“Z Bożej Apteki” (10)

Przedstawimy dzisiaj dwie wyjątkowe rośliny, których wyjątkowość polega na: uciążliwości i … właściwościach leczniczych, są to: podagrycznik pospolity i pokrzywa zwyczajna, poniżej prezentujemy te dwie cechy tych pospolitych u nas roślin.

Podagrycznik pospolity – roślina ta traktowana bywa, jako uciążliwy chwast, co jest zresztą prawdą, jak się gdzieś zadomowi, a można ją spotkać prawie wszędzie to w walce z nią wielokrotnie człowiek przegrywa, jest po prostu trudna do zwalczenia, a z drugiej strony strony mało, kto wie, że właściwości leczniczo – zdrowotne tej rośliny są naprawdę wyjątkowe. Podagrycznik pospolity jest rośliną z rodziny selerowatych i jak już była mowa rośnie praktycznie wszędzie, szczególnie w cienistych ogrodach i parkach, ogródkach domowych, rozrasta się się za pośrednictwem podziemnych rozłogów i nasion (rzadziej). Podagrycznik pospolity kwitnie w miesiącu czerwcu i lipcu, jednak najwartościowsze składniki mają liście, które już od końca marca są do pozyskania. Cała roślina jest jadalna, na surowo i po przetworzeniu, ma również zastosowanie kosmetyczne. W dawnych czasach była ceniona na stołach wszystkich stanów, tak „panów” jak i „chłopów”, tym pierwszym pomagała w dolegliwościach, które były skutkiem obżarstwa, a tym drugim pomagała wielokrotnie przeżyć okresy niedoboru żywności, była traktowana jak cenne warzywo, kiszono ją jak tradycyjną kapustę. Cała roślina jest wielokrotnie bogatsza w witaminę C niż ta kupowana w aptece, oprócz tego zawiera węglowodany, i cały zestaw witamin oraz pierwiastków potrzebnych dla prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu. Była stosowana na podagrę ( stąd wywodzi się jej polska nazwa), czyli na choroby związane z nieprawidłowym funkcjonowaniem nerek, usuwa kwas moczowy, który najczęściej bywa odkładany w chorobie „dużego palca u nogi”. Podagrycznik jest również pomocny przy rwie kulszowej, łagodzi biegunki, przydatny w hemoroidach, stymuluje pracę wątroby. W kuchni doskonale zastępuje szpinak i co ważne… nic nie kosztuje, a jest smaczniejszy. Oprócz tego przynosi ulgę w nieżycie oskrzeli, łagodzi zawroty głowy. Można go spożywać, o czym już była mowa na surowo (sałatki, surówki), jako dodatek do masła, kanapek, jako warzywo kiszone, można z niego robić maceraty i wywary.

