„Z Bożej Apteki” (20)
babka szerokolistna
Babka lancetowata
Babka lancetowata i babka szerokolistna – obydwie odmiany należą do rodziny babkowatych rosną praktycznie w całej Polsce, można je spotkać na polach, łąkach, pastwiskach, miedzach, ugorach i ogrodach. Kwitną od maja do września. Zarówno jedna jak i druga uważana jest za pospolity chwast jednak właściwości lecznicze sprawiają, ze powinno się je traktować jako cenne zioło. Do celów leczniczych wykorzystuje się liście tak świeże jak i suszone. Babki są bogate w flawonoidy, garbniki, kwas askorbinowy, sole mineralne w tym cynk i krzemionkę. Można z nich robić: wyciągi, napary, herbaty i maści, są doskonałym środkiem na wszelkiego rodzaju skaleczenia, wystarczy zerwać liście, rozgnieść na miazgę i taką papkę przyłożyć na skaleczone miejsce, skutek rewelacyjny, okłady z rozgniecionych liści przyspieszają gojenie poobcieranych nóg po długich marszach.
Wyciągi z babki działają bakteriobójczo, posiadają właściwości przeciwzapalne. Babka lancetowata posiada właściwości przeciwskurczowe, ułatwia odkrztuszanie. Babka zwyczajna zawiera więcej substancji śluzowych, działa wykrztuśnie, pobudza wydzielanie soku żołądkowego, wykazuje działanie przeciwgorączkowe. Liściem babki wystarczy natrzeć miejsce ukłucia komara, a zarówno opuchlizna i ból przechodzą praktycznie „od zaraz”. Dawniej stosowano korzeń babki zarówno gotowany – dla starszych jak i świeży do usuwania bólu zębów, wystarczy żuć, a z kolei odwar z niego pomaga przy biegunkach, żółtaczce i zgadze, działa również osłaniająco na wątrobę. Babki doskonale pomagają w również przy owrzodzeniach żołądka, dwunastnicy, sprawdzają się też jako środek aseptyczny przy przemywaniach i irygacjach, a z młodych liści „babek” można przyrządzać pożywne sałatki, roślina w tej postaci jest cennym źródłem błonnika pokarmowego i dużej ilości witamin. W okresie kwitnienia, pylenie babki może być uciążliwe dla alergików, dojrzałe nasiona babek są przysmakiem kanarków.
Kuklik pospolity
– roślina stosunkowo trwała z rodziny różowatych, można ja spotkać w całej Polsce, rośnie zarówno na nasłonecznionych łąkach jak i w cieniu, w miejscach kamienistych, zaroślach i lasach. W naturze występuje wiele odmian, dużo gatunków (mieszańców i odmian botanicznych) uprawianych jest też jako rośliny ozdobne. Kuklik pospolity to niewysoka bylina z pędami wyrastającymi do jednego metra, kwitnie od maja do września, małe owoce zaopatrzone są w haczyki czepne dzięki czemu roznoszone są przez zwierzęta co umożliwia rozprzestrzenianie się tej rośliny w terenie. Do celów zielarskich wykorzystywany jest korzeń kuklika, ma właściwości przeciwbiegunkowe, wzmacniające, ściągające i antyseptyczne, stosowany bywa w chorobach żołądka, wywar ma zastosowanie do płukania jamy ustnej – wzmacnia dziąsła i zęby. Ze względu na smak i zapach do złudzenia przypominający goździki, dawniej używano korzeń kulika jako przyprawę do ciast i napojów, a w dzisiejszych czasach stosuje się go do aromatyzowania niektórych ekskluzywnych win, likierów i piw, a odwar do trwałego barwienia wełny na piękny rudawozłoty kolor.
