“Z Bożej Apteki” (20)

 

babka szerokolistna

Babka lancetowata

Babka lancetowata i babka szerokolistna – obydwie odmiany należą do rodziny babkowatych rosną praktycznie w całej Polsce, można je spotkać na polach, łąkach, pastwiskach, miedzach, ugorach i ogrodach. Kwitną od maja do września. Zarówno jedna jak i druga uważana jest za pospolity chwast jednak właściwości lecznicze sprawiają, ze powinno się je traktować jako cenne zioło. Do celów leczniczych wykorzystuje się liście tak świeże jak i suszone. Babki są bogate w flawonoidy, garbniki, kwas askorbinowy, sole mineralne w tym cynk i krzemionkę. Można z nich robić: wyciągi, napary, herbaty i maści, są doskonałym środkiem na wszelkiego rodzaju skaleczenia, wystarczy zerwać liście, rozgnieść na miazgę i taką papkę przyłożyć na skaleczone miejsce, skutek rewelacyjny, okłady z rozgniecionych liści przyspieszają gojenie poobcieranych nóg po długich marszach.
Wyciągi z babki działają bakteriobójczo, posiadają właściwości przeciwzapalne. Babka lancetowata posiada właściwości przeciwskurczowe, ułatwia odkrztuszanie. Babka zwyczajna zawiera więcej substancji śluzowych, działa wykrztuśnie, pobudza wydzielanie soku żołądkowego, wykazuje działanie przeciwgorączkowe. Liściem babki wystarczy natrzeć miejsce ukłucia komara, a zarówno opuchlizna i ból przechodzą praktycznie „od zaraz”. Dawniej stosowano korzeń babki zarówno gotowany – dla starszych jak i świeży do usuwania bólu zębów, wystarczy żuć, a z kolei odwar z niego pomaga przy biegunkach, żółtaczce i zgadze, działa również osłaniająco na wątrobę. Babki doskonale pomagają w również przy owrzodzeniach żołądka, dwunastnicy, sprawdzają się też jako środek aseptyczny przy przemywaniach i irygacjach, a z młodych liści „babek” można przyrządzać pożywne sałatki, roślina w tej postaci jest cennym źródłem błonnika pokarmowego i dużej ilości witamin. W okresie kwitnienia, pylenie babki może być uciążliwe dla alergików, dojrzałe nasiona babek są przysmakiem kanarków.

Kuklik pospolity

 roślina stosunkowo trwała z rodziny różowatych, można ja spotkać w całej Polsce, rośnie zarówno na nasłonecznionych łąkach jak i w cieniu, w miejscach kamienistych, zaroślach i lasach. W naturze występuje wiele odmian, dużo gatunków (mieszańców i odmian botanicznych) uprawianych jest też jako rośliny ozdobne. Kuklik pospolity to niewysoka bylina z pędami wyrastającymi do jednego metra, kwitnie od maja do września, małe owoce zaopatrzone są w haczyki czepne dzięki czemu roznoszone są przez zwierzęta co umożliwia rozprzestrzenianie się tej rośliny w terenie. Do celów zielarskich wykorzystywany jest korzeń kuklika, ma właściwości przeciwbiegunkowe, wzmacniające, ściągające i antyseptyczne, stosowany bywa w chorobach żołądka, wywar ma zastosowanie do płukania jamy ustnej – wzmacnia dziąsła i zęby. Ze względu na smak i zapach do złudzenia przypominający goździki, dawniej używano korzeń kulika jako przyprawę do ciast i napojów, a w dzisiejszych czasach stosuje się go do aromatyzowania niektórych ekskluzywnych win, likierów i piw, a odwar do trwałego barwienia wełny na piękny rudawozłoty kolor.

“Z Bożej Apteki” (19)

