Aktualności

W Parafii Tymbark przypadające od poniedziałku do środy „Dni Krzyżowe”, czyli dni modlitw o dobre urodzaje, błogosławieństwo w rodzinach oraz zachowanie od klęsk i nieszczęść, będą zorganizowane w następujący sposób:

• w poniedziałek: Msza Św. o 17.30, później procesja z Litanią do Wszystkich Świętych i majówką do kapliczki na ul. Kazimierza Wielkiego,
• we wtorek: Msza Św. o 17.30, później procesja z Litanią do Wszystkich Świętych i majówką do kapliczki koło Floradu;
• w środę: o 17.30  procesja z Litanią do Wszystkich Świętych i majówką  do kaplicy „Na Górach” ,  gdzie zostanie odprawiona Msza św. 

(na podstawie ogłoszeń parafialnych)

kapliczka koło Floradu – lipiec 2022

Oddanie w 2000 roku do użytkowania, nowych kortów tenisowych, było dla tymbarskiego tenisa ziemnego wielką szansą na odrodzenie tej dyscypliny a także powiększenie oferty sportowej dla mieszkańców Tymbarku i okolic. Początek i pierwsze kroki działalności tenisowej na nowych kortach był bardzo dynamiczne. Pierwsze dwa lata to okres wzmożonych treningów w którym uczestnicy poznawali podstawowe elementy techniki i taktyki gry.
Był to też okres zapoznania się ze specyfiką prac przy konserwacji i przygotowania nawierzchni kortowych – doprowadzenie ich do stanu używalności a także zapoznanie się z rytuałem czynności wykonywanych przed, w trakcie i po korzystaniu z kortów.

Postępy w technice i taktyce tenisowej jakie osiągali uczestnicy nowego ruchu, zaczęły wymuszać utworzenie platformy do sprawdzania ich w ogniu zdrowej sportowej rywalizacji – a więc TURNIEJE.

Już 23 sierpnia 2003 roku odbył się pierwszy oficjalny turniej pod nazwą Mistrzostwa Tymbarku w Tenisie Ziemnym, udział w nim mogli wziąć tylko mieszkańcy Tymbarku. Pierwsi finaliści to faworyt turnieju Józef Kurek przedsiębiorca z Zamieścia i Krzysztof Wiśniowski – po wyrównanej grze wygrał faworyt.

Od tego czasu, kolejne Mistrzostwa Tymbarku w Tenisie Ziemnym rozgrywane są corocznie. W 2024 roku odbędzie się już 23. edycja tego turnieju.

Kolejni zwycięzcy Mistrzostw Tymbarku na przestrzeni lat:
2003 rok – Józef Kurek
2004 – 2008 – Krzysztof Wiśniowski
2009 – 2015 – Janusz Kaleta
2015 – 2023 – Grzegorz Matras (w 2015 regulaminowo dopuszczono do turnieju zawodników spoza Tymbarku)

Turnieje o zasięgu tymbarskim oczywiście nie zaspakajały potrzeby konfrontacyjnej rywalizacji, gdyż coraz więcej tenisistów pojawiało się z bliższych i dalszych okolic. Do kalendarza zawodów dodano kolejny coroczny cykl turniejów, rozgrywany w kat OPEN.

I Turniej Tenisa Ziemnego w kategorii OPEN został rozegrany już w sierpniu 2005 roku, grano systemem drabinki tenisowej a meczu finałowym niekwestionowany faworyt Grzegorz Matras pokonał Krzysztofa Wiśniowskiego. W kolejnych latach na podium obok mistrza najczęściej stawali: Jacek Bartosz, Janusz Kaleta, Józef Kurek, Mirosław Pławecki, Marcin Łabuz.

Ten nowy cykl turniejowy w kategorii OPEN rozgrywany jest corocznie i od początku, został włączony do bloków sportowych kolejnych edycji, hucznie obchodzonych DNI TYMBARKU. Turniej cieszy się do dnia dzisiejszego dużą atrakcyjnością, rozgrywany zawsze w mocnej i licznej obsadzie.

