KOLEKCJA PRYWATNA TYMBARK

Wiosna – Tymbark koniec lat 50. XX wieku – fotografia małoformatowa z własnych zbiorów

Siedli se ano krzesny Michal przed swoją chałupą w niebie i fajkę pokurzują. Ale smutno in było, bo od kielku juz roków gór nie widzieli.

– Ej, Miełyz Mocny!. kie by se tak na ziem zejść! – pedzieli sami do siebie, nie za glośno, co by nikt nie slysoł. O pore od nich kroków spacerowaly młode cepry. niedowno z cyśca wypuscone, wesołe telo ze jej!.. Poniektórzy z nich grali na organkach krakowiaki i mazurki i pieknie im slo. Z góralami ale zoden by się z nich mierzyć nie mógl… zeby górole hawoj byli. A nie było ich temu, ze z Poniezusem pojechali ku cyścowi, bo ta znowuś gromada Podhalańców miała być tymi casy do nieba wprowadzona po długim prazeniu sie za ziemskie grzechy. Toz to i otucno, nijako tak jakosi było na dusy krzesnemu Michałowi.. Spomniały im sie ziemskie casy, kie to po holak za owcami se chodzowali, wiersyckom śpiewali, a one im te śpiewki odciskowały  seroko…

– Hej, zeby tak zejść, a obocyć to jesce roz, Miely Boze, – zatrubowali sie znowu, ino juz glośno. A prawie wtedy seł pobok święty Jan i usłysoł ich..

– Coz to, Michalku, coz to? spytał grzecnie bardzo, a takim głosem, jak by muzycka z Dunajca najpiekni zagrała.

– Do gór haw cnię, – rzeką krzesny.

– Niby ze tesknis?…

– Po cepersku to sie ta moze i tęskni, po naskiemu sie cni…

Uśmiechnął sie wesoło Jan święty:

– Kwardy z wos góral, krzesny! Ale cemuz to na ziem se nie zejdziecie?..

– Zebych to mógl..

– Mogę to lo wos zrobić, ino..

Krzesny mu ani skońcyć nie dali, telo sie tym uciesyli.

– O, ranyści!.. Moge zejśé!?

– Ino mi masła z Podhol i serków mocie przynieść !. Bo to sie, wicie, imieniny moje nabliżają. a tu i te góraliki nowe z cyśca przychodzą… Trza by ich przecie jakosi przyjąć godnie… Spragnione to to syćkiego długim biedowaniem..

– Ba, ale jakoz jo wom masła i serków przyniesem, kie haw nimom pieniędzy?…zatroskał sie krzesny.

– Mos tu miesek. Zapłacis kielo padnie, ino mi dobrych serków a masła przynieś!  – pogrozili  święty Jan krzesnemu, który juz sie po góralsku obroł i na ziem se seł kwardym krokiem, jaz ta w niebie dudniało.

Na Podholu w tym casie było juz po połedniu i ludziska z jarmarku z Nowego Targu śli i jechali, jak komu padło. Krzesny Michal napatrzyli sie Tatrom a potem stanęli se w mieście na placu, przed pomnikiem Orkana, co go ta w skali wyrobili, i pozierają, cy kany znajomka nie obocą. Nikogo przecie ze swojaków doźryć  nimogli. Roz w roz ino nawija im się przed ocy to taki to zaś siaki obtarganiec. Nojbardzi uzolili sie nad dziewcęsiskiem siumnem, w pietnostu rokach moze, co na geślickach gralo podhalańskie, spaniałe nucicki. Spomnieli se o miesku, co go w zanadrzu mieli i usuli przygorztek śrybla, a recysko mieli serokie jak powała.

– Naści,- rzeką. Gęślorecka ocnalo ze skóry nie wyskocyła na widok telich piniędzy, ze sie ludzie zlecieli cudować. Nojwięcej zesło sie dziadów, co na jarmark ściągnęli  i kazdy łape wyciągo, a krzesnemų zol było, toz to i suł śrebniki, ze to stuł. A luda coraz więcy sie garnie i kazdy zęby wyscyrzo, jakby krzesnego razem z tym mieskien i śrebnikami keiol zjeść.
I niewiada na cymby się to syćko skoncylo, kieby nie jeden Tymbarcon, śwarny chłopak, co sie prawie nawinał i krzesnego za rekaw ulapil.

– Cor kces? – pytaja krzesny, myśląc ze i on kce piniedzy, a nie mioł pozioru na obtargańca.

– Nie poznajecie mie to krzesny? Dy my u wos sześć roków temu bycka kopili. Pociez na bok, bo rany świecie!…
Kcący nie kcący wyśli z nim z tłumu, na zotyłki sie skryli i dopiero do mowy!

– Skądze wyšcie telo piniedzy dorwał, he? Dy tu juz po ziandarów pośli, coby wos wzieni. jako podyrzanego.. Dobrze zeście ze mną uciekli,- godo mlodziacek. A nie wiedzioł ta wcale, ze krzesny juz nie zyje i  z nieba tu przyseł. 

– Skąd mon to mom, a tobie nic do tego. Alem ci wdzieęczność winien, boby mie te urwisie ziandarom daly.. Podź na jednego!.
Młodziocek ale nie spieszył sie nikany. Jak ta stoł przý peręcy tak stoi.

– Coz to?! Podź-ze!…

– Nie pijem!

– He!?

– Nie pijem, godom wom i pieknie za dobro wole dziękuje! – 1zece.

Poźro roz krzesny, poźrą drugi,  Kie licho! …. Dyć to chłop z gęby! ..

– Chłopeś cyś nie chłop? – spytają.

– A chłop.

– I nie pijes?

– A nie.

– Tacy  jak jo nie pijaja, po coz caz tracić po próżnicy i zdrowle, a jesce i  piniądze.

– A jaki-ześ to ty jes?

– Spółdzielca.

– He?

– Spółdzielca.  Jes nos takiech cało gromada. Piniązków my wiela tela złozyli, masinki zakupili i masło takie robimy, ze hyr o nos idzie seroko!..

zdjęcia z Kolekcji Prywatnej Tymbark 

1927 roku w Tymbarku rozpoczął działalność amatorski zespół artystyczny pod kierunkiem i opieką mgr. Ludwika Pieguszewskiego. Zespół, który działał przy Ochotniczej Straży Pożarnej, w swoim programie podejmował tematykę religijną oraz patriotyczną, której zadaniem była, obok kulturalnej, również wychowawcza rola. Działalność zespołu wspierał tymbarski dwór (właścicielka Zofia Turska), który sprzyjał wszelkim kulturalnym poczynaniom. 

W latach 60,70-tych społeczną pracę w zakresie kultury, też poprzez organizację przedstawień, jasełek, kontynuowała córka Ludwika Pieguszewskiego, również farmaceutka, Danuta Pieguszewska (1919–1982).

Od kilku lat młodzież działająca przy tymbarskiej parafii poprzez organizację przedstawień typu: Misteria Męki Pańskiej, jasełka, czy innych  tematycznych , jak  np. ku czci św, Jana Pawła II,  w pewnym stopniu nawiązuje do historii tymbarskiego amatorskiego zespołu z dwudziestolecia międzywojennego. 

O działalności Zespołu napisał w 1937 roku tarnowski diecezjalny tygodnik “Nasza sprawa” (o czym wiemy ze “Spotkań z historią – Kolekcja Prywatna Tymbark”, spotkanie XIII) – numery z grudnia 1937 roku. W nich korespondencja i zdjęcie z teatralnego występu w Tymbarku. 

zdjęcie z KOLEKCJI PRYWATNEJ TYMBARK

zdjęcie z KOLEKCJI PRYWATNEJ TYMBARK

zdjęcie z KOLEKCJI PRYWATNEJ TYMBARK

W tychże Spotkaniach nr XIII publikowane jest też zdjęcie z Kolekcji pod tytułem: ‘Tymbark w starej fotografii”

Pod fotografią znajduje się następujący  opis:

Fotografia wykonana została w Tymbarku przy okazji jakiegoś uroczystego wydarzenia. Świadczą o tym odświętne stroje pań – moda z epoki, korale, broszki, apaszki – panowie w garniturach. Na honorowym miejscu w pierwszym rzędzie siedzi dziedziczka Zofia Turska. Pani dziedziczka – tak się mówiło i tak było przyjęte. Obok po jej lewej ręce nauczycielka Bronisława Szewczyk. Mężczyzna siedzący centralnie to starosta limanowski Ludwik Malkowski – a więc wydarzenie było ważne. Po prawej stronie starosty jego żona, a dalej Zuzanna Pieguszewska, Helena Kilbert, powyżej stoi nauczycielka pani Filipiak. W środkowym rzędzie nad starostą pan w ciemnym garniturze to magister Ludwik Pieguszewski – aptekarz. Magister – wystarczyło powiedzieć tylko to jedno słowo i wszyscy wiedzieli w Tymbarku o kogo chodzi.

Zdjęcie Zespołu znajduje się również w opracowaniu “W Gminie Tymbark” wydanym w 2005 roku.

IWS

31 maja 1935 zmarł ks. Józef Szewczyk – tymbarski proboszcz w latach 1916 – 1935 – osoba zapisana złotymi zgłoskami na kartach historii Tymbarku. W moich zbiorach te oto zachowane oryginalne fotografie z uroczystości pogrzebowych ks. Szewczyka. Z wieży kościoła zwisa czarna żałobna flaga. Przed jedynym wówczas w Tymbarku katolickim sklepem Stanisława Pyrcia- na wprost wejścia do naszego kościoła wywieszone Godło Polski. Wokół trumny w żałobnym kondukcie cały przekrój mieszkańców, społeczności ówczesnego Tymbarku. Fotografie niezwykłe, prawdopodobnie jedyne takie zachowane do dzisiaj ( na kartach tego albumu wcześniej jedna z nich ). Każda formatu pocztówkowego. Historia na starych zdjęciach, czarno-białej fotografii.
Osoba księdza Józefa Szewczyka w tym albumie  (red.: Kolekcji Prywatnej Tymbark) jest pokazana w kilku różnych ujęciach – wszystkie z czasów proboszczowania w Tymbarku.

tymbarski jarmark (początek lat  70-tych XX wieku) 

Fotografia z 1977 roku 

Dziadek Wojciech

w nastroju stoickim  (lata siedemdziesiąte XX w.)

w nastroju świątecznym (1975 rok) 

źródło zdjęć :

fotografia pierwsza: wykorzystano zdjęcie ze zbioru KOLEKCJA PRYWATNA TYMBARK

fotografia druga: z archiwów rodzinnych 

” NAD STAWEM “
fotografia z lat 1931 / 1932
Dworski staw – obecnie park im. Zofii Turskiej. Tym razem ujęcie od wnętrza terenów wokół Starego Dworu w Tymbarku – dobrze widoczne ogrodzenie wzdłuż drogi. Fragment tego ogrodzenia zachował się do naszych czasów przy wjeździe do przedszkola i Gminnej Biblioteki.

Widoczne z prawej strony zabudowania to dawna dworska karczma. W latach powojennych budynek ten całkowicie zmienił swój wygląd i przeznaczenie – funkcjonowało tam przez lata nieczynne już dzisiaj przedszkole.

Park im.Zofii Turskiej – dzisiaj wieczorem

IWS