Przyroda

Krzewuszka – nazywana też Weigelą (łac), to niewysoki krzew z rodziny przewiertniowatych dorastający do około 2 m. Występuje kilkanaście gatunków i około 200 odmian różniących się pokrojem, kolorystyką liści i kwiatów. Łacińska nazwa pochodzi od Christiana Weigela, osiemnastowiecznego uczonego o korzeniach szwedzko-niemieckich, wybitnej postaci (profesor) o wszechstronnych zainteresowaniach, od biologii przez medycynę aż po filozofię.

Krzewuszka w stanie dzikim występuje we wschodniej Azji: w Japonii, Chinach i Mandżurii. Okres kwitnienia krzewuszki: maj – czerwiec ale często się zdarza, że zakwita ponownie latem (zdjęcie zrobione 23.08.2023 r). Krzewuszka ma dzwonkowate kwiaty o barwie od jasno do ciemnoróżowej. W naszym klimacie zdarza się, że przemarza jednak z reguły na wiosnę stosunkowo szybko odrasta. Krzewuszki najlepiej rosną w miejscach osłoniętych od wiatru, na żyznych i niezbyt mokrych glebach.

Dużą popularnością cieszy się ostatnio u nas – „Czystek”, który najczęściej w postaci herbatek – stosowany jest jako środek ogólnie wzmacniający odporność organizmu, ma działanie przeciwzapalne i przeciwwirusowe, zobojętnia również niekorzystne działanie „wolnych rodników” (inaczej oksydantow), które powstają w organizmie między innymi przez: stres, nadmierne zażywanie leków, używki (papierosy, alkohol), ciężką pracę skutkującą wycieńczeniem organizmu. Najczęstsze widoczne zewnętrzne objawy działania wolnych rodników to starzenie skóry i zmarszczki. Czystek pomaga neutralizować te zmiany, problem jednak w tym, że w naturze u nas nie występuje, rośnie w basenie Morza Śródziemnego, od Wysp Kanaryjskich po Iran. Jest jednak w naszej rodzimej florze roślina (całkiem „darmowa” bo rosnąca na dziko)o podobnej nawet nazwie, która jak niektórzy znawcy twierdzą jest znacznie bogatsza w dobroczynne dla organizmu składniki niż te występujące u czystka. Rośliną tą jest – czyściec leśny (występują inne odmiany tej rośliny, ale o uboższych właściwościach), kwitnący od czerwca do sierpnia. Charakterystyczne cechy to pokryte włoskami łodygi i liście podobne do pokrzywy, naprzeciwlegle o kolorze łagodnie zielonym i jasno-purpurowych niewielkich dzwonkowatych kwiatach.

Cała roślina ma specyficzny zapach podobny do – bodziszka cuchnącego (opis w zakładce „Z Bożej apteki”).

Od połowy lipca aż do pierwszych przymrozków można spotkać w różnych miejscach całe łany dziko rosnących wysokich roślin o dzbaneczkowatych kwiatach w kolorze od białego aż do ciemno różowego. Roślinę najczęściej można spotkać nad brzegami rzek, potoków, rowów i na obrzeżach wilgotnych łąk. Rośliną tą jest: niecierpek gruczołowaty, inne nazwy to np: niecierpek  himalajski, niecierpek Roylego. Naturalnym siedliskiem jest daleka Azja, a dokładniej zachodnia część Himalajów. Do Europy (Anglii) trafił około połowy XIX wieku jako roślina ozdobna, dosyć szybko został rozwleczony po całym kontynencie. Pomimo tego, że jest rośliną jednoroczną (jest najwyższą dziko rosnącą rośliną jednoroczną w Europie, może osiągnąć ponad 3 metry) to dzięki dużej ilości wytwarzanych nasion (dojrzałe nasiona są „wystrzeliwane” ze sprężystych łupinek) i stosunkowo wczesnemu ich wschodzeniu stał się rośliną inwazyjną. Jest też często sadzony celowo jako roślina ozdobna i miododajna.  A  świadczy o tym, że jest chętnie „odwiedzana” przez trzmiele i motyle. Owoce są jadalne, bywają stosowane jako przyprawa, a pozyskiwany z nich olej ma zastosowanie w azjatyckiej kuchni. Występuje dużo odmian botanicznych niecierpka uprawianych w ogrodach jako rośliny ozdobne. W naszym kraju jako dziko rosnący występuje jeszcze niecierpek drobnokwiatowy, opis o nim można znaleźć w zakładce „Z Bożej apteki”

niecierpek drobnokwiatowy

poniżej niecierpek gruczołowaty