W dniu Święta Szkoły uczniowie klas pierwszych, jako pierwsi w historii Szkoły,  złożyli ślubowanie na nowy sztandar Szkoły. Ślubowanie złożyli uczniowie klasy I a oraz I b.  Następnie zostali oni przez dyrektora Szkoły pasowani na uczniów Szkoły Podstawowej w Tymbarku. Na pamiątkę tego faktu pierwszoklasiści otrzymali dyplomy oraz drobne prezenty od Rady Rodziców.

W dalszej części ogłoszono wyniki trzech konkursów dotyczących patrona Szkoły tj. inżyniera Józefa Marka.

Pierwszy: Wiedzy o patronie

klasy 1-3

I miejsce: Igor Sobczak, Tomasz Surdziel, Mikołaj Niezabitowski, Bartłomiej Kurdziel

II miejsce: Karolina Trzópek, Bartosz Piętoń, Krystian Frączek, Marcin Sobczak

III miejsce: Aleksandra Matras, Wiktoria Grzegorzek

nagrody za udział: Artur Włodarczyk, Natalia Wańczyk, Karol Kaim, Tymoteusz Faron

klasy 4 – 6

I miejsce: Wojciech Urbański

II miejsce: Kamil Śliwa, Jakub Śmiech, Szymon Urbański

III miejsce: Kamil Matląg

Drugi: Pocztówka z Tymbarku

I miejsce: Urszula Czyrnek

II miejsce: Bartłomiej Łącki

III miejsce: Martyna Sułkowska, Emilia Grochmal

Trzeci: Zdjęcia „Z jabłonią w tle”

I miejsce: klasa 6a

II miejsce: klasa 4a , klasa 4b

III miejsce: klasa 6a.

Następnie uczestnikom święta zaprezentowali się uczniowie, którzy w ramach zajęć teatralnych przygotowali i zaprezentowali  scenki mające na celu przybliżenie sylwetki inż.Józefa Marka. W formie rapu przedstawili  nam  życie Józefa Marka, a w innej scence, używając gwary,  opowiedzieli anegdotę o Inżynierze. Grupę teatralną przygotowała Pani Irena Wolska.

Na zakończenie uroczystości zatańczył zespół „Mali Tymbarczanie” (przygotowany przez Panią Alę Dziadoń oraz Panią B.Naściszewską)

Całość uroczystości prowadziła Pani Jowita Jonik.

Goście na pamiątkę otrzymali  okolicznościowe  jabłuszko, wykonane z piernika.

IWS

10 listopada br. w Szkoła  Podstawowa im. Józefa Marka w Tymbarku przeżywała swoje święto. Uroczystość w Szkole została poprzedzona Mszą Świętą, na której Ksiądz Witold dokonał poświęcenia nowego sztandaru. W Święcie Szkoły wzięli  udział  uczniowie Szkoły, dyrekcja i grono pedagogiczne, pracownicy Szkoły oraz zaproszeni goście, w tym Wójt Gminy Tymbark Paweł Ptaszek, dyrektorzy gminnych szkół podstawowych oraz przedszkola. Obecna była Pani Prezes GS Tymbark Pani Janina Sędzik oraz młodszy aspirant Paweł Frys. Dzień ten był szczególny dla Szkoły, gdyż otrzymała ona nowy sztandar.  Nowy, gdyż Szkoła miała już  sztandar, ale jego historia sięga 50 lat wcześniej ( w 2016 roku Szkoła będzie obchodziła swoją 50-tą rocznicę) , kiedy to Szkoła była imienia Oskara Langego. W 1990 roku, w roku w którym Szkoła zmieniła swojego patrona, a  został nim inżynier Józef Marek, sztandar ten został jedynie przeszyty. I tak służył przez następne 25 lat, do dzisiaj. Inicjatorem  wykonania nowego sztandaru była Rada Rodziców z rocznika 2012/2013, wówczas przewodniczącym Rady był Pan Stefan Kumórkiewicz. Następna Rada Rodziców z przewodniczącą Panią Renatą Szewczyk dołożyła starań, znalazła sponsorów, czuwała na wykonawstwem, tak , że dzisiaj z rąk od przedstawicieli rodziców sztandar ten uroczyście odebrał dyrektor Szkoły Pan Marek Sawicki, który następnie przekazał go uczniom Szkoły (zgodnie z tradycją Szkoły byli to uczniowie klas szóstych). Następnie zastępca dyrektora Pani Ewa Kowalczyk przedstawiła sztandar.  Został on wykonany według projektu Pani  Agata Czaja (nauczycielki Szkoły). Na awersie znajduje się godło Gminy Tymbark, oraz duże czerwone jabłko oraz jesienne liście jabłoni. Na rewersie godło Polski:orzeł biały w koronie oraz napis: Bóg, Honor, Ojczyzna, Nauka.