szczaw zwyczajny

Szczaw zwyczajny – roślina należy do rodziny rdestowatych (kiedyś już była mowa o szczawiu kędzierzawym = szczekaju) jest podobnie jak bluszczyk kurdybanek ( o tej roślince też było wcześniej) uważana za „bombę witaminową”, do zastosowania leczniczego wykorzystuje się liście. Jednak z ilością nie należy przesadzać, bo można sobie zaszkodzić z powodu zbyt dużej ilości szczawianu. Szczaw zwyczajny to roślina występująca pospolicie na terenie całej Polski, można go spotkać na wilgotnych łąkach, polanach i skrajach lasów, kwitnie od maja do czerwca. Najpopularniejszym szczawiowy daniem jest odżywcza zupa, którą można praktycznie cały rok mieć w swoim jadłospisie, bo liście szczawiu doskonale nadają się na mrożonki, a w takim stanie nie tracą właściwości, Szczaw zawiera cały zestaw minerałów takich jak: potas, magnez, krzem, wapń i żelazo oraz witaminy: A, B2, B6, C, beta-karoten i kwas foliowy.  Roślinka ta wzmacnia naturalną odporność organizmu, działa przeciwbólowo, spowalnia procesy starzenia, likwiduje obrzęki, uśmierza potłuczenia, działa korzystnie na oczy i zapobiega anemii. Zawarte w szczawiu witaminy z grupy, B działają pozytywnie na układ nerwowy, a błonnik poprawia trawienie. Oprócz właściwości odżywczo smakowych szczawiem można wywabiać plamy oraz usuwać zabrudzenia.

Ostrożeń łąkowy

Ostrożeń łąkowy – to wieloletnia roślina należąca do rodziny astrowatych, (istnieje kilka odmian, popularnie nazywanych ostami – nazwa ta jest jednak błędna) występuje w całej Polsce. Roślina widoczna jest z reguły dopiero w drugim roku, w pierwszym wytwarza rozetkę liściową, z której właśnie w drugim wyrasta łodyga zakończana kwiatowymi koszyczkami, może w sprzyjających warunkach osiągać nawet 150 cm wysokości.  Kwitnie od maja do lipca, kwiaty koloru fioletowo- purpurowego, roślina ta lubi gleby żyzne i wilgotne, ale rośnie też na gliniastym podłożu. Ostrożeń ma właściwości wzmacniające i zwiększające odporność organizmu, działa przeciwkrwotocznie, moczopędnie, poprawia metabolizm, wspomaga odchudzanie, polecany przy chorobach nerek, dnie moczanowej, trądziku i innych chorobach skórnych. Młode liście i kłącza zawierają dużo białka, w dawnych czasach w okresach głodu jedzono je jak pożywne warzywo.

 

“Z Bożej Apteki” (18)

Koniczyna biała – należy do rodziny bobowatych   (o tej roślince było już trochę wcześniej), jest byliną wyrastającą do wysokości około 25 cm czasami wyżej, występuje na terenie całej Polski, rośnie w stanie dzikim na wszelkiego rodzaju nieużytkach, pastwiskach, łąkach i trawnikach, jest odporna na deptanie. Jest to jedna z najlepszych roślin miododajnych, zapylana przez pszczoły i trzmiele, kwitnie od maja do października ma bogatą zawartość białka i soli mineralnych, stosowana jest, jako pasza dla zwierząt, ale ma też wiele właściwości, które są wykorzystywane w ziołolecznictwie. Do tych celów pozyskuje się ziele i kwiatostany, jest cennym środkiem wzmacniającym, przeciwbólowym, leczącym rany, ma właściwości antytoksyczne, działa przeciwreumatycznie i przeciwartretycznie. Jest pomocna w przeziębieniach, gruźlicy płuc, podagrze, zatruciach, chorobach kobiecych i przepuklinie. Koniczyna biała bywa też wykorzystywana do otrzymywania żółtego barwnika, który pozyskuje się z kwiatów, a jest wykorzystywany do celów spożywczych, kosmetycznych i przemysłowych.    

żmijowiec zwyczajny – Kolejna roślina z tych, co to mogą otruć, ale w dawkach stosowanych w ziołolecznictwie mogą wyleczyć, pochodzi z rodziny ogórecznikowatych, dosyć osobliwą nazwę, roślina ta zawdzięcza dwom cechom, pierwsza to, wystające z kielicha kwiatowego pręciki, które są podobne do języka żmii, a druga wynika z zastosowania rośliny w dawnych czasach, jako odtrutka w przypadku ugryzienia przez żmije. Roślina ta jest mało wybredna, rośnie w podłożu kamienistym, gliniastym i piaszczystym, można ja spotkać w suchych korytach rzek, na ich brzegach, skarpach, nieużytkach i skrajach dróg, występuje na terenie całej Polski. Kwitnie od czerwca do października, wyrasta do wysokości jednego metra, łodygi pojedyncze lub zebrane po kilka lub kilkanaście wyrastają z jednego miejsca, korzeń o wrzecionowatym kształcie z reguły brązowego koloru. Cała roślina bogata w krzemionkę, garbniki, śluzy i olejki eteryczne. Ma właściwości przeciwkaszlowe, działa kojąco na układ nerwowy, działa gojąco na rany, ma działanie przeciwtrądzikowe. Należy jednak pamiętać, że przedawkowanie może skutkować uszkodzeniem wątroby, może też powodować halucynacje. W dawnych czasach z powodzeniem roślina ta była wykorzystywana, jako trutka na szczury i jak już było powiedziane przeciw jadowi żmij.