podagrycznik pospolity

Pokrzywa zwyczajna – (rośnie u nas też pokrzywa żegawka, jednak ta jest rzadsza i mniej skuteczna). Pokrzywa jest jedną z najciekawszych roślin w świecie biologii biorąc pod uwagę jej właściwości zdrowotne dla organizmu człowieka. Pokrzywa zwyczajna jest rośliną wieloletnią, rozrasta się za pomocą podziemnych rozłogów potrafi w ty samym miejscu rosnąć nawet 50 lat i dłużej, wyrasta do wysokości 150 cm. Rośnie od wczesnej wiosny do później jesieni. Jest jednak wybredna, co do gleby, rośnie najlepiej w miejscach bogatych w azot, fosfor i próchnicę i w takich warunkach jest trudna do wytępienia. Charakterystyczną cechą tej rośliny są jej parzące włoski zbudowane z krzemionki zawierające w sobie między innymi kwas mrówkowy, który po złamaniu włoska przedostaje się do skóry powodując podrażnienia. Ojciec medycyny Hipokrates szczególnie cenił tę roślinę, w czasach starożytnych oprócz właściwości zdrowotnych przypisywano tej roślinie moc magiczną. W ziołolecznictwie zastosowanie ma cała rośliną od kłączy, aż po nasiona, stosuję się ją wewnętrznie i zewnętrznie. Najwartościowsza jest pokrzywa zebrana do połowy czerwca z miejsc odległych od dróg i przemysłu. Wyciśnięty sok z pokrzywy (można go doskonale konserwować) nazywany bywa „esencją życia”, zawiera 10 razy więcej witaminy C niż wyciśnięty sok z cytryny …… i można go mieć praktycznie za darmo. Pokrzywa zawiera w sobie witaminy z grupy B, E i cały kompleks soli mineralnych i tzw. „pierwiastków Życia”. Przy całym swym dobroczynnym działaniu przy niektórych schorzeniach zalecana jest ostrożność. Roślina ta posiada wyjątkowe właściwości krwiotwórcze, dlatego szczególnie polecana osobom bladym, anemicznymi i osłabionym, potwierdzone są jej wyjątkowe zdrowotne działania przy reumatyzmie i bólu stawów, parzące włoski mają podobne działanie jak akupunktura w medycynie chińskiej. Pokrzywa jest nieoceniona w usuwaniu z organizmu metali ciężkich i toksyn. Korzeń zalecany mężczyznom w problemach z prostatą. Pokrzywa zapobiega kamicy nerkowej, łagodzi stany zapalne nerek, pęcherza i dróg moczowych, poprawia trawienie, działa osłonowo na wątrobę, pomaga w leczeniu osteoporozy, wzmacnia kości, a w przypadku złamań przyspiesza ich zrastanie, likwiduje obrzęki u nóg. Pokrzywa jest pomocna w kuracjach odchudzających i w okresach rekonwalescencji, przy wyczerpujących pracach, energetyzuje organizm i wzmacnia układ odpornościowy, zalecana korzystającym z siłowni i dla wykonujących ciężkie prace fizyczne. Jest szczególnie polecana osobom, które przeszły kuracje antybiotykowe, zalecana przy nadmiernej potliwości w okresach wiosennych przesileń, obniża poziom cukru we krwi, zapobiega zakrzepom, obniża poziom cholesterolu, przyspiesza gojenie ran i owrzodzeń, jest dobrodziejstwem dla chorujących na różne nowotwory, hamuje krwotoki, wspomaga leczenie alergii, pomocna w zespole tzw. „zimnych nóg i rąk”. Pokrzywa ma tyle właściwości leczniczych, że, aż dziw bierze, dlaczego jest tak mało wykorzystywana przez ludzi.

“Z Bożej Apteki” (9)

Fiołek polny

Fiołek polny – (fiołek dziki, bratek polny) niewielka roślina jednoroczna, wyrasta do wysokości 30 cm, rzadko wyżej, kwitnie od kwietnia do listopada. Można go spotkać w całej Polsce, najczęściej w uprawach polowych, częstym gościem bywa na ścierniskach, ale lubi też porastać nasłonecznione skarpy. Bywa mylony z fiołkiem trójbarwnym – jest to jednak zupełnie inna roślina, chociaż z tej samej fiołkowej rodziny. Fiołek polny ma bogate zastosowane w ziołolecznictwie i kosmetyce. Posiada właściwości przeciwbólowe i przeciwzapalne, działa oczyszczająco na oskrzela, ma działanie rozkurczowe, pomocny w chorobach serca i miażdżycy. Pomaga w walce z bakteriami i wirusami, stosowany również przy chorobach skórnych np. trądziku. Zewnętrznie ma zastosowanie w okładach na bolące miejsca, napar z fiołka działa kojąco na zmęczone oczy, usuwa cienie pod powiekami.

