BABCIA!
Kiedy babcią już się stała,
Życie dzieciom przekazała.
To co miała, to oddała,
Lecz w potrzebie pozostała.
Będzie czuła swoje ciało,
Ręce, nogi, by bolało.
Oczy, które widzą słabo,
Jak się w życiu pozmieniało.
Dzięki babci istniejemy,
Od niej początek bierzemy.
Bo Ona przed nami była,
Drogę życia otworzyła.
Babcia nasza ukochana,
Brała dziecko na kolana.
Piastowała i pieściła,
Wnuczętami się cieszyła.
Kiedy babcia się zużyła,
Niepotrzebna pozostała.
Dla dzieci to obciążenie,
Choć oddała całe mienie.
Wszystko idzie w zapomnienie,
Zostanie tylko wspomnienie.
Nic na zawsze nie zostaje,
Babcia, ziemia, życie daje!
Takie czasy dziś nastały,
Dzieci, babcie, pozostały.
Jedne naszą są przyszłością,
Drugie walczą ze starością!
Babcia, dziadek mądrość mają,
dzieci swoje pouczają!
Argenteuil, 20.07.2021
Wiersz ze publikacji „Zbiór myśli, logika i realia” Wacława Dudzika
