki owoców po dotknięciu gwałtownie się otwierają wyrzucając owoce) można go spotkać na terenie całego kraju, preferują miejsca wilgotne, rosną na skrajach lasów, w starych sadach, polanach i nieużytkach. Do celów leczniczych powinno się te rośliny zbierać w okresie kwitnienia i owocowania. Rosina ta bogata jest w olejki eteryczne, żywice, flawonoidy, witaminę F, kwasy tłuszczowe i sole mineralne. Z rośliny tej tej przyrządzać można nalewki, wyciągi, herbaty, a z owoców olej. Roślina działa: :przeciwzapalnie, moczopędnie, przeciwłuszczycowo, przeciwreumatyczne, przeciw toczniowi, przeciwgrzybiczo, przeciwbakteryjnie, przeciw nowotworowo. Preparaty niecierpka działają ochronnie na serce, wątrobę, zapobiegają przerostowi gruczołu krokowego, a wcierane we włosy nadają im złocisty odcień, regenerują torebki włosowe przez co opóźniają łysienie.

rumianek bezpromieniowy

Rumianek pospolityrumianek bezpromieniowy , te dwie roślinki to dwie różne odmiany tego samego gatunku należącego do rodziny astrowatych, obydwie są prawie identyczne jak chodzi o oddziaływanie na organizm ludzki, ale nie zawsze właściwie rozpoznawalne, jak z rumiankiem bezpromieniowytm nie powinno być problemu tak rumianek pospolity łatwo pomylić z rumianem psim czy chociażby z  maruną bezwonną, aby się nie pomylić należy przyjrzeć się koszyczkom, które powinny być puste w środku, a roztarte przyjemnie pachnieć (u żadnego innego gatunku te dwie cechy nie występuję jednocześnie). Rumianek pospolity bywa często nazywany rumiankiem lekarskim lub aptecznym. Rumianek kwitnie od maja do października, rośnie na nasłonecznionych łąkach, polach, polanach, trawnikach, przydrożach, nieużytkach, jest rośliną wybitnie światłolubną, może wyrastać do 70 cm.  Zioła te były stosowane już w starożytnym Rzymie i Egipcie. Lecznicze substancje zawarte w rumianku to: flawonoidy, cholina, śluzy, witamina C, bogaty zestaw soli mineralnych, olejki eteryczne, kwasy fenolowe i inne związki potrzebne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. W ziołolecznictwie znaczenie mają koszyczki rumianku, zbierane w początkowym okresie kwitnienia. Służą do przygotowania naparów, herbat, maści, nalewek, okładów czy płukanek. Napar i nalewka z rumianku doskonale się sprawdza w przypadku zapalenia spojówek, w stanach zapalnych gardła i jamy ustnej, przy oparzeniach skóry, do przemywania miejsc intymnych, inhalacji przy katarze oraz  zaburzeniach trawienia, braku apetytu, bezsenności, zmęczeniu i stresu. Rumianek pomaga także w dolegliwościach cukrzycowych, wrzodowych, stanach zapalnych, ma działanie przeciwgrzybiczne i przeciwbakteryjne, działa regenerująco, pomaga w leczeniu hemoroidów  i alergiach. Rumianek ma bardzo łagodne ale też i skuteczne działanie dlatego często stosowany jest przez młode mamy, tak do przemywania noworodków jak i wewnętrznie w przypadku kolek i bolesnego ząbkowania.  Kwiaty rumianku są też jadalne, można je wykorzystywać  zarówno do nadawania smaku zupom, sałatkom i galaretkom, mogą być też stosowane do ozdabiania rożnych potraw w tym ciast. Wspaniałe właściwości rumianku docenił przemysł kosmetyczny. Olejek rumiankowy wykorzystuje się do produkcji: kremów, balsamów, mydeł, płynów do kąpieli (szczególnie tych przeznaczonych dla dzieci i osób o wrażliwej skórze), maseczek, szamponów, past do zębów i odżywek do włosów, Stosowanie ziołowego naparu podczas mycia włosów, doda im blasku i witalności. Zabieg ten powinny szczególnie docenić osoby, które pragną uzyskać efekt świetlistych refleksów na swoich blond kosmykach.