Poziomka pospolita

Poziomka pospolita – roślinka wieloletnia wyrastająca do wysokości 20 cm, kwitnie od maja do końca czerwca, czasami ponownie we wrześniu, pierwsze owoce pojawiają się w okolicy św. Jana, a po deszczowym lecie ponownie pożną jesienią. Poziomka lubi nasłonecznione miejsca, można ją spotkać na skarpach, leśnych ugorach i polanach. Owoce oprócz wyjątkowego aromatu posiadają bogate właściwości lecznicze, chociaż z botanicznego punktu „owoc”, o którym mowa, tak naprawdę owocem, nie jest, jest to owoc rzekomy (pozorny), bo owocami są małe orzeszki na powierzchni miąższu, który popularnie nazywamy owocem. Oprócz tegoż „owocu” właściwości lecznicze mają listki poziomki. Z poziomki można wyrabiać: soki, napary, herbatki, nalewki i maści. Liście poziomki najlepiej zbierać w maju i czerwcu z roślin rosnących w miejscach nasłonecznionych z daleka od dróg. Liście są bogate w składniki mineralne, żelazo, cynk, krzem i mangan. Liście poziomki działają moczopędnie, zapobiegają chorobom stawów, pomocne w niewydolności nerek, cukrzycy, pomagają usuwać kwas moczowy, działają przeciwbiegunkowo i bakteriobójczo. Naparem z liści płuczemy gardło w stanach zapalnych.  Owoce poziomki zawierają dużo witaminy C, A, A1, B2 i inne oraz sole mineralne w tym żelazo, fosfor potas i wapń. Owoce poziomki powinny zjadać osoby mające problem z anemią, maja działanie odżywcze i witaminizujące są cennym elementem diet odchudzających, oczyszczają organizm z toksyn, pomocne przy nadciśnieniu, przeziębieniach, grypie i gorączce, mają właściwości odtruwające, czyszczą krew i regulują przemianę materii, a zmiażdżone są używane w kosmetyce do rozjaśniania cery.

“Z Bożej Apteki” (8)

czosnek niedźwiedzi

Czosnek niedźwiedzi – roślina z rodziny amarylkowatych , dziko rosnący objęty ochroną, można go uprawiać z powodzeniem (jak widać na zdjęciu) do czego zachęcamy, ponieważ właściwości tej rośliny są podobne do czosnku pospolitego, a przewaga czosnku niedźwiedziego jest taka, że ten rośnie w zasadzie bez pielęgnacji, z czasem może tworzyć barwne kobierce w ogrodzie. Kwitnie od końca kwietnia do maja czasami dłużnej.  Naturalnie występuje w lasach liściastych, w miejscach nieco zacienionych, na terenie całej Polski. Do zastosowania leczniczego i spożywczego wykorzystywane są wszystkie części rośliny, jest też traktowany, jako roślina ozdobna. Ma właściwości odtruwające, pobudza procesy trawienne, ma działanie przeciwszkorbutowe, usuwa z organizmu toksyny, zapobiega chorobom sercowym. Stosowany przy przeziębieniach, ma silne działanie przeciwbakteryjne, obniża ciśnienie krwi, zapobiega nowotworom złośliwym. Roślina ta używana jest w kuchniach wielu krajów do: zup, wyrobu masła, serów, sałatek, surówek. Jest rośliną miododajną, bywa stosowany jako środek odstraszający uciążliwe dla człowieka owady. Co ciekawe pędy kwiatowe doskonale nadają się do kiszenia, w taki sam sposób jak ogórki – smacznego.

Czosnaczek pospolity

Czosnaczek pospolity –  roślina z rodziny kapustowatych, pospolita w całej Polsce, rośnie na obrzeżach lasów liściastych, obok dróg, na skraju łąk, w pobliżu rowów, kwitnie od kwietnia do czerwca, czasami wyrasta do 1 metra, liście po roztarciu mają charakterystyczny zapach czosnku. Czosnaczek jest bogaty w witaminę: A, C i substancje hamujące rozwój bakterii i zarazków. Można z tej rośliny wyrabiać maceraty, soki, mrożonki i kiszonki. Ma działanie bakterio i grzybobójcze, przeciw pasożytnicze, obniża ciśnienie krwi, działa przeciw infekcyjnie. Zapobiega nowotworom, oczyszcza krew. Można go też stosować zewnętrznie, pomaga w gojeniu ran, działa wzmacniająco na skórę i paznokcie, pomaga w walce z łupieżem i grzybicą. W dawnych czasach roztarte suszone liście stosowano zamiast pieprzu, a korzeń używano jak chrzan, z nasion wyrabiano musztardę. Świeże liście są znakomitym dodatkiem do sałatek, surówek, past, kanapek, zup, jajecznicy i dań warzywnych.

