Franciszek Armiński.
Astronom i dyrektor Obserwatorium Astronomicznego (pierwszy w historii Uniwersytetu Warszawskiego). Urodził się 2 października 1789 roku w Tymbarku. Wcześnie utracił rodziców. Gimnazjum ukończył w Krakowie, następnie i przeniósł się do Warszawy, gdzie rozwijał zainteresowania matematyczne. Pod koniec 1811 r. opuścił kraj, by studiować w Paryżu matematykę i astronomię, najpierw na własny koszt, a od 1814 r. jako stypendysta władz oświatowych Księstwa Warszawskiego. W połowie 1815 r. powrócił do Warszawy i rok później otrzymał na powstającym Uniwersytecie Warszawskim katedrę astronomii.
Organizacji i budowie uniwersyteckiego Obserwatorium Astronomicznego poświęcił się bez reszty. Podróże w sprawach związanych z obserwatorium Armiński odbywał nierzadko w czasie urlopów i na własny koszt, pracował również fizycznie przy stawianiu budynków.
Formalnie przejęcie przez Uniwersytet Warszawski ukończonego ponad pół roku wcześniej budynku nastąpiło w sierpniu 1825 r. Armiński mógł wreszcie zacząć ustawianie starannie kompletowanego od 1816 r. instrumentarium, które jak na ówczesne czasy były bardzo nowoczesne. Systematyczne zapełnianie obserwatorium przyrządami i uzupełnianie biblioteki przerwały już tylko na jakiś czas wydarzenia roku 1831, w których konsekwencji obserwatorium uzyskało, po zamknięciu uniwersytetu, status odrębnego zakładu naukowego pod kierownictwem Armińskiego.
Armiński był bardziej organizatorem nauki niż uczonym-badaczem i pozostawił niewielki dorobek naukowy. Armiński jest również autorem szkicu historycznego o astronomii starożytnej, odczytanego na posiedzeniu Towarzystwa Przyjaciół Nauk i ogłoszonego drukiem w 1827 r. w roczniku towarzystwa. Inne prace, podobno liczne w rękopisach, nie ujrzały światła dziennego.
W 1824 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława 4. klasy.
Chorujący na serce, Franciszek Armiński zmarł nagle 14 stycznia 1848
Decyzją Międzynarodowej Unii Astronomicznej w 1976 roku imieniem Franciszka Armińskiego został nazwany krater Armiński na Księżycu.