“Z Bożej Apteki” (17)

Chaber bławatek

Chaber bławatek – roślina należy do rodziny złożonych, jest pospolitym chwastem upraw motylkowych, okopowych i zbóż, rośnie na wszystkich rodzajach gleb, występuje w całej Polsce, wyrasta do wysokości ok 80 cm. Chaber bławatek jest rośliną miododajną, a miód pozyskany z jego kwiatów jest cenniejszy niż miód spadziowy czy gryczany. Roślina ta jest bogata w sole mineralne, kwasy organiczne, garbniki i antocyjany. Surowcem leczniczym są niebieskie płatki kwiatów, mają właściwości antybakteryjne, moczopędne, przeciwzapalne i przeciwgrzybiczne. Z rośliny tej można przyrządzać: nalewki, płukanki, herbatki i kremy. Bławatek jest pomocny przy leczeniu zapalenia pęcherza, problemach z kamicą nerkową i wątrobą. Płukanki z bławatka są wyjątkowo skuteczne przy problemach skórnych głowy (łupież, grzybica). Ma zastosowanie również w kosmetyce, w leczeniu cery ze skłonnościami do trądziku, łagodzi zaczerwienienia skóry, rozjaśnia cienie pod powiekami, wpływa kojąco na oczy, szczególnie przy długim wpatrywaniu się w ekran monitora. Płatki bławatka zarówno świeże jak i suszone bywają wykorzystywane do dekoracji potraw, można z nich uzyskać naturalny niebieski barwnik.     

chrzan

 Chrzan – roślina ta kojarzy się prawie wszystkim, jako ostra przyprawa kuchenna stosowana w okresie wielkanocnym i porze kiszenia ogórków, jednak oprócz cennych właściwości smakowo – konserwujących ma bogate właściwości lecznicze. Chrzan należy do tej samej rodziny, co: kapusta, kalafior czy rzodkiewka, można go spotkać w stanie dzikim na terenie całej Polski. Do ziołolecznictwa wykorzystuje się całą roślinę od korzenia po liście, robi się z niej: nalewki, syropy, pasty i przeciery, Chrzan powinno się doceniać przede wszystkim ze względu na działanie antynowotworowe, a to za sprawą związków, które nadają tej roślinie charakterystyczny ostry smak. Badania dowiodły, że im mniejsza średnica korzenia tym większa zawartość substancji przeciwnowotworowych i najwięcej jest ich w stanie świeżym. Właściwości chrzanu są podobne do działania czosnku, jest uważany za naturalny antybiotyk. Chrzan zawiera dużo witaminy C oraz minerały wspomagające odporność organizmu i zwalczające wirusy i bakterie. Ma działanie rozgrzewające, jest wyjątkowo skuteczny przy leczeniu zatok i górnych dróg oddechowych, jest niezastąpiony przy przeziębieniach. Okłady z utartego chrzanu są pomocne przy dolegliwościach związanych z dną moczanową i zapaleniem nerwu kulszowego, a okłady ze świeżych liści pozwalają pozbyć się bólu głowy. Sok pozyskany ze świeżo utartego chrzanu wspomaga pracę wątroby, polecany jest w celu odkwaszenia organizmu i odtruciu z toksyn. Chrzan doskonale się sprawdza, jako lekarstwo na bóle kręgosłupa i dolegliwości reumatyczne, pozwala również pozbyć się z organizmu „złego” cholesterolu z krwi, sprawdza się również w stanach zapalnych nerek. Jak już  wspomniano, chrzan jest doskonałą przyprawą do potraw mięsnych, zup, ćwikły, twarożku aż po kiszone ogórki. Stosowany jest też w kosmetyce między innymi do wybielania pieg i przebarwień skóry.   