Głos zabrał dyrektor Marek Sawicki, który podziękował wszystkim tym co się przyczynili do tego, że Szkoła wzbogaciła się w nowy sztandar. Po nim wystąpił Wójt Gminy Tymbark, który życzył uczniom, aby słowa, jakie znajdują się na sztandarze, towarzyszyły w ich życiu oraz przekazał upominek, który będzie wykorzystywany podczas zajęć na świetlicy szkolnej.

IWS

cdn.

zdjęcia: RM

 

zdjęcia: RM

  oraz w środę (11.11) na 19 młodzież zaprasza do PCK-u na Koncert Patriotyczny

IWS

a tak było 11 listopada ubiegłego roku

zdjęcie: RM

Tymbark, 6.11.2015, godz.1.30

zdjęcie: RM

Postać kpt. Tadeusza Paulone
Pierwszą wzmiankę o nim znajdujemy w artykule z procesu Hessa
„Bohaterska śmierć przywódców org. Wojskowej w obozie oświęcimskim”, zamieszczonym w „Ilustrowanym Kurierze Polskim” z dnia 29 marca 1947 r. Oto fragment tego artykułu (zatytułowany „Organizacja wojskowa”) : „W roku 1941 przybyła do obozu grupa oficerów z pułkownikiem Stawarzem i pułkownikiem Gilewiczem na czele. Ludzie ci zaczęli się skupiać, nawiązywać kontakty i udzielać sobie wzajemnej pomocy. Punktem centralnym, gdzie skupiała się organizacja była kartoflarnia. Na jej czele stał porucznik Paulony, używający pseudonimu Lisowski. Był on capo. Nazwa ta, która stała się uosobieniem czegoś nikczemnego, tutaj znalazła swoje najszlachetniejsze uosobienie. Komórka ta zaczęła ściągać do siebie coraz więcej ludzi (…). 11 października (1943) działacze grupy wojskowej zostali rozstrzelani. Pierwsza dwójka wyprowadzona na egzekucje, to byli mjr Dziuma (Dziama) i Lisowski. Dziuma zwrócił się do oprawców, by nie wiązali rąk, tylko traktowali ich jak oficerów, jak ludzi odznaczonych krzyżem Virtuti Militari. Wśród Niemców wywołało to zdumienie, a nawet ubawiło ich. Gdy strzelano do Dziumy, Lisowski wzniósł okrzyk na cześć Wolnej Niepodległej Polski.”
W „Gościu Niedzielnym” Nr 42 z 2006 r. jest artykuł Przemysława Kucharczaka pt. „Nachyl się, mistrzu”. Czytamy w nim: ”Dziś Dzień Papieski. Jana Pawła II miliony ludzi uważają za życiowego mistrza, jednak czy dziś żyją jeszcze na świecie ludzie, których można uznać za mistrzów i przewodników? „Niestety, większość mistrzów umarła” – napisał już w 1994 roku dominikanin Jan Kłoczowski. Jego tekst „Czas marnych mistrzów” ukazał się wtedy w miesięczniku „Znak” i zrobił na ludziach spore wrażenie. Ojciec Kłoczowski zauważył, że zamiast mistrzów wokół nas jest pełno idoli. A idole są zapatrzeni w siebie i nie mają żadnych uczniów, co najwyżej fanów”.
W tymże artykule wśród różnych komentarzy na ten temat, jest również wypowiedź Zofii Posmysz, której wyjątki podaję:
„Zofia Posmysz-Piasecka, emerytowana dziennikarka z Warszawy, swojego mistrza spotkała w obozie Auschwitz. Widziała się z nim tylko trzy razy. To był kapitan Wojska Polskiego. Wydawał mi się człowiekiem niemłodym…uśmiecha się dzisiaj. Kapitan miał 34 lata, ona zaledwie 20. Ten człowiek w obozie nosił nazwisko Lisowski. Jednak naprawdę nazywał się Tadeusz Paolone. Miał trzycyfrowy numer obozowy, bo przybył do Auschwitz z pierwszym transportem z Tarnowa. Po wielu strasznych przejściach Zofia została „szrajberką”, czyli pisarką w kuchni. Jedna z esesmanek kazała wtedy Tadeuszowi, by nauczył Zofię prowadzenia ksiąg przychodów i rozchodów. Nie wolno było nam rozmawiać na inne tematy, więc zdania były rwane. Mimo to pozostały dla mnie drogowskazem na całe życie. Powiedział, żeby nie mieć nadziei. Tak, dobrze pan usłyszał! Niektórzy w Auschwitz łudzili się, że alianci nas stamtąd wyciągną. Ale taka złudna nadzieja tylko osłabia wolę walki. Tadeusz mówił, żeby skupić wszystkie siły na przeżyciu jednej następnej godziny. Ale nie za wszelką cenę! Jeśli się nie uda, to mam umierać tak, żeby śmierć potwierdziła sens życia – wspomina…. Dzięki mojemu mistrzowi zrozumiałam, że jest granica, której nie wolno przekroczyć, żeby nie stoczyć się moralnie. Ta zasada została mi na całe życie, obowiązywała też po wyjściu z obozu – mówi pani Zofia.