“Z Bożej Apteki” (7)

jasnota biała

jasnota żółta

Jasnota biała – ( kiedyś było już o purpurowej) to wieloletnia roślina tworząca niewielkie kępy, dorasta do wysokości 40 cm, czasami może w miejscach zacienionych osiągać więcej, Rośnie na terenie całej Polski, kwitnie od połowy kwietnia do połowy czerwca, koszona może zakwitać również latem aż do późnej jesieni, porasta nad brzegami rzek, ale rośnie również na łąkach i pastwiskach. Podobna do niej jest Jasnota gajowiec, ta ma jednak żółte kwiaty, właściwości bardo podobne, dlatego w przypadku pomyłki nie powinno być problemów.  Jest rośliną miododajną, można z niej robić: nalewki, maceraty, wyciągi i wina. Właściwości lecznicze mają kwiaty, do celów spożywczych wykorzystuje się też młode liście i pędy. Kwiaty są cennym lekarstwem polecanym szczególnie kobietom, oprócz tego pomagają skutecznie leczyć stany zapalne nerek i pęcherza moczowego, mają zdolność hamowania mikrokrwawień, pomagają w leczeniu hemoroidów. Napar i nalewka z kwiatów niesie ulgę w suchym kaszlu, ułatwia odkrztuszanie, pomaga w przeziębieniach, pomocne w zmęczeniu, działa oczyszczająco na płuca. Wyciągi z kwiatów mają zastosowanie w kosmetyce do produkcji szamponów i odżywek do włosów oraz preparatów do cery suchej i łuszczącej, pomocne w leczeniu spękań pięt i szorstkich dłoni. Młode liście i pędy bogate w witaminę C i sole mineralne, mają zastosowanie do sałatek, działają odtruwająco i wzmacniająco na organizm.

Przytulia czepna

Przytulia czepna – (są i inne odmiany jednak nie tak wartościowe), roślina ta bywa uciążliwym chwastem, porasta na terenie całej Polski, rośnie dziko w lasach, ogrodach i sadach. Zachwaszcza zboża i uprawy okopowe, łodygi czepne mogą wyrastać do długości 150 cm, czepiają się wszystkiego za pomocą haczykowatych szczecinek, kwitnie od maja do października.. Do zastosowania używać można całe pędy, bogate we właściwości lecznicze, owoce stosowano kiedyś, jako substytut kawy. Roślina ta wpływa korzystnie przy zapaleniu układu moczowego, miażdżycy i prostaty, poprawia krążenie krwi, pomocna przy żylakach, działa oczyszczająco, ma działanie rozkurczowe, reguluje gospodarkę wodną w organizmie. Zewnętrznie pomocna przy leczeniu skaleczeń, ran i obrzęków, zalecana przy chorobach nowotworowych. Można ja przyrządzać jak szpinak czy brokuły.  

“Z Bożej Apteki” (6)

tasznik pospolity

Tasznik pospolity– ( to jedna z wielu z tego gatunku, ta opisywana jest najbogatsza w składniki odżywcze dla ludzi), roślinka ta pochodzi z rodziny kapustowatych, często uważana za chwast, ma jednak wiele właściwości leczniczych. Łodyga tej rośliny wyrasta z charakterystycznej rozetki liściowej, na której pojawiają się niewielkie kwiatuszki z reguły białego koloru (podobne do kwiatów, tobołka pospolitego), może mieć do 40 cm wysokości, kwitnie od wiosny  do wczesnej jesieni. Do celów leczniczych wykorzystuje się korzeń oraz części zielone, z których można robić susz, płynne wyciągi, w tym: maceraty, soki, nalewki czy maści na okłady. Roślina bogata w kwas cytrynowy oraz wiele witamin. Działa ochronnie na wątrobę, obniża ciśnienie, wzmacnia serce. Ziele to ma też działanie hamujące krwawienie z dziąseł i nosa, pomocne w zapaleniu pęcherza, nerek oraz problemów wrzodowych. Zewnętrznie stosowana przy odleżynach, żylakach i hemoroidach.