 
 
 
 

“Z Bożej Apteki” (16)

szczaw kędzierzawy

Szczaw kędzierzawy – inna nazwa to: Kobylak, szczaw koński, u nas nazywany jest szczekajem. Roślina wieloletnia, należy do rodziny rdestowatych, rośnie prawie wszędzie i zawsze traktowana jest, jako uciążliwy chwast, rozprzestrzenia się za pomocą nasion i korzeni, wyrasta do wysokości jednego metra, kwitnie od czerwca do końca sierpnia. Pomimo złej opinii roślina ta jest cennym ziołem mającym różnorakie zastosowanie. Do celów leczniczych wykorzystuje się korzeń, liście oraz nasiona. Można z niego robić: herbaty, napary i maści. Stosuje się je w problemach z trawieniem, nieżytach żołądka, biegunce i zranieniach, działa przeciwbólowo i uspokajająco, powinno się go używać w czasie rekonwalescencji, ma również działanie bakteriobójcze i przeciwgrzybiczne. Szczekaj ma także zastosowanie w kosmetyce, cenne są jego właściwości antyoksydacyjne, działa odświeżająco na cerę, pomocny przy wypryskach, łojotoku i trądziku.   

mak

 Mak – to kolejna roślina z tych, co to leczą, ale są też trujące. Należy do rodziny makowatych, u nas występuje kilka odmian, najczęściej spotykany jest mak: wątpliwy i polny, obydwa mają bardzo podobny wygląd i właściwości. Rośnie na ugorach, skarpach, nasypach kolejowych i w uprawach zbożowych, kwitnie od maja do sierpnia, wyrasta do wysokości około jednego metra. Do celów leczniczych stosuje się płatki, czasem nasiona. Napar z płatków tej rośliny ma działanie wykrztuśne, uspokajające, przeciwkaszlowe i osłaniające. Jest doskonałym lekarstwem w nieżytach górnych dróg oddechowych, anginie i biegunkach.  Cenne właściwości maku wykorzystuje się również w kosmetyce wytwarza się z niego preparaty do płukania jamy ustnej, przemywania oczu i higieny intymnej. Z płatków maku można w prosty sposób samemu wytworzyć czerwony atrament, zawarty w płatkach pigment wykorzystuje się do barwienia napojów, tkanin i lekarstw. Właściwości trujące ma zielone ziele maku, niebezpieczne, tak dla ludzi, jak i zwierząt, są szczególnie zielone makówki.

“Z Bożej Apteki” (15)

jaskier polny

Jaskier polny – inaczej łąkowy lub rozłogowy, należy do rodziny jaskrowatych, jest to kolejna roślina trująca o właściwościach leczniczych. Uważana bywa za chwast, a dodatkowo w stanie zielonym (na surowo) szkodliwa zarówno dla zwierząt jak i ludzi, rośnie na terenie całej Polski, jest bardzo dobrym wskaźnikiem terenów, które powinny być meliorowane ponieważ lubi rosnąć na glebach słabo napowietrzonych, gliniastych i podmokłych. Wyrasta do 40 cm, a w sprzyjających warunkach znacznie wyżej, z rozetki liściowej wyrasta prosta rozgałęziona łodyga zakończona drobnymi żółtymi kwiatuszkami, kwitnie od połowy maja do końca czerwca, owocami są niewielkie orzeszki z czepnymi wyrostkami. Wysuszone ziele jaskra (część nadziemna) stosowane było dawniej jako doskonałe lekarstwo przeciwko dżumie, obecnie bywa używana jako zioło antygrzybiczne, ma duże właściwości bakteriostatyczne.