Co ukształtowało Tadeusza Paolone? Jak stał się mistrzem? – Był wielkim polskim patriotą…”
Z Włoch do Polski – rodzina Tadeusza
Opowiadanie o rodzinie Tadeusza Paulone nie jest długie i słabo poparte dokumentacją, ale na podstawie wywiadów i nielicznych dokumentów spróbuję przekazać, w miarę możności, jakąś logiczną całość.
Rodzina Paulone ma niewątpliwie korzenie włoskie. W pisowni tego nazwiska występują różne formy. I tak dziadek Tadeusza używał formy Paolone (Jan ur. 1858 w Quaiso, Włochy). Na dokumentach późniejszych (metryki chrztu w Nowym Rybiu) występuje pisownia Paolone i Paulone, natomiast rodzina osiadła w Argentynie używa nazwiska Pauloni. W księgach metrykalnych w parafii Nowego Rybia występują obie formy, jednakże w tutejszej okolicy powszechnie – tak w mowie, jak i w pisowni stosuje się formę Paulone i taka też będzie stosowana w tym opracowaniu.
Pradziadek Tadeusza, Jakub (Giacomo) Paolone, urodzony w 1806 roku, przybył do Polski z Włoch, najprawdopodobniej jako ochotnik wojskowy, w czasie Powstania Styczniowego. Tak twierdzą niektóre, niezwiązane ze sobą osoby, z którymi przeprowadzono wywiady, więc przyjmuję tę wersję za wiarygodną.
O udziale włoskich ochotników w działaniach powstańczych mówią różne źródła, np. w książce Stefana Kiniewicza „Powstanie Styczniowe” (PWN, Warszawa 1983) jest kilka wzmianek dotyczących współdziałania Włochów (Garibaldi, Mazzinii inni) z polskimi działaczami politycznymi i wojskowymi. Na str., 411 tego opracowania czytamy: „Był na zachodzie jeszcze jeden kraj – Italia – gdzie sympatia dla Polski była niemalże jednomyślna. Nie tylko dla mazzinistów i garibaldczyków, ale i dla umiarkowanych patriotów. Polacy byli niedawnymi sojusznikami, a sprawa ich solidarną ze sprawą Risorgimento. W ciągu lutego i marca we wszystkich większych miastach włoskich odbywały się propolskie wiece, zewsząd napływały składki, tysiące ludzi podpisywały petycje domagające się pomocy dla Polski.”
Gdzie i jak długo walczyli ochotnicy włoscy w polskim powstaniu, tego nie wiem. Pewnym jest jednak, że na skutek wewnętrznych tarć między przywódcami powstania nie było jedności w działaniach i oddziały powstańcze rozpraszały się. Sytuację taką opisuje również S. Kiniewicz, w w/w książce, na str. 436: „O świcie 19 marca Langiewicz opuścił obóz z niewielką konną eskortą pozostawiając rozkaz dzienny, w którym zapewniał „walecznych i wiernych towarzyszy broni”, że żegna się z nimi tylko na dni kilkanaście. Tegoż dnia po południu przeprawił się przez Wisłę na stronę galicyjską i został aresztowany przez Austriaków. Mówiono wtedy powszechnie, że to mirosławczycy wskazali dyktatora austriackiej straży granicznej. Po wyjeździe Langiewicza oddział jego rozprzęgł się całkowicie. W ciągu paru następnych dni oficerowie na wyprzódki z żołnierzami, bezładnie przedostawali się na stronę galicyjską.”
W takich to prawdopodobnie okolicznościach Giacomo Paolone dostał się do zaboru austriackiego, gdzie został internowany (jak wielu innych powstańców), zaś po zwolnieniu pozostał na stałe w Galicji. Są to jednak tylko przypuszczenia, gdyż brak jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego ten fakt.

