Adwynt
No ji momy ton Adwynt, łoj młoji łostomili, juści to nie ton Adwynt co to downi beł, juści jus nima postu, juści jus tero i jedzom, a pijom, do tygo jesce hulajom.
Jus nima, chałp kiej by robili zgrzebne płotno, jus nima stodoł kaj beło słychać cepy, casami łup, łup, łup, jak jedon gazda młociuł, a jak we dwok, to beło: łupu cupu, łupu cupu, łupu cupu…..
Gaździne wełno przodły, co prymniejse to haftowały to kozuski, serdoki, to zrobione lniane lebo bawełniane rańtuchy, cyli chusty, zopaski, i tak dali, i tak dali, coby tys prymnie na ”Pastyrce ” wyglondać, bo wiara, wiarom, pobozność, poboznościom, a zozdrość i duma, tys miały swoje miejsce, te biynniejse stoły w tyle kościoła, cyli f dolny nawie, bo miały na sobie kiecki ” farbanice” cyli ich kfiotki nie beły haftowane, jeno farbione przes wiejskik farbiorzy, no a ło korolak to nawet nie bedem fspominoł.
No, ale momy pszecio Adwynt, to w ton miesionc, cego Boze broj, nie wolno ZIOMI rusać, nie wolno ZIOMI łorać, ZIOMIA śpi, ZIOMIA łodpocywo, ZIOMIA JEST ŚWIYNTO
I chodziuło sie na „Rorotki” na szóstom rano, boty nie beły nojlepse, aut nie beło, ale sie sło, nie paczało sie ze dmie, ze zodymki, s kłozde chałpy dziecka sły, a ji dorosli tys.
Niebozycka Kosprzycka łopiwiadała ze jyj dziadek, zafse grywoł rano ło szósty, jak ji wiecorom, tys ło szósty, na taki mały ligowce, boć do kłościoła jus nie doł rady chodzić, ale na ligowce groł, bo uwozoł ze Boga cza dali pszeprosać, tak jak beło napisane f Starym Testamyncie; a beło to podobno tak, i tak łopowiadoł:
” Pon Bóg kozoł prorokowi Jonasowi fsionć na łódke i płynońć do miasta co sie zwało Niniwa, i coby ludzi zacoł nawracać na dobrom droge, boć barz grzysyli, pili, chulali, ze skoda godać. Biynny Jonas sie wystrasył bo kłozdymu łeb ucinali i zamias do Niniwy popłynoł f drugom strone, i trafiuł na sztorm ktory łodke łostrzaskoł, a Jonasa połknoł wielgachny wieloryb, i tak go trzymoł aze trzy dni, az go wyrzuciuł na skraju miasta co tuo sie zwało Niniwa. Jonas barz wystrasony, widzonc ze to znak łode samego Boga, jus nie lynkliwy ło swoje zycie – bo jak pisołem; kto próbowoł tyk ludzi nawracać, to zaros ginoł s ronk łoprawcow- poset do tyk ludzi, i zacoł ik poucać, nawracać, prosić błagać ale nijako to nie skutkowało, wreszcie stanoł ros na cyntralnym placu i jak sie duzo gawiedzi zebrało, tak wzioł f swoje rynce dwa duze gliniane gorcki i godo do ludzi tak:
Tak Pon Bog wos zetrze, jak jo te gorcki rosstukłem”
Wiycie, ze poskutkowało, jak fspominała Kosprzycka, fspominajonc sfojigo dziadka.
Ale to nie kłoniec, bo jak dali łopowiadoł, to te ludziska s miasta Niniwa, przywdzioli worki pokutne, zacyli Boga przeprosać, prosić ło zmiłowanie, głowy posypali popiołom, a krol co tam rzondziuł, kozoł coby nawet gadzina pościuła, coby i gadzinie tys pszes pora dni zryć nie dawać, coby swojim mruconim tys Boga pszeprosała, wiync nie dawali, a ji sami nie jedli. Ale gadzina, cyli, krowy, łosły, łowce, swoj rozum mo, i kieloz dni wytrzymie bez zarcio, wiync po jakimsik casie zaceło sie ło sfoje upominać, cyli ło zarcie, wiync krowy zacyły ryceć, łosły i łowce beceć, i na tom ceść, dziadek Kosprzycki codzionnie na ligofce groł.
To telo fspominanio Kosprzycki ło swojim dziadku, Kosprzycka fspominała jesce ło posconym Adwyncie, jodało sie jałowo, nie włolno beło uzywać zonnyk smolcow, łojow, cy słoniny, do masconio gotowanyk, lebo piconyk zimnokow, uzywano łoleju konopnego i dodawało sie cebule co by kapke zapochniało…….
stary gazda cdn…..