pępawa dwuletnia

Pępawa dwuletnia – roślina ta należy do rodziny astrowatych, w Polsce rośnie kilka gatunków, jednak najbardziej rozpowszechniona jest pępawa dwuletnia i dachowa, są bardzo podobne do siebie, ich zastosowanie do celów zielarskich jest podobne. Pępawa rośnie na terenie całej Polski, preferuje gleby wilgotne i gliniaste, łodygi mogą wyrastają do 100 cm, czasami wyżej, zakończone są rozgałęzieniami na końcu których wyrastają złocisto – żółte kwiaty zebrane w koszyczki, kwitnące od końca maja do września. Do celów leczniczych wykorzystuje się korzeń oraz cześć nadziemną – liście i kwiaty bez łodyg. Z rośliny tej można przyrządzać: wyciągi, ekstrakty, nalewki soki, herbaty i maści, można ją stosować wewnętrznie i zewnętrznie. Zawarte związki czynne w tej roślinie pomocne są przy problemach trawiennych, działają antywirusowo i antybakteryjnie, hamują rozwój nowotworów i późniejszych przerzutów. Stosowane preparaty z tej rośliny mają również zastosowanie obniżające „zły” cholesterol, działają zbawiennie przy problemach z wątrobą, nerkami, trzustką, prostatą, przeciwdziałają miażdżycy i cukrzycy, a używane zewnętrznie w postaci maści toników i kremów opóźniają procesy starzenia, regenerują naskórek, przyspieszają gojenie ran, a wszystko to można znaleźć na łące i przyrządzić samemu.

“Z Bożej Apteki” (14)

Skrzyp – to jedna z ciekawszych i najstarszych roślin na świecie, a to z tego powodu, że przetrwał w niezmienionym kształcie setki milionów lat, poza jednym „maciupeńkim szczególikiem”, w czasach przedpotopowych było to potężne drzewo ( im i skrzypom zawdzięczamy pokłady węgla) teraz jest to mała roślinka sięgająca w sprzyjających warunkach do 40 cm. Taką trochę nietypową cechą tej rośliny jest też to, że wyrasta jakby w dwóch postaciach, wczesną wiosną ( w czasie kwitnienia podbiału) wydaje pędy jasnobrązowe, na których szczytach wyrastają „kłosy” zarodnikowe, kiedy zarodniki dojrzeją pędy te usychają, a po nich wyrastają inne płonne, jasnozielone, wygładem przypominające miniaturowe choinki. Skrzyp preferuje miejsca wilgotne i ocienione, ale rośnie też na polach, nieużytkach, pastwiskach w widnych lasach, przydrożach i rowach. Do stosowania leczniczego można go pozyskiwać przez cały okres rozwoju, jednak większą wartość ma ten zebrany z końcem lipca i przez cały sierpień, wtedy to, bowiem rośliny te mają w sobie najwięcej zmagazynowanego krzemu. Skrzyp jest wyjątkowy przez swoją wielostronność zastosowań, przyrządza się z niego: herbaty, odwary, parówki i soki. Jest bogaty w w sole mineralne, witaminę C, cukry proste i krzem, który ma działanie ogólnoustrojowe, wzmacnia pracę nerek i naczynia włosowe, reguluje przemianę materii, zapobiega miażdżycy, wzmacnia kości, włosy, paznokcie i naskórek. Skrzyp jest wyjątkowo pomocny przy chorobach nowotworowych, ponieważ zawarta w nim krzemionka jest łatwo wchłaniana przez organizm, a w chorobach nowotworowych bardzo często dochodzi do zaburzeń w gospodarce krzemem. Jest tez nieoceniony po przebytych zabiegach radio i chemioterapii – pozwala na szybkie zregenerowanie organizmu. Skrzyp jest też niezastąpionym ziołem przy powikłaniach związanych z kamicą nerkową i pęcherzykową, przy krwawieniach z dróg moczowych i nosa, jest podobno niezastąpionym środkiem tamującym wszelkiego rodzaju krwawienia jest też pomocny przy egzemach i zapaleniu spojówek, przynosi ulgę we wszelkiego rodzaju owrzodzeniach i ranach. Jest doskonałym lekarstwem w dolegliwościach reumatycznych, artretyzmie i gośćcu.

Bodziszek cuchnący – roślina z rodziny bodziszkowatych, drugi człon nazwy ma związek z mało przyjemnym zapachem, występuje na terenie całej Polski. Roślina osiąga wysokość do 40 cm, kwitnie od maja do września, preferuje gleby bogate w azot, dlatego często spotykany na podłożu próchnicznym. Rośnie w lasach raczej liściastych, w zaroślach i ich obrzeżach, torowiskach i brzegach fos. Jest bogaty w kwas jabłkowy, kwas cytrynowy oraz witaminę C. Powinno się go zbierać w okresie kwitnienia. Od dawna stosowany w lecznictwie ludowym, rozgnieciony przykładano do ran i wrzodów, a odwar z tego ziela i korzeni służył do leczenia biegunki, czerwonki, hamowania krwotoków z nosa. Bodziszek jest pomocny przy leczeniach wszelkich problemów skórnych w tym „bielactwa”, przy dolegliwościach z drogami moczowymi i niewielkimi krwawieniami, jest też pomocny przy przeziębieniach i chorobach górnych dróg oddechowych, pozytywnie wpływa na wątrobę, ma działanie: antyseptycznie, antyoksydacyjne, ściągające, przeciwzapalne, przeciwkrwotoczne, przeciwbiegunkowe, bakteriobójcze i antywirusowe, ponadto ma właściwości wzmacniające naczynia krwionośne, może być pomocny przy opuchniętych oczach i łzawieniu. Bodziszek ma również zastosowanie w przemyśle i kosmetyce, jako środek na mole i składnik preparatu osłonowego chroniącego przed szkodliwym działaniem promieni ultrafioletowych