Stanisław Wcisło

cdn.

zdjęcie: RM

Motto:
Zostałeś Mistrzem dla wielu
krzewiąc wśród słabych idee:
Wolności, Wiary, Nadziei i Miłości.
Niech one nadal nas utwierdzają
w przekonaniu,
że warto dla nich żyć i umierać.

Kapitan Tadeusz Paulone – bo o nim będzie mowa – jest naszym lokalnym i ogólnopolskim, ale znanym także w wielu innych krajach, bohaterem. W Polsce, niestety, co należy z przykrością stwierdzić, jego nazwisko i działalność prawie zatarły się w zbiorowej pamięci. Nasze media milczą na jego temat, a tylko wytrwałościi aktywności niektórych pracowników Miejsca Pamięci Auschwitz-Birkenau zawdzięczamy fakt, że postać ta nie rozwiała się w narodowej świadomości jak dym z krematoryjnego pieca.
Szczególne słowa uznania należą się kustosz muzeum Auschwitz – Birkenau, pani Jadwidze Dąbrowskiej oraz dyrektorowi Międzynarodowego Domu Spotkań Młodzieży w Oświęcimiu – Leszkowi Szusterowi, którzy wraz z panią Zofią Posmysz starają się, by postać kapitana poznało jak najwięcej osób, a szczególnie młodzieży – tak polskiej, jak i z innych krajów. Organizują dla młodego pokolenia spotkania i warsztaty w MDSM, by zaszczepiać w nich wartości, jakimi wykazywał się Tadeusz Paulone. Motorem tych działań jest pani Zofia Posmysz, która jako więźniarka obozu bezpośrednio zetknęła się z nim. Te krótkie z nim spotkania wywarły na niej tak wielkie wrażenie, że uznała go za swego mistrza i to przeświadczenie towarzyszy jej po dzień dzisiejszy.
Poza tym cisza. Nie mówi się o nim w szkołach czy organizacjach młodzieżowych, nie obierają go na swojego patrona (chlubny wyjątek stanowi drużyna „Strzelca” w Tymbarku). Brak jego nazwiska w nazwach szkół, ulic, placów, itp. Nie wspomina się jego działalności w czasie uroczystości państwowych ani kombatanckich – tak, jakby w ogóle nie istniał.
A szkoda, gdyż dla wielu – a szczególnie dla młodzieży, powinien stanowić wzór człowieka – patrioty – żołnierza. To naprawdę postać, z której winniśmy być dumni i brać przykład w postępowaniu „na co dzień”. Jest bowiem niewątpliwie jednym z tych prawdziwych patriotów, którzy dla Ojczyzny nie szczędzą sił, nie unikają trudów, cierpień, a także, jeśli zachodzi taka konieczność, świadomie i dobrowolnie składają swe życie na Jej ołtarzu. Dlatego warto zapoznać się z tą postacią, brać z niej wzór i naśladować w swym codziennym postępowaniu – nie dla kariery, wygodnego życia, poklasku lecz dla wyższego celu, jakim jest dobro Ojczyzny. Usystematyzujmy więc to, co już o nim wiemy i starajmy się dowiedzieć jeszcze czegoś więcej. Wprawdzie materiałów, zwłaszcza pisemnych, jest niewiele, jednakże może ktoś postara się, by w archiwach odszukać więcej danych i na ich podstawie opracuje pełniejszą, prawdziwą postać tego bohatera, którego całe życie było wzorem, a jego ukoronowaniem dobrowolne oddanie swego życia na ołtarzu Ojczyzny.

Stanisław Wcisło

cdn.

zdjęcia: RM