 

Glistnik jaskółcze ziele

Glistnik jaskółcze ziele – to kolejna roślina z tych trujących i leczniczych zarazem, dlatego należy ją stosować ostrożnie, inna nazwa to krwawe ziele lub złoty korzeń, jest bogata w związki korzystnie oddziaływujące na organizm ludzki, jest byliną dosyć trwałą, wyrasta do 100 cm, kwitnie od kwietnia do września, drugi człon nazwy wziął się z długoletnich obserwacji w czasach minionych – kwitnie od przylotu do odlotu jaskółek, legenda mówi, że roślinka ta wyrosła z krwi węża wypędzonego z raju i od tego czasu stanowi podstawowy pokarm diabła. Ma lekko żółto – zielone pierzaste liście z sinym nalotem od spodu, charakterystyczne dla całej rośliny jest ciemno-pomarańczowy sok wyciekający z każdego uszkodzonego miejsca. Spotykany w całym kraju, najlepiej rośnie w miejscach wilgotnych na glebach próchnicznych. Do celów leczniczych wykorzystywany korzeń i cała cześć nadziemna. Działa oczyszczająco na wątrobę, przez co wpływa korzystnie na oczy, dnę moczanową, wysypki i wypryski skórne, ma działanie antyrakowe, antybólowe, wpływa korzystnie na działanie trzustki, nerek, działa też kojąco w w depresjach. Roślina odpowiednio stosowana hamuje zakażenia, działa krwiotwórczo, obniża ciśnienie krwi, jest wyjątkowo pomocna w dolegliwościach kobiecych. Świeży sok z powodzeniem stosowany jest na dolegliwości skórne: kurzajki i brodawki. Poleca się zrobienie zakwasu z tego ziela, wykonany w ten sposób koncentrat jest „eliksirem zdrowia”.      

“Z Bożej Apteki” (5)

 

knieć błotna

Knieć błotna – jest to stosunkowo trwała bylina z rodziny jaskrowatych zwana u nas popularnie kaczeńcem lub kaczyńcem, rośnie na podmokłym terenie, w takich warunkach występuje w całym kraju. Kwitnie marzec – czerwiec, generalnie jest rośliną trującą mającą równocześnie lecznicze właściwości, dlatego przy stosowaniu zalecana szczególna ostrożność (pierwsza z opisywanych tutaj roślin trujących o leczniczych właściwościach). Zebrane młode liście mają zastosowanie w leczeniu wątroby, pęcherzyka żółciowego, ma działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybiczne. Łagodzi i przyspiesza gojenie ran, pomaga przy potówkach i egzemach.

stokrotka pospolita

Stokrotka pospolita – roślinka ta jest nie tylko ozdobą wiosennych ogrodów i łąk, ale też cennym ziołem. Jest rośliną wieloletnią, jej odmiany botaniczne bywają jednoroczne, ale my zajmiemy się tą naszą stokrotką dziko rosnącą. Roślina ta była od niepamiętnych czasów traktowana, jako symbol niewinności i była poświęcona Matce Bożej. Stokrotka pospolita rośnie praktycznie wszędzie, najobficiej kwitnie od marca do końca maja, później też nawet do jesieni, ale dużo słabiej. Zastosowanie w ziołolecznictwie mają pąki, kwiaty i liście. Roślina ta jest wyjątkowo pożyteczna między innymi w leczeniu górnych dróg oddechowych, zalecana w zapaleniu oskrzeli, działa bakteriobójczo i przeciwzapalnie. Ma korzystne działanie na pracę wątroby, działa leczniczo w przypadku zapalenia dróg żółciowych, chroni przed nowotworami. Napary i wyciągi alkoholowe stosowane są na trudno gojące rany. Stosowana w kosmetyce, wpływa na zdrową cerę, stosowana w zapaleniach skóry, wpływa korzystnie w przypadku przebarwień, rozjaśnia piegi, wyjątkowo pomocna przy dolegliwościach kobiecych.  

