Aktualności

zdjęcie: IWS

„Najpóźniej na początku przyszłego roku PKP Polskie Linie Kolejowe planują podpisanie umów na modernizację dwóch pierwszych odcinków linii Nowy Sącz – Chabówka. Wykonawcy zostaną wybrani w drodze licytacji elektronicznej. Wiadomo, że prace będą kosztować więcej niż planowano” – napisał dzisiaj Sławomir Wrona na portalu radiokraków.pl 

Prace, o których mowa wyżej,  to realizacja II etapu inwestycji nazywanej ogólnie „Podłęże – Tymbark” (pierwszy, zakończony, etap to przygotowanie dokumentacji), przy czym jest to etap IIa czyli:   „Realizacja robót na Odcinku Chabówka – Rabka Zaryte oraz odcinku bocznica Klęczany – Nowy Sącz.

Interesujący dla Gminy Tymbark jest etap IIb, którego zadanie  brzmi: ” realizacja robót na Odcinku Rabka Zaryte – podg. Fornale oraz Tymbark – bocznica Klęczany a także pozostałych prac na Odcinku A1 i Odcinku E”. Niestety nie określono jeszcze terminu jego realizacji, a wręcz przeciwnie na stronie „PKP Linie Kolejowe SA”  jest informacja „zakładana realizacja w przyszłej perspektywie”. 

O dalszej realizacji inwestycji to jest budowie nowej linii „Podłęże – Tymbark”  (etap III) jest następujący wpis na stronie PKP: 

„Etap III obejmujący budowę nowych linii kolejowych znajdujący się obecnie na liście rezerwowej projektów Krajowego Programu Kolejowego przewidziany jest do realizacji w latach 2022 – 2027 i obejmuje:

– nr 622 podg. Podłęże R401 – Tymbark,

– nr 623 podg. Fornale – Szczyrzyc,

– nr 627 podg. Podłęże R301 – Podłęże Balachówka

– nr 628 podg. Porąbka – podg. Stróża.

Inwestycja została zgłoszona do grupy projektów, które będą potencjalnie mogły aplikować o wsparcie z programu InvestEU. Zaangażowanie środków publicznych uzależnione będzie od zabezpieczenia środków finansowych w wysokości pozwalającej na stworzenie pełnego montażu finansowego projektu.”

Przebieg planowanej linii:

„Początek nowej linii kolejowej nr 622 projektowany jest na posterunku odgałęźnym Podłęże R401 (wg SW Węgrzyce), który jest położony na linii kolejowej nr 91 Kraków Główny – Medyka ok. km 14+540, a następnie kierować w kierunku południowym przez Gdów do Szczyrzyca. W tej miejscowości rozgałęziać się będzie w kierunku Tymbarku (ciąg dalszy linii nr 622) i podg. Fornale (linia kolejowa nr 623), gdzie łączyć się będzie z planowaną do modernizacji linią kolejową nr 104 Chabówka – Nowy Sącz. Nowoprojektowane linie kolejowe nr 622, nr 623, nr 627 i nr 628 będą zlokalizowane w powiatach wielickim (gminy Wieliczka, Niepołomice, Biskupice, Gdów), myślenickim (gmina Raciechowice) oraz limanowskim (gminy Jodłownik, Dobra, Tymbark, Mszana Dolna).”

IWS

niedzielny (3.07.22) przejazd w ramach Małopolskich Szlaków Turystyki Kolejowej  – zdjęcie Andrzeja Drożdża

zdjęcie: IWS

W pierwszą sobotę lipca w Parafii Tymbark Różańcowi Fatimskiemu przewodniczył ks.dr Tomasz Maziarka (filozof, teolog, wykładowca Wydziału Teologii w Tarnowie), który wygłosił kazanie oraz prowadził rozważania. W koncelebrze Eucharystię spracowali ks. dr Jan Banach – proboszcz oraz ks.Damian Kurek (rodak).

Kazanie oraz rozważania podczas różańca odmawianego, podczas procesji po tymbarskim Rynku, dotyczyły bardzo ważnej roli, jaką ma do wypełnienia,  każdy ojciec. Figurę Matki Bożej Fatimskiej niosły Panie z Róży Różańcowej św. Urszuli Ledóchowskiej. 

Pogoda pozwoliła przeprowadzenie procesji (jak to się stało w czerwcu), chociaż pod koniec zaczął padać drobny deszcz, który jednak  nie przeszkodził w modlitwie.

IWS

zdjęcia nadesłał Czytelnik

Rozpoczynają się letnie przewozy retro, w ramach Małopolskich Szlaków Turystyki Kolejowej. Informacje o przejazdach:  http://kolejegalicyjskie.pl/

W związku z tym trwa ruch na linii 104, tak było i dzisiaj. Na zdjęciu lokomotywa, która „z krótką wizytą” gościła w Tymbarku – uchwycona przez Andrzeja Drożdża.