Te dwa wspomniane i cyklicznie rozgrywane do dzisiaj turnieje, były dopiero początkiem, co rok bogatszego kalendarza imprez tenisowych w Gminie Tymbark. W ciągu kilku lat Tymbark ze swoimi dwoma kortami, stał się wiodącym ośrodkiem tenisowym, w okręgu dużo większym niż powiat.

cdn

Krzysztof Wiśniowski i Grzegorz Matras finaliści I-go Turnieju Tenisa Ziemnego kat. OPEN – 2005 rok.

Podczas turniejowej rozgrywki (2007r.)– Krzysztof Wiśniowski i Józef Kurek na dalszym korcie oraz bliżej Zbigniew Wandas i Krzysztof Mirek

Turniej Tenisowy Open w ramach XV Dni Tymbarku -2006 rok- Grzegorz Matras, Józef Kurek, Jacek Bartosz, Krzysztof Wiśniowski.

Grzegorz Matras – perfekcyjny serwis i pierwsze miejsce w turnieju -2007 rok

Niektóre finały kończyły się o zmroku – Marek Molenda, Grzegorz Matras, Krzysztof Wiśniowski, Jacek Bartosz – III Turniej Tenisowy kat OPEN – 2007 rok

Medaliści Turnieju o Mistrzostwo Tymbarku – roku 2010 – Tomasz Pietrzak (3), Krzysztof Wiśniowski (2), Janusz Kaleta (1)

Maj to miesiąc poświęcony Matce Bożej,  który też jest pierwszym miesiącem nabożeństw fatimskich, czyli odmawiania modlitwy różańcowej podczas procesji światła. Różańce Fatimskie gromadzą wiernych w każdą pierwszą sobotę miesiąca do października włącznie. 

W tym roku w tymbarskiej parafii nabożeństwom tym przewodniczy Cysters ze Szczyrzyca ks. Maksymilian.

IWS

Na tymbarskim Orliku został dzisiaj rozegrany X Turniej w Kręgle Fińskie z okazji Narodowego Święta 3 Maja. Do rozgrywek zgłosiło się 32.osoby,  spoza powiatu limanowskiego przyjechali zawodnicy w Chorzowa, z Bielska-Białej, Końskich, Krakowa.

Tyma razem pogoda nie zawiodła, wręcz w godzinach do południowych, gdy  zawodnicy grali na całym boisku, w pełnym słońcu, to nabyli mocnej opalenizny. Na szczęście w godzinach popołudniowych, gdy część zawodników odpadła z Turnieju, mecze mogły być już rozgrywane tylko na tej części boiska, gdzie był cień. 

Turniej wygrał Michał Nowak, można powiedzieć, że permanentny zwycięzca (z małym wyjątkiem) w tymbarskich turniejach.

IWS

Zwycięzca Michał Nowak z organizatorem Turnieju Pawłem Krzyściakiem

Patron Dnia: Święty Florian, męczennik związany z Polską

Florian urodził się prawdopodobnie w Cannabiaca (obecnie Zeiselmauer, Austria). Był oficerem w rzymskim wojsku. Jego legion stacjonował na terenie dzisiejszej Austrii, w miejscowości Laureacum (obecnie Lorch k. Enns).

Gdy w roku 304, za panowania cesarza Dioklecjana, wybuchło wielkie prześladowanie chrześcijan i aresztowano czterdziestu żołnierzy, Florian wstawił się za nimi u namiestnika prowincji, niejakiego Akwilina, wyznając, że sam również jest chrześcijaninem. Namiestnik, nie chcąc utracić dzielnych legionistów, starał się nakłonić ich do złożenia ofiary pogańskim bóstwom. Tylko w ten sposób, wypełniając zarządzenie cesarza, mogli ocalić swoje życie. Gdy jego perswazje nie odniosły skutku, poddał ich okrutnym torturom, ale i te nie złamały żołnierzy. Rozsierdzony Akwilin wydał ich więc na ścięcie. Tylko Florianowi, ku większemu pohańbieniu, kazał uwiązać kamień u szyi i wrzucić do pobliskiej rzeki Enns. Gdy woda wydała ciało, pogrzebano je z wielką czcią. Z czasem zaś, gdy ustały prześladowania, nad jego grobem wzniesiono kościół i klasztor (Sankt Florian k. Enns). Jeszcze później, gdy załoga z Lorch została odkomenderowana do Rzymu, chrześcijańscy żołnierze zabrali z sobą relikwie dzielnego dowódcy do Wiecznego Miasta.