“Z Bożej Apteki” (4)

mniszek lekarski

Mniszek lekarski – niektórzy nazywają go dmuchawcem inni jaszcze majem ( błędnym określeniem jest mlecz – jest to zupełnie inna roślina), rośnie w kwietniu – maju. Roślina ta należy do astrowatych. Rośnie praktycznie wszędzie, niektóre łąki w okresie kwitnienia są całe żółte, bywa z tego powodu uciążliwy jednak jego ogólne wartości dla organizmu są tak cenne, ze powinniśmy ta uciążliwość cenić. Do celów leczniczych używamy: korzeń, liście łodygi i kwiaty. Można z niego robić: napary, nalewki, syropy, wina i maści, stosuje się go wewnętrznie i zewnętrznie. Wewnętrznie zwiększa wydzielanie soku żołądkowego, przez co wzmacnia apetyt, pomocny w zwalczaniu nadmiaru cholesterolu i miażdżycy, poprawia krążenie, obniża poziom glukozy we krwi w początkowym okresie cukrzycy, korzeń mniszka odpowiednio przyrządzony jest podobno skuteczniejszy w przypadku raka niż chemioterapia, pomocny w nadciśnieniu i odchudzaniu, działa kojąco na wątrobę, pomocny w infekcjach dróg moczowych, przeciwdziała wrzodom żołądka i niedokrwistości.. Roślina ta jest przodkiem dzisiejszej sałaty, liście doskonale się do tego nadają, starsze mogą być lekko gorzkie, jest na to jednak skuteczny sposób, należy je zalać lekko słoną woda i pozostawić pod przykryciem na kilka godzin, po tym czasie posiekać do tego trochę śmietany i palce lizać. Popularny jest syrop z mniszka. Zewnętrznie już w siódmym wieku (z tego okresu pochodzą najwcześniejsze zapiski o takim właśnie zastosowaniu) używano mleczko z dobrym skutkiem na kurzajki i brodawki, a rozrzedzone do przemywania oczu i przebarwień na twarzy, chroni skórę przed promieniami słonecznymi i wpływa odmładzająco na cerę.

rzeżucha łąkowa

Rzeżucha łąkowa – roślina z rodziny kapustowatych, kwitnie kwiecień – czerwiec, porasta wilgotne łąki, ale nie tylko, kwiaty w zasadzie bladoliliowe, lecz mogą być też białe, roślina miododajna. W medycynie ludowej stosowana, jako środek rozkurczowy, przeciwgorączkowy i moczopędny. Posiada charakterystyczny smak, można ja zjadać na surowo w postaci sałatek lub stosować, jako przyprawę, doskonale zastępuje szczypiorek i natkę pietruszki. Roślina ma działanie przeciw bakteryjne i antywirusowe, regeneruje i wzmacnia organizm. Usuwa toksyny, ma działanie oczyszczające, wspomaga układ odpornościowy, wpływa na poprawę samopoczucia, przeciwdziała nadwadze. Wyciśnięty sok ma zastosowanie w nadciśnieniu, grypie, katarach i chorobie tarczycy. Znajduje zastosowanie w w kosmetyce, jako środek rozjaśniający, pobudza wzrost włosów. Okłady z roztartej rośliny używa się przy reumatyzmie, stosuje się też łagodząco przy poparzeniach i nerwobólach. Ciekawą zdolnością tej rośliny jest rozmnażanie wegetatywne przez liście, jeśli listki przylegają do wilgotnej ziemi tworzą się ukorzeniające się pączki przybyszowe.     