“Z Bożej Apteki” (13)

Pięciornik gęsi – ( rośnie u nas jeszcze pięciornik rozłogowy jednak bez właściwości leczniczych) stosunkowo trwała roślina rosnąca na terenie całej Polski, preferuje wilgotne łąki i torfowiska, ale rośnie równie dobrze na glebach lekkich jak i ciężkich, spotkać ją można też na obrzeżach pól i dróg. Rozmnaża się za pomocą korzeni i nadziemnych rozłogów. Charakterystyczne dla tej roślinki są srebrzystego koloru spody ząbkowanych listków. Kwitnie od maja do sierpnia, cała roślinka jest niewielka, wyrasta do 20 cm, ale nadziemne zakorzeniające się rozłogi mogą osiągnąć nawet 100 cm długości. Jest cenioną od wieków rośliną leczniczą, do stosowania używa się całą cześć nadziemną, a zbierać się ją powinno w okresie kwitnienia. Wyciągi, maceraty i syropy stosuje się do leczenia wszelkiego rodzaju zaburzeń wątroby, żołądka i problemach z trzustką, jest pomocny w biegunkach i bolesnych kobiecych dolegliwościach.  

Firletka poszarpana lub łąkowa – z tej rodziny – goździkowatych – występuje u nas kilka odmian uprawianych w ogródkach, dziko rosnącą jest ta przedstawiona powyżej. Firletka jest jedną z piękniejszych roślin łąkowych, występującą na terenie całego kraju, jednak potrzebuje dużo słońca i raczej wilgotnych gleb, kwitnąca łodyga wyrasta do 60 cm, kwitnie maj – czerwiec. Jest cenioną rośliną miododajną, szczególnie cenny jest miód otrzymany z tej rośliny, ma, bowiem wiele prozdrowotnych właściwości, wzmacnia ogólną odporność organizmu, ceniony, jako afrodyzjak, podobne działanie mają wyciągi z kwiatów, a z rozetek liściowych można przyrządzać ziołowe zupy, które mają podobne właściwości, jednak powinno się je gotować z innymi roślinami gdyż same mają mdławy smak.

“Z Bożej Apteki” (12)

Żywokost lekarski

Żywokost lekarski – Jest byliną z rodziny ogórecznikowatych, rośnie na terenie całego kraju, w sprzyjających warunkach może rosnąć w jednym miejscu nawet kilkanaście lat. Spotkać ją można na wilgotnych łąkach, obrzeżach lasów, przy rowach i w widnych lasach. W okresie kwitnienia, a kwitnie w maju – czerwcu łodyga może dorastać do wysokości 1 m, czasem wyżej, charakterystyczną cechą tej rośliny jest jej szorstka łodyga i liście, co jest zasługą szczeciniastych włosków, które je porastają, rurkowate kwiaty mają z reguły fioletowo – purpurowy kolor. Roślina ta jest nieoceniona w ziołolecznictwie, trzeba jednak pamiętać, że jest polecana do stosowania – tylko – zewnętrznego. Do takiego stosowania używany bywa korzeń oraz część zielna rośliny, stosować ją można w postaci okładów, kompresów i wyciągów. Szczególnie pomocna przy bólach stawów, kręgosłupa, odleżyn, bólów mięśni, zwichnięciach i złamaniach, pomaga w likwidowaniu łuszczycy, przyspiesza regeneracje skóry. W zasadzie wystarczy w przypadkach wyżej przedstawionych stosować zgnieciony korzeń (skuteczniejszy) lub część zielną rośliny na miejsce bolące, skaleczone bądź uszkodzone w postaci okładów, a skutek jest szybko odczuwalny