Z „Roczników Królestwa Polskiego” Jana Długosza: „Papież Lucjusz III chcąc przychylić się do ciągłych próśb polskiego księcia Kazimierza [Odnowiciela], postanowił przekazać jemu i krakowskiej katedrze ciało niezwykłego męczennika św. Floriana. Wszyscy cieszyli się, że Polakom, za zmiłowaniem Bożym, przybył nowy orędownik i opiekun, i że katedra krakowska nabrała nowego blasku przez złożenie w niej ciała sławnego męczennika. Przez ten zaszczytny depozyt rozeszła się daleko i szeroko jego chwała. Od tego też czasu zaczęli Polacy, zarówno rycerze, jak mieszczanie i wieśniacy, na cześć i pamiątkę św. Floriana nadawać na chrzcie to imię”. (ks. VI, fragm.)

„Wszyscy cieszyli się, że Polakom, przybył nowy orędownik”… Istotnie, w całym narodzie bardzo boleśnie odczuwano utratę relikwii św. Wojciecha i Pięciu Braci Męczenników, po najeździe czeskiego księcia Brzetysława w roku 1038. W świadomości ówczesnego człowieka brak relikwii oznaczał bowiem brak opieki Bożej, którą zapewniali święci, czego dowodem miało być rozbicie dzielnicowe. Z tego właśnie powodu, nie mając jeszcze rodzimych świętych, zwrócono się do Rzymu z prośbą o relikwie. Papież Lucjusz III (1181-1185) podarował Polsce szczątki św. Floriana, które uroczyście złożono w wawelskiej katedrze (1184 r.) i od razu otoczono wielkim kultem. Jeszcze w XV wieku, gdy Polska miała już własnych świętych, zaliczano św. Floriana do grona głównych patronów Królestwa. Można więc powiedzieć, że spośród wszystkich świętych pierwotnego Kościoła, on najbardziej związany jest z naszym narodem. Wspomina też o nim jedna z dopisanych do „Bogurodzicy” zwrotek: „Święty Florianie/ Nasz miły Patronie/ Proś za nami Gospodyna/ Paniej Maryjej Syna”.

Śmierć św. Floriana w odmętach rzeki Enns sprawiła, że bardzo wcześnie zaczęto go uważać za patrona chroniącego od klęski ognia, wojny i powodzi. W Polsce jeszcze bardziej wzrosło do niego nabożeństwo, gdy w roku 1528 groźny pożar strawił sporą część Krakowa, a na Kleparzu ocalał jedynie kościół św. Floriana. Wydarzenie to odczytano jako znak jego szczególnej interwencji. Od tego momentu figury Świętego zaczęły się pojawiać na bramach miejskich, na rynkach i na domach. Patronował też wszystkim walczącym z pożarami, które były największą plagą ówczesnych miast. Z biegiem czasu, gdy zagrożenie pożarami zmalało, osłabł też kult św. Floriana. Jakby zapomniano, że gorszy od ognia niszczącego zabudowania, jest ogień ludzkich namiętności.

Szesnaście wieków po męczeństwie św. Floriana, w niewielkiej odległości od miejsca jego kaźni, w kamieniołomach Mauthausen, rozegrał się w czasie II wojny światowej dramat tysięcy ludzkich istnień. Bardzo wielu spośród tam zamordowanych oddało, podobnie jak św. Florian, swoje życie za wiarę. Geograficzna zbieżność obydwu tych miejsc tym mocniej przypomina, że w każdym czasie i każdym pokoleniu chrześcijanie mogą stanąć wobec alternatywy: „za czy przeciw Chrystusowi”.

Oby zawsze w takich momentach potrafili powtórzyć słowa św. Floriana wypowiedziane do rzymskiego namiestnika: „W Jedynym Bogu złożyłem nadzieję i Jego zaprzeć się nie mogę, dla Niego walczę i Jemu tylko składam ofiarę”.

źródło tekstu:   www.vaticannews.va  

figura św.Floriana przy kościele w Tymbarku

zdjęcie nadesłała Magdalena Gołąb

zdjęcie: IWS

zdjęcie: IWS