“Z Bożej Apteki” (3)

Fiołek wonny

Fiołek wonny– mało jest kwiatów o  tak wyjątkowo subtelnym zapachu mającym równocześnie tyle zalet ziołoleczniczych. Fiołek ten z reguły kwitnie w kwietniu – maju (tego roku wcześniej), jego dalekim krewnym jest popularny bratek. Cała roślina do wykorzystania zielarskiego, od korzenia po kwiaty. Naturalnie rośnie w miejscach zacienionych, starych parkach, lubi ziemię próchniczą, często sadzony w ogrodach. Ma działanie wspomagające układ trawienny, pobudza przemianę materii dlatego bywa zalecany przy trądziku i łojotoku, korzeń pomocny przy zatruciach, możemy nim spowodować „zwrot treści”, działa też napotnie, ma właściwości wykrztuśne, stosowany przy bólach gardła i oskrzeli, obniża gorączkę, na bóle głowy pomagają kompresy. Liście jadalne w smaku przypominają roszponkę, są słodko – orzechowe jednak w zjadanej ilości zalecany umiar. Kwiaty stosowane w kosmetyce, aromatyzowane są nim niektóre ekskluzywne wina, a kandyzowane koszyczki kwiatowe mogą być wyjątkowo smaczną i oryginalną ozdobą ciast i deserów w tym lodów.  

Szczawik zajęczy

Szczawik zajęczy – bywa też nazywany koniczyną bądź kapustą zajęczą. Jest to  drobna bylina o liściach trójlistkowych podobnych do koniczyny, ma białe żyłkowane kwiaty, liście zawierają między innymi kwas szczawiowy, cała roślina  jest tak bogata w odżywcze właściwości jak szpinak lecz jest o wiele smaczniejsza, witaminy C  w tej roślince jest o wiele więcej  niż w kupowanych w sklepach cytrusach. Polecana szczególnie tym którzy wykonują ciężką pracę fizyczną i sportowcom. Jak ktoś chce być tak szybki i sprawny, jak zając, powinien zajadać się tą rośliną. Gasi pragnienie, likwiduje zgagę, regeneruje wątrobę. Godny polecenia tym, którzy czują ból głowy i mają zwiększone pragnienie po dniu wczorajszym :).

 

“Z Bożej Apteki” (2)

Jasnota purpurowa

Jasnota purpurowa – (nie mylić z bluszczykiem kurdybankiem – najłatwiej rozróżnić po przecięciu łodygi w poprzek – jasnota ma kształt prostokąta), nazywana też bywa głuchą pokrzywą, podobne listki, a nie parzą. Kwitnie od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Jest uważana za naturalną aspirynę, pomaga przy bólach głowy, ułatwia trawienie, ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwbólowe, roślina rozkurczowa zalecana szczególnie dla kobiet, działa przeciw migrenowo. W stanie świeżym używana do zup, sałatek i zapiekanek. Roślina bogata w naturalny azot, wyjątkowo miododajna, a suszone kwiaty służą do odstraszania moli. Ciekawostką jest, że w rozmnażaniu tej roślinki pomagają mrówki przenosząc nasionka.

BLUSZCZYK KURDYBANEK 

Bluszczyk kurdybanek – (obłożnik, bluszcz ziemny), kwitnie od kwietnia do czerwca, cała roślinka wydaje korzenny aromat, był ulubionym ziołem słynnej benedyktynki św. Hildegardy z Bingen, określany bywa bombą leczniczą, a w dawnych czasach nazywany był rośliną żołnierzy dzięki wzmacniającym i uodparniającym właściwościom. Zawiera lotne olejki eteryczne ułatwiające odkrztuszanie, poprawia trawienie, wzmacnia błony śluzowe, pomaga przy zatokach, przy katarze, poprawia apetyt, wzmacnia serce, łagodzi stres, pomocny przy problemach trądzikowych i kamicy, hamuje odkładaniu kamieni żółciowych, pomocny w stanach zapalnych woreczka żółciowego. Pomaga osunąć ołów z organizmu – zalecany mechanikom samochodowym, ma też działanie moczopędne. Stosowany jako przyprawa, można używać do sałatek, zup, całkiem smaczny na surowo.

PS. Z poszczególnymi odcinkami “Z Bożej Apteki” można  się zapoznać korzystając z zakładki w menu  (u góry ekranu) “Z Bożej Apteki” 

 

“Z Bożej Apteki” – dzisiaj otwieramy nową aptekę i nie straszna nam pandemia!

Otwieramy nową apteką w Tymbarku. Będzie to “Boża Apteka”!