Więcej o historii Galicyjskiej Kolei Transwersalnej TUTAJ  

Humanistyczne i duchowe wartości turystyki

Dobro i piękno było symbolem wartości już u starożytnych Greków, ale nigdy nie stało się u nich hasłem programowym. Ten program obowiązuje dzisiaj, bowiem jest wezwaniem do turystyki długodystansowej, zmierzającej ku dalekim zamorskim krajom, jak też i turystyki zmierzającej do dobrego poznania swojej „malej ojczyzny”. Dobro i piękno są dwiema współrzędnymi, a ich funkcją jest człowiek ze swoim życiem. To te współrzędne określają człowieka. 
W obecnych czasach jednym z najbardziej nieludzkich zagrożeń jest pozbawienie człowieka pamięci. Prowadzi to do manipulowania człowiekiem – nie potrzeba nam Warszawy, wystarczy popatrzyć na własne podwórko – i traktowania go jako rzeczy bądź instrumentu. Przed manipulowaniem można się zabezpieczyć przez głębokie zakorzenienie się w środowisku, w którym wyrośliśmy jako jednostka, jako rodzina i wreszcie jako naród. Pomaga nam w uświadomieniu tego mądrze uprawiana turystyka. Przyznawanie się do siebie i swojego dorobku jest wyrazem zakorzenienia i utożsamiania się ze swoją „małą ojczyzną”. Kiedy wybieramy się na szerokie wody, szukamy punktów zaczepienia, jak np. polonica w Italii czy w Paryżu, bądź jesteśmy dumni oglądając w Bolonii herby naszych rodaków, którzy tam się edukowali.
Rekreacja jest terminem dość często przypisywanym turystyce, ale bywa też pustosłowiem.
Należy to słowo dobrze zrozumieć i uprzytomnić sobie jego złożoność. Rekreacja ma przywrócić pierwotną harmonię przez odnowienie sił duchowych i fizycznych. Sposób życia współczesnego człowieka sprawia, że jest on bardziej wyczerpany psychicznie aniżeli fizycznie. Właśnie rekreacja zmierza do regeneracji sil duchowych, do wyciągnięcia człowieka ze stresów psychicznych. O humanistycznych wartościach turystyki wielokrotnie mówił Jan Paweł II z okazji światowych dni turystyki. Papież przypomniał, że każdy turysta gromadzi środki materialne i duchowe. Ale zachodzi pytanie: czy w turystyce  liczą się tylko korzyści? Należy wrócić do analogii dwóch współrzędnych: czy turysta jest bliższy piękna i oddala się od dobra, czy pragnie być dobry nie rezygnując z piękna.
Każdy turysta uświadamia sobie, że jeszcze wszystkiego nie poznał, toteż będzie poszukiwał dzieł pracy człowieka z zakresu kultury materialnej i duchowej. Chce on dotknąć tego co poznaje i jeżeli już nie dosłownie dotknąć palcem, to przynajmniej okiem. Jego pragnienie poznania wiąże się z następnym pragnieniem dotarcia do miejsca, które chce poznać, Dlatego wyrusza w drogę, podejmując wszystkie czynności związane z wyprawą, ponieważ on chce, on pragnie. Dzięki temu wzmacnia się
wola. Gruntuje się zatem następna część duchowej całości człowieka – wola. Turysta chce, turysta pragnie. Jeżeli turysta i krajoznawca pragną poznawać to wzbogaca się ich osobowość. Takich turystów w naszym kraju nie liczy się na pęczki, a szkoda, bo tacy turyści mają swoją twarz, to są już osobowości. Jeżeli wróg chce zniszczyć naród to niszczy i zabija osobowości, ponieważ są dla niego niebezpieczne. Jeżeli złej władzy są niewygodne osobowości, to za wszelką cenę starają się je uciszyć. Pozostawiane są tylko osoby potulne, posłuszne i zdolne do produkcji. Jeżeli ktoś oświadcza, że on już wszystko wie i że jemu się nie chce, to znaczy, że on już nie rośnie, że jest on duchowym rencistą i przestał już owocować. Źle jest z tym narodem, którego znaczna część „pedałuje pod ramą”, ponieważ nie dorosła do swoich zadań. W tym miejscu można się zadumać nad rolą społecznego rośnięcia przez turystykę krajoznawczą. Aby rozbudzić pragnienie wzrostu i owocowania intelektu przez poznawanie musimy posiadać wolę i umiejętność chcenia.
Owocami turystyki są osobowości. W takiej sytuacji nie można obliczyć, jakby chcieli niektórzy, szybkich korzyści. Czasem turysta, i to coraz częściej, jest niewygodny, traktowany jak intruz, bo zawsze czegoś chce. A jest tak dlatego, że jest on daleki od zaściankowości i nie da się zaszufladkować. Jest dla nas wielkim wyzwaniem doprowadzenie ku autentycznej turystyce młodych i starszych i otworzyć ich na wielość i różnorodność kultur. Tutaj nie można, jak dotąd, tylko udawać, że się coś robi, gdyż wrócimy do punktu wyjścia. Do pełni wyrobienia smaku turystycznego, rozwoju duchowego i poszerzenia horyzontów, należy dołączyć umiejętność zachwycania się autentycznością. Obecnie, w erze tworzyw syntetycznych, autentyczność gubi się w sztuczności. Turysta, zasmakowawszy raz autentyczności, będzie umiał zachwycać się życiem przyrody, jej nieprzebranym dobrem. Luki i brak umiejętności prowadzą do deformacji życia duchowego i może zachodzić groźba zachwycania się tylko tym, co
jest dalekie i egzotyczne, bez dostrzegania pięknych miejsc w naszym otoczeniu. Rodzi się w pewnych przypadkach kompleks niższości.
Jeżeli tak się stało to tylko dlatego, że te bliskie nam władze, przez nas wybrane, celowo nie chciały podjąć starań w tym kierunku. W powiecie limanowskim przykładów jest wiele. Innym zagrożeniem może stać się rozbudzenie potrzeby uprawiania tylko dalekiej turystyki – dalekiej od swojej ojczyzny, a więc od korzeni.

Bogusław Sowa 

Artykuł publikowany w Głosie Tymbarku Nr 39 w 1999 roku

zdjęcia z rodzinnego archiwum: szkolne rajdy, wycieczki turystyczno-krajoznawcze, lata 90-te XX w. , organizator: wychowawca, nauczyciel  Bogusław Sowa (1955 – 2019)