Koniczyna czerwona – ( inaczej łąkowa)

Koniczyna czerwona – ( inaczej łąkowa) W Polsce występuje kilka odmian tej pożytecznej rośliny, oprócz tej opisanej często występująca jest koniczyna biała, która jest rośliną wyjątkowo miododajną i bardzo pożywną w produkcji zwierzęcej, jednak w ziołolecznictwie zdecydowaną przewagę ma koniczyna czerwona. Roślina ta należy do rodziny bobowatych, rośnie praktycznie wszędzie, woli jednak miejsca trochę ocienione, ale rośnie też w pełnym słońcu w takich miejscach jest niższa i bardziej płożąca, może wyrastać do wysokości 50 cm, zawiera w sobie wszystkie tak zwane „pierwiastki życia”, sole mineralne i inne wartościowe składniki odżywcze dla organizmu człowieka, bywa nazywana kobiecą rośliną, pomocna w wielu kobiecych chorobach. Jest wyjątkowa w dolegliwościach układu nerwowego i pokarmowego, reguluje apetyt, wspomaga trawienie, stymuluje pracę wątroby, działa przeciwzapalnie, obniża ciśnienie krwi i poziom „złego” cholesterolu, chroni przed miażdżycą, zapobiega osteoporozie, jest rośliną działającą bakteriobójczo, zabija grzyby i wirusy

“Z Bożej Apteki” (11)

Przywrotnik pospolity

Przywrotnik pospolity – (rosną w Polsce też inne przywrotniki jednak nie mają właściwości leczniczych). Roślinka ta w medycynie ludowej znana była od wieków, jako ziele Matki Boskiej. Ścielące się łodygi przywrotnika mogą osiągać do 20 cm, czasem w cieniu bywają dłuższe, kwitnie od maja do września, rośnie na wilgotnych łąkach, obrzeżach lasów, pastwiskach i polanach. Do zastosowania leczniczego zbiera się liście i kwiaty, które mają lekko balsamiczny zapach i słodkawy smak, jest bogaty w witaminę C i związki mineralne. Z przywrotnika można robić soki, nalewki, napary, płukanki. Stosuje się go tak wewnętrznie jak i zewnętrznie, ułatwia trawienie, pomocny w stanach zapalnych, działa przeciwkrwotocznie i antybakteryjnie, wzmacnia serce, jest doskonałym lekiem przeciwgorączkowym, ma działanie moczopędne, Działa wzmacniająco na pracę żołądka i jelit, łagodzi dolegliwości związane z żylakami i hemoroidami, pomocny w trądziku i stanach zapalnych skóry, pomaga wygładzać cerę (likwiduje zmarszczki – kuracja długa, ale skuteczna), w stanach zapalnych jamy ustnej, jako płukanka daje znakomity efekt. Z uwagi na właściwości pomocne w różnych kobiecych dolegliwościach bywa też nazywany przyjacielem kobiet, powinny go stosować kobiety, które spodziewają się dziecka.

Konwalia majowa

Konwalia majowa – jest niewielką byliną wyrastająca do 20 cm wysokości i jak sama nazwa wskazuje najokazalej prezentuje się w maju, wtedy, bowiem kwitnie, co jest najlepszym znakiem, że wiosna już w pełni. Występuje w lasach całej Polski, jest rośliną chronioną. Bywa sadzona w ogrodach ze względu na silny i wyjątkowo przyjemny zapach, zdarza się, że późnym latem owocuje, owoce to czerwone koraliki. Jest to kolejna roślina z tych, co to są, piękne (zapach) i lecznicze, ale i silnie trujące, dlatego zalecana szczególna ostrożność w stosowaniu. Kwiaty konwalii mają również zastosowanie w kosmetyce, między innymi do wyrobu perfum. Podobno zasypiając w miejscu, gdzie jest dużo kwitnących konwalii można się już nie obudzić. W medycynie chińskiej wodny preparat uzyskany z korzenia, łodyg i kwiatów nazywano “złota wodą”, używano jej do leczenia chorób serca, do dzisiaj ma takie zastosowanie. Konwalia ma również działanie moczopędne, działa przeczyszczająco i uspakajająco, lecz jak już było wyżej należy wszelkie preparaty z konwalii stosować wyjątkowo ostrożnie i najlepiej po konsultacji z lekarzem.