Rozpoczynamy cykl  artykułów, w których będziemy przedstawiać rośliny, które wyłącznie są rodzimymi  i rosną na dziko. Przekonamy się ile ich jest, i jak bogata jest, otaczająca nas, flora w składniki tak potrzebne dla prawidłowego funkcjonowania naszych organizmów, a w przypadku choroby czy chwilowych niedomagań, pomagających wrócić do zdrowia. Oczywiście zastosowanie poszczególnych ziół zostanie tylko zasygnalizowane, więcej informacji można znaleźć w różnych poradnikach.

Aż dziw bierze, że człowiek odszedł od tego co nam Stwórca ofiarował… i to za darmo!

Cykl ten będę przygotować przy współpracy ze znawcami tematu. A tak dokładnie “Boża Apteka” będzie działać dzięki nim! Serdecznie zapraszam wszystkich do współpracy, do nasyłania zdjęć  ziół wraz z informacją, w jaki sposób możemy je wykorzystać. 

Bożą Aptekę uważam za otwartą! Czynna całą dobę, we wszystkie dni tygodnia!

Irena Wilczek-Sowa

PODBIAŁ POSPOLITY

Podbiał to powszechnie występująca  roślina stosowana jest od wieków w medycynie ludowej.   Kwitnie marzec, kwiecień. 

Nie jest rośliną zbyt okazałą – osiąga maksymalnie ok. 30 cm wysokości, ma drobną łodygę, żółte kwiatostany i dość duże charakterystyczne liście. To właśnie głównie liście stosuje się w ziołolecznictwie, bo zawierają wiele cennych składników.  W celach leczniczych wykorzystuje się młode liście bez ogonka, a czasem również koszyczki podbiału – jedne i drugie trzeba dobrze wysuszyć, by nie wdała się w nie wilgoć. Ponieważ jest rośliną kwitnącą bardzo wcześnie, trzeba zwrócić uwagę, by zebrać go w odpowiednim czasie. 

Wskazania do stosowania podbiału pospolitego obejmują przede wszystkim zapalenia górnych dróg oddechowych,takich jak mokry kaszel z zalegająca wydzieliną, przewlekły suchy kaszel, ból gardła, czy zapalenie krtani.  Kwiatów podbiału można też użyć do kąpieli – wtedy poza złagodzeniem stanów zapalnych skóry, uzyskamy dodatkowy efekt – wyciszający i relaksujący.

Podbiał nie jest wysoki, ale ma silnie rozwinięty system kłączowy, sięgający do głębokości nawet 60 cm, jest trwałym, mało wybrednym, chwastem (nie stoi to w sprzeczności z jego walorami), gdyż rośnie w zasadzie tylko na glebach gliniastych. 

PIERWIOSNEK LEKARSKI

Tej rośliny przedstawiać nie trzeba, nie dość, że piękna to jeszcze jadalna od korzenia po płatki kwiatów! Różnorakie właściwości zdrowotne, a krzyżówki botaniczne zdobią nasze ogrody. 

Pierwiosnek lekarski to niewielka, zazwyczaj 30-centymetrowa, bylina o żółtych kwiatach. Drobna, wyglądająca na delikatną, a jednak potrafi zdziałać wiele dobrego. W pierwiosnku lekarskim najwięcej leczniczych substancji znajduje się w jego korzeniu i kwiatach, mniej w liściach oraz łodydze. Zawarte w nim związki chemiczne działają przeciwzapalnie, przeciwwirusowo!, przeciwgrzybicznie oraz napotnie. Łagodzą kaszel, ułatwiają odkrztuszanie, pomagają wyleczyć zapalenie gardła, krtani, oskrzeli.  Naparami z pierwiosnka przed laty leczono gruźlicę i zapalenie płuc. Pierwiosnek lekarski wykazuje właściwości moczopędne. Z tego powodu stosowany jest w przypadku odtruwania organizmu.

Napar z tej rośliny uspokaja, ułatwia zasypianie i zapewnia zdrowy sen. Napar to też sposób na ból. Działa też rozkurczowo.  Okłady z wyciągiem z pierwiosnka wspomagają gojenie się ran, zmniejszają obrzęki.