2 listopada kościół katolicki obchodzi wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych, czyli w liturgii wspomina wszystkich wierzących w Chrystusa, którzy zmarli, a teraz przebywają w czyśćcu. Przekonanie o istnieniu czyśćca jest jednym z dogmatów wiary katolickiej. Dzień ten nazywany jest również Dniem Zadusznym.
Obchody tego dnia rozpoczęły się w X wieku we Francji, a w XIII w. rozpowszechniły się na cały Kościół zachodni. W wieku XIV zaczęto urządzać procesję na cmentarz do czterech stacji. Piąta stacja odbywała się już w kościele, po powrocie procesji z cmentarza. Przy stacjach odmawiano modlitwy za zmarłych i śpiewano pieśni żałobne. W Polsce tradycja Dnia Zadusznego zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku XV była znana w całym kraju. W 1915 r. papież Benedykt XV na prośbę opata-prymasa benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy Msze święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji Ojca Świętego.
Za pobożne odwiedzenie cmentarza w dniach od 1 do 8 listopada i jednoczesną modlitwę za zmarłych można uzyskać odpust zupełny.
Warunki uzyskania odpustu zupełnego:
– brak jakiegokolwiek przywiązania do grzechu, nawet powszedniego (jeżeli jest brak całkowitej dyspozycji – zyskuje się odpust cząstkowy);
– stan łaski uświęcającej;
– przyjęcie Komunii świętej;
– odmówienie modlitwy (np. „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Mario” ) w intencjach Ojca Świętego (ma być skierowana w intencji tych spraw, za które modli się każdego dnia papież);
– wykonanie czynności związanej z odpustem. W tych dniach, do 8 listopada, jest to modlitwa za zmarłych na cmentarzu.
IWS
2 listopada – kościół parafialny w Tymbarku