zdjęcia: Adam Berdychowski

Poniżej fragment artykułu Józefa Bogacza, w którym autor wspomina osoby z powiatu limanowskiego, które odeszły w tym roku  (publikowany  w Gazecie Krakowskiej, w wydaniu z 31.10.2019). W części pod tytułem „Wychowywali i uczyli” również mojego Męża Bogusława Sowę.

Irena Wilczek-Sowa

źródło: Gazeta Krakowska 

Poniższy tekst pochodzi z redemtoryskiego portalu kaznodziejskiego (www.slowo.redemtor.pl):

Wierzę w ciała zmartwychwstanie… Cmentarz jest miejscem nadziei. Mówi o tym liturgia tej porannej Mszy św. w Dzień Zaduszny. Lecz ja wiem – słyszeliśmy w księdze Hioba – Wybawca mój żyje… Potem me szczątki skórą odzieje i oczyma ciała będę widział Boga. To właśnie ja Go zobaczę (por. Hi 19, 25-26).

Nadzieja zmartwychwstania ma swoje uzasadnienie: Wybawca mój żyje! Chrystus, który zmartwychwstał jako pierwszy z umarłych, przywróci również do życia nasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w nas swego Ducha… i w krainie życia ujrzę dobroć Boga. Ta nadzieja powinna się wyryć w naszym sercu, umieścić w „księdze” naszego ziemskiego życia. Jesteśmy tu tylko bowiem na chwilę. Tysiąc lat, jak jeden dzień…

Dzień Zaduszny, który dziś przeżywamy, musi nieść ze sobą nadzieję. Życie ludzkie zmienia się, ale się nie kończy. Za progiem śmierci jest brama wieczności: To właśnie ja Go zobaczę. Oczami ciała będę widział Boga. Śmierć nie jest końcem. Zmarli nie tylko żyją w pamięci. Groby nie będą ostatnim „domem” człowieka.  Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał – słowa z dzisiejszej Ewangelii.

Pan moim światłem i zbawieniem moim. Nocą cmentarze dziś będą rozświetlone. Znicze staną się znakiem nadziei. Mimo że życie zmarłych na ziemi już zgasło – czasem pewnie zbyt wcześnie i nagle – to Bóg ich przeprowadzi ze śmierci do życia, z ciemności do światła, które już nigdy nie zgaśnie. Niech zapalony znicz będzie przypomnieniem tego.

Modlimy się dzisiaj za zmarłych: Światłość wiekuista niechaj im świeci. Ale niech i nam zaświeci nadzieja, że warto dobrze żyć, warto kochać ludzi, bo „szybko odchodzą”. Tym, którzy odeszli, przynosimy dziś kwiaty, zanosimy za nich naszą modlitwę. Kochamy ich nadal po śmierci. Ale warto pomyśleć, by człowieka kochać za życia. Również groby nam o tym przypominają. Wołają, by ludzkie serce nie stało się nigdy grobem, by ludzkie relacje, przyjaźnie nigdy nie umarły, by „cmentarzy” nie było w naszych domach, na ulicach, w rodzinach, sąsiedztwach i między nami.

Stajemy nad grobami zmarłych. Przywołujemy ich w naszych wspomnieniach, wspominamy ich dobre czyny. Ale też z nadzieją patrzmy w ich przyszłość! Oni nie zostaną w szponach śmierci, ona została pokonana. Wybawca mój żyje! Za tajemnicą ludzkiej śmierci staje Bóg. Za grobem jest zmartwychwstanie. To dlatego nie tracimy nadziei, nie popadamy w rozpacz, kiedy śmierć zabiera człowieka. Nad grobami tych naszych zmarłych staje zmartwychwstały Chrystus. ON JEST ZMARTWYCHWSTANIEM I ŻYCIEM. I jak śpiewa Arka Noego: Śmierci nie ma i nie będzie…

Zmarli poprzedzili nas w drodze do niebieskiej ojczyzny. Odeszli jak i kiedyś my odejdziemy. Jesteśmy do nich podobni. Tylko, że my jeszcze w drodze, jeszcze życie mamy w swoich rękach. Jeszcze tak wiele możemy uczynić, nade wszystko więcej kochać Boga, miłować siebie i drugiego człowieka, nie szukać tego, co tylko czasowe, ale tego, co w górze. Każe nam dzisiaj cmentarz spojrzeć w niebo. I zapytać słowami pełnej nadziei piosenki:

Powiedz: czy ty Jezusa znasz? Powiedz: czy szczęście wieczne masz? (…) On ci swój pokój, szczęście da! Wieczność da…

Wieczny odpoczynek – tym, których dziś wspominamy – racz dać Panie. Amen.

 

Socjusz Magistra Nowicjatu Prowincji Warszawskiej Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela (Redemptoryści)
oraz misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Lubaszowa

o. Stanisław Janiga CSsR

Jedną z dawnych fotografii znajdujących w zbiorach Kolekcji Prywatnej Tymbark jest ciekawe ujęcie pomnika z naszego cmentarza. Z tyłu, za pomnikiem, nie ma jeszcze nowej części cmentarza i domów, są tylko plebańskie łąki, no i urocza brzoza. Na odwrocie fotografii  jest sygnatura – rok 1977. 

od redakcji:

a tak wygląda pomnik i jego otoczenia w Uroczystość Wszystkich Świętych (rok 2019)

zdjęcie: IWS

Z naszej wspólnoty parafialnej od listopada ubiegłego roku odeszli:

1. Wiesława Palka (1949)
2. Michalina Dudzik (1928)
3. Kazimierz Bubula (1937)
4. Stanisława Pasyk (1922)
5. Stanisława Boczoń (1933)
6. Edward Atłas (1959)
7. Józef Piętak (1954)
8. Adam Palka (1946)
9. Kazimiera Skowronek (1956)
10. Ewa Dziadoń (1942)
11. Stanisław Pach (1960)
12. Grażyna Papież – Madej (1955)
13. Anna Tajduś (1940)
14. Andrzej Pach (1947)
15. Józef Woźniak  (1955)
16. Jan Krok (1932)
17. Jan Koza (1933)
18. Maria Judka (1958)
19. Bogusław Sowa (1955)
20. Maria Macko (1932)
21. Teresa Nuzia (1932)
22. Stanisław Kubowicz (1954)
23. Stanisław Kita (1948)
24. Kazimierz Czerenk (1928)
25. Józef Ryś (1972)
26. Zofia Żurek (1928)
27. Anna Palka (1917)
28. Tadeusz Raