Author: Irena Wilczek Sowa

14 września minęła dwudziesta rocznica śmierci Anny Niedojad. Poniżej tekst pożegnania Zmarłej, jaki ukazał się w Głosie Tymbarku (Nr 47 z 2001 roku). Zdjęcie śp.Anny Niedojad pochodzi również z GT.

Ś.P. ANNA  NIEDOJAD

14 września 2001 roku na nowosądeckiej ulicy spotkała swoją śmierć.

Idąc ulicą Lwowską w Nowym Sączu została zasypana gruzem spadającego gzymsu. Anna Niedojad nauczycielka zespołu Szkół w Tymbarku, nauczycielka Prywatnej Szkoły Policealnej „Ekonomik” w Limanowej, członek zarządu Fundacji Rozwoju Gminy Tymbark.

„….Wierze o Panie, że po śmierci nie będzie już więcej śmierci lecz życie..”
J. Folliet

Pożegnania są zawsze trudne i bolesne. Szczególnie trudno żegnać osobę młodą, której życie zostało przerwane w tak niespodziewany, tragiczny sposób…
S. P. Anna Niedojad urodziła się 13 czerwca 1954 roku w Tymbarku. Po ukończeniu Liceum Ekonomicznego rozpoczęła pracę w administracji Szkoły Średniej w Tymbarku i z nią związała swoją zawodową karierę. Równocześnie kontynuowała studia w Akademii Ekonomicznej w Krakowie na Wydziale Ekonomiki Produkcji uzyskując tytuł dyplomowanego ekonomisty. Od września 1982 roku zaczęła pracować w tejże szkole jako nauczycielka geografii i teoretycznych przedmiotów zawodowych.
Z chwilą utworzenia w 1985 roku w Zespole Szkół Rolno-Spożywczych klasy Liceum Ekonomicznego, zaangażowała się w tworzenie pracowni do przedmiotów ekonomicznych i techniki biurowej. W latach 19901994 pełniła funkcję Dyrektora Oddziału Doskonalenia Zawodowego.
Wciąż podnosiła swoje kwalifikacje uczestnicząc w licznych formach doskonalenia zawodowego. Od września 1999 roku pełniła funkcję lidera wewnątrzszkolnego doskonalenia nauczycieli, przekazując bogatą, fachową wiedzę nauczycielom. W 2000 roku ukończyła, jako jedyna w powiecie
limanowskim, kurs NOWA SZKOŁA ZAWODOWA” uzyskując tytuł edukatora kształcenia zawodowego.
Była wspaniałym fachowcem, kochała młodzież, rozumiała jej problemy, umiała pomagać
w sytuacjach trudnych, potrafiła również cieszyć się jej sukcesami. Jej uczniowie i wychowankowie darzyli Ją szacunkiem i uznaniem. Jako koleżanka była zawsze życzliwym, dobrym człowiekiem, inspirującym innych do  wprowadzenia nowych rozwiązań w pracy zawodowej.
Nie ma Jej wśród nas, ale NA ZAWSZE POZOSTANIEW NASZEJ PAMIĘCI I W NASZYCH SERCACH!
Uczniowie i pracownicy Zespołu Szkół w Tymbarku.
Łączymy się w bólu z mężem i córką tragicznie zmarłej naszej Koleżanki redakcja GT.

We wtorek 21 września br., w godzinach popołudniowych, odbyły się zajęcia z łączności lokalnej oraz międzynarodowej dla młodzieży z Jednostki Strzeleckiej nr 2007 im. kpt. Tadeusza Paolone ZS „ Strzelec „ OSW w Tymbarku, będącej uczniami klas mundurowych Zespołu Szkół im. KEN w Tymbarku. Strzelcy zapoznali się ze sprzętem, a tuż obok internatu wykonano plenerową prezentację nawiązywania łączności w terenie.

Prowadzący zajęcia drużynowy ZS Jakub Duda  zapoznał początkujących strzelców z zagadnieniami związanymi z krótkofalarstwem i praktycznym wykonaniem łączność w Polsce i z innymi państwami (wykonano łączność z Włochami) – mówi st. chor. ZS Stanisław Opach, szef szkolenia wojskowego w tymbarskim strzelcu.

W trakcie szkolenia Jakub omówił  również rodzaje anten i ich działanie oraz zapoznał wszystkich z aspektami prawnymi np. co można robić bez licencji, jak zdobyć licencję.

   Na zakończenie zajęć zachęcał strzelców do poszerzenia swojej wiedzy i przystąpienia do egzaminu.

https://www.qrz.com/db/SP9JD

Krótkofalarstwo – to hobby polegające na amatorskim nawiązywaniu dwustronnych łączności radiowych na wydzielonych pasmach radiowych – od fal długich, poprzez średnie, krótkie i ultrakrótkie do mikrofal, między krótkofalowcami za pomocą radiostacji oraz potwierdzaniu łączności kartami QSL.

Na strzelnicy kulowej w Limanowej 21 września 2021 roku Zespół Szkół im. Komisji Edukacji Narodowej wspólnie z Urzędem Gminy w Tymbarku zorganizowali dla młodzieży klas mundurowych zawody strzeleckie z karabinka sportowego / 50 m / oraz pistoletu /10m /.

Celem turnieju strzeleckiego było upamiętnienie 82 rocznicy agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 roku oraz udział w Sportowym Turnieju Miast i Gmin 2021. 

W zawodach udział wzięło 45 zawodników a najlepsi zawodnicy osiągnęli następujące wyniki:

Kategoria dziewcząt:

• I miejsce – Aleksandra Gomólak  75 pkt.
• II miejsce – Wiktoria Filus 75 pkt
• III miejsce – Amelia Merwart  65 pkt

Kategoria chłopców:

• I miejsce –  Maksymilian Wszołek  pkt 98
• II miejsce – Jakub Kościelniak  pkt 90
• III miejsce –  Tadeusz Nieć  pkt 84

Organizatorem i sędzią głównym zawodów był ppłk rez. SG Gizicki Dariusz, nauczyciel PW w tymbarskim Zespole Szkół, a nagrody rzeczowe dla zwycięzców ufundował Urząd Gminy w Tymbarku.

Robert Nowak

Tymbark, 22.22, astronomiczna jesień rozpoczęła się 21.21 

zdjęcie; IWS

Artykuł opublikowany w Głosie Tymbarku nr 55, wydanego w 2006 roku 

Zakażenie wirusami grypy występuje w Polsce cyklicznie, wywołując szczyt zachorowań w okresie od stycznia do marca każdego roku. W ostatnich latach corocznie odnotowuje się w Polsce około 0,5 do 2,5 mln przypadków zachorowań na grypę lub zakażeń grypopodobnych. Szczepieniom ochronnym poddaje się ponad 10% społeczeństwa.

Grypa znajduje się w centrum uwagi epidemiologów i specjalistów z dziedziny zdrowia publicznego ze względu na światowy zasięg, dużą liczbę osób zakażonych oraz ryzyko epidemii. W XX wieku wystąpiły trzy epidemie grypy o światowym zasięgu (tzw. pandemie) w latach 1918-20, 1957-58 i 1968-70, stając się przyczyną śmierci co najmniej 25 milionów ludzi. Typowe zachorowanie na grypę u ludzi wywołują wirusy z gatunków Influenza typ A, B lub C. Wirusy grypy różnicuje się na podstawie dwóch głównych antygenów, tj. hemaglutyniny oraz neuramindazy. Znamy 15 podtypów hemaglutyniny oraz 9 podtypów neuramindazy, z których odpowiednio trzy (H₁, H₂, H₃) oraz dwa (N₁ i N₂) występują powszechnie u ludzi. Z klinicznego punktu widzenia najważniejsze są zakażenia wywołane przez szczepy typu A. Ich naturalnym rezerwuarem są ludzie chorzy.

W sezonie zimowym znacznie wzrasta we wszystkich grupach wiekowych częstość występowania zakażeń wirusowych układu oddechowego. Mogą być one wywołane przez różne wirusy. Przebieg tych zakażeń może być bardzo zbliżony do zachorowań na grypę. Z tego względu zakażenia te są określane jako tzw. zakażenia grypopodobne. Odróżnienie, wyłącznie na podstawie objawów klinicznych, czynnika etiologicznego tych zakażeń jest w praktyce niemożliwe, co nie tylko utrudnia postępowanie terapeutyczne, ale powoduje utratę zaufania do programów profilaktycznych. Szczepienie przeciw grypie chroni tylko przed trzema typami wirusów zawartymi w szczepionce, natomiast nie ma wpływu na inne wirusy odpowiedzialne za zakażenie układu oddechowego.

Najbardziej narażone na zachorowania i powikłania zakażeń wirusami grypy są dzieci oraz osoby w podeszłym wieku. Objawy grypy to pojawienie się gorączki – zwykle powyżej 38^oC, dreszcze, kaszel, ból głowy i mięśni oraz ogólne osłabienie. Objawy te trwają około 4-5 dni z wyjątkiem dzieci młodszych oraz ludzi leczonych przeciwnowotworowo. W czasie grypy mogą występować powikłania takie jak: ostre zapalenie oskrzeli, bakteryjne zapalenie płuc, zapalenie ucha środkowego lub zatok, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. W rzadkich przypadkach w przebiegu grypy może wystąpić zapalenie mięśnia sercowego. U bardzo małych dzieci objawy mogą być zbliżone do posocznicy, z gorączką septyczną i z drgawkami.

W przypadku wystąpienia objawów sugerujących zakażenie wirusem grypy najistotniejsze znaczenie ma szybkie postawienie rozpoznania, co umożliwia właściwe postępowanie terapeutyczne oraz eliminuje niepotrzebne zlecanie dodatkowych badań oraz leków, w tym antybiotyków. Najskuteczniejszą metodą wykorzystywaną w zwalczaniu grypy jest uodpornienie organizmu poprzez regularne, coroczne szczepienia ochronne. Skuteczność szczepień w zapobieganiu zachorowań na grypę jest różna, w zależności od szczepionej populacji. Szczepienia powinny być prowadzone przed okresem występowania zwiększonej liczby zachorowań, który w Polsce przypada na okres od listopada do marca. Wskazania do szczepień obejmują osoby, które szczególnie powinny chronić się przed grypą z powodu ryzyka ciężkich powikłań.

“Grypa” – artykuł (z 2001 roku) autorstwa śp.Daniela Nagły

Krzysztof Toporkiewicz (44) przed meczem

PRZEBIEG  i  WYNIKI 

TUTAJ 

LUB TUTAJ 

18 września 2021 roku w remizie Ochotniczej Straży Pożarnej  w Tymbarku, odbył się Zjazd Oddziału Gminnego Związku OSP RP  w Tymbarku, w którym uczestniczyli delegaci z jednostek OSP Tymbark, Podłopień, Zawadka i Piekiełko, wybrani na zebraniach sprawozdawczo – wyborczych. W zebraniu udział wzięli zaproszeni goście: Prezes Oddziału Powiatowego ZOSP RP druh Grzegorz Janczy, Komendant Powiatowy PSP w Limanowej mł. bryg. Wojciech Frączek oraz Wójt Gminy Tymbark Paweł Ptaszek.

W czasie obrad złożono sprawozdanie z działalności ustępującego Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP RP, sprawozdanie Komisji Rewizyjnej, w podjętych uchwałach kolejno: udzielono absolutorium ustępującemu Zarządowi, zatwierdzono skład nowego Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP RP, skład Komisji Rewizyjnej Oddziału, wybrano Delegatów na Zjazd Oddziału Powiatowego ZOSP RP oraz Przedstawiciela do Zarządu Oddziału Powiatowego ZOSP RP, podjęto zadania na najbliższą kadencję i uchwalono program działania Oddziału Gminnego na lata 2021 – 2026.

Obradom przewodniczył dotychczasowy Prezes Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP RP w Tymbarku druh Stanisław Przybylski. 

Delegaci zatwierdzili nowy skład Zarządu Oddziału Gminnego, który na swym pierwszym posiedzeniu, pod przewodnictwem druha Grzegorza Janczego ukonstytuował się następująco:

Prezes Stanisław Przybylski, Wiceprezesi Dariusz Molek, Marian Klimek, Komendant gminny Zbigniew Kaptur, Sekretarz Robert Nowak, Skarbnik Piotr Czyrnek, Członek prezydium Józef Klimek, Członkowie zarządu Jacek Atłas, Tomasz Puchała, Andrzej Czernek, Janusz Krzyściak.

Komisja Rewizyjna: Maciej Hojnor(przewodniczący), Mateusz Hochoł (wiceprzewodniczący), Zbigniew Kordeczka (sekretarz). 

  Delegatami na Zjazd Oddziału Powiatowego ZOSP RP zostali wybrani: Stanisław Przybylski i Dariusz Molek, a przedstawicielem Zarządu Oddziału Gminnego ZOSP RP do Zarządu Powiatowego ZOSP RP jest druh Stanisław Przybylski.

  Spotkanie było bardzo dobrą okazją do podziękowań naszym wspaniałym Druhnom i Druhom za trud i poświęcenie dla innych, często z narażeniem własnego życia i zdrowia. Podczas wystąpień każdy z zaproszonych gości dziękował wszystkim strażakom za trudną służbę, profesjonalizm w działaniach ratowniczych oraz doskonałą współpracę szczególnie w tym ostatnim roku stanu zagrożenia epidemicznego.

Robert Nowak

OPOWIADANIE BRATA

Nie mogę tu pominąć jednego zdarzenia z życia mojej Mamy. Powiadał mi mój brat Antoni wieczorem 23 kwietnia 1987 r. w czasie odwiedzin w Samocicach, że z początkiem lat trzydziestych przed ostatnią wojna poszedł na jarmark w poniedziałek do Tymbarku z dwoma wołami. Sprzedał je za trzysta złotych Żydowi Berkowi, handlarzowi z Krakowa. Pieniędzy tych, które Żyd mu dał, nie rachował, ale włożył do kieszeni. Gdy wrócił do domu i zaczął liczyć okazało się, że Żyd się pomylił i dal mu 300 złotych więcej. Brat przez tydzień chodził  niepewny co zrobić, czy zwrócić te pieniądze kupcowi czy nie i nikomu o tym w domu nie mówił. Na drugi poniedziałek poszedł na jarmark do Limanowej, by kupić woły. Spotkał się tam z kupcem i zapytał go, czy udały się te woły,  które mu sprzedał. „Udały się- powiedział Żyd – poszły na koszer”. Brat wrócił do domu, lecz bez wołów. Mama pyta go, dlaczego wołów nie kupił, były przecież potrzebne, jak to zwykle w sierpniu do zwożenia zboża.  Wtedy brat przyznał się, że Żyd dał mu więcej pieniędzy. Wówczas Mama powiedziała, by raźno oddał całą sumę Żydowi i jeszcze go pokrzyczała, dodając, że nie chce widzieć tych pieniędzy w domu. W następny poniedziałek brat poszedł na jarmark do Tymbarku, spotkał tego Żyda i pyta się go, czy nie zarachował jakichś pieniędzy przy kupnie wołów dwa tygodnie temu? Żyd odpowiedział: „Zarachowałem 300 złotych, ale nie wiem komu”. Ja mu mówię, że u mnie jest te trzysta złotych. Żyd powiada mi: „Pierwszy raz mi się zdarzyło, żeby mi kto zwrócił pieniądze, a bywało, żem się czasem pomylił i zadał więcej”. I Żyd dał bratu w nagrodę 100 złotych. A potem ile razy brat miał na sprzedaż woły na jarmarku, to ten Żyd odstawiał je na bok i brał bez targu za cenę, jaką uważał za słuszną.

Antoni Pachowicz zmarł w Zawadce dnia 1 grudnia 1988 r. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Tymbarku, dnia 3 grudnia 1988 r.,  przy licznym udziale wiernych, oddającym mu ostatnia posługę za jego pomoc sąsiedzka, którą okazywał im w każdej potrzebie.

 OPIEKUNKA SIEROT

Obok pobożności Mama odznaczała się wielką dobrocią. Miała zawsze serce otwarte dla wszystkich potrzebujących pomocy i wsparcia. Nie czekała na prośbę, ale sama spieszyła z pomocą w sposób dyskretny i delikatny. Długa byłaby lista tych, którymi się opiekowała. Wspomnę tylko kilka przykładów. W czasie pierwszej wojny  światowej przyjęła do domu sierotę, Jakuba Kuliga, urodzonego w roku 1908 na Zęzowie. Ojciec jego zginął na wojnie, matka umarła niedługo po nim na czerwonkę. Zostało czworo dzieci. Najstarszy Jan, urodzony w 1906 r., potem Jakub i dwie dziewczynki, urodzone – jedna w roku 1912, druga w 1914 r. Najstarszy Jan poszedł na służbę, dziewczęta zabrali krewni, a Jakuba wzięła Mama prosto z cmentarza po pogrzebie matki. Nie była krewną ani nie miała Żadnych powiązań z tą rodziną. Uczyniła to z litości nad losem tych sierot, tak ciężko doświadczonych przez śmierć rodziców. Choć sama znajdowała się wtedy w ciężkim położeniu jako wdowa po śmierci naszego Ojca, choć borykała się z różnymi trudnościami w okresie wojny, gdy nieraz na przednówku brak było w domu chleba, choć wychowywała dwóch małych synów, nie zawahała się ani chwili, przyjęła sierotę z otwartymi rękami jak własne dziecko i traktowała go na równi z nami. Niedługo po zamieszkaniu u nas Jakub zachorował na tyfus. Mama i ciotka Katarzyna pielęgnując go także zachorowały. Powstała wtedy w domu ciężka sytuacja.

Na barki jednej tylko ciotki Magdaleny, nie licząc mnie i brata, małych jeszcze chłopców, których choroba ta ominęła, spadł ciężar prowadzenia całego gospodarstwa i opiekowania sie ciężko chorymi. Pan Bóg okazał jednak wtedy, naszej rodzinie, szczególna swoja opiekę. Choć w ówczesnych warunkach pod koniec I wojny światowej pomoc lekarska była znikoma, wszyscy wyzdrowieli
Mama nigdy potem nie wspomniała sierocie, że to on sprowadził chorobę do naszego domu. Od nas chodził potem Jakub do szkoły w Tymbarku, z naszego domu przystąpił do Pierwszej Komunii św. w kościele parafialnym w Tymbarku dnia 30 maja 1920 r.  Po jego zmarłych rodzicach pozostał dom na Zęzowie i niewielkie gospodarstwo rolne. Inni z niego korzystali, Mama nigdy się o nic nie upominała, ale sama jak mogła utrzymywała i ubierała sierotę. Jakub Kulig opuścił nasz dom jako człowiek dorosły, poszedł na służbę, a przed II wojną światową wyjechał do pracy zarobkowej we Francji. Wrócił na ojcowiznę po ostatniej wojnie. Często odwiedzał  nasz dom, wspominając zawsze z wdzięcznością naszą Mamę. Zmarł w 1977 r.

Po jego odejściu Mama znów przyjęła sierotę – Józefa Pasyka z Zamieścia. Przebywał on w naszym domu około ośmiu lat. Odszedł od nas wtedy, gdy miął się już żenić przed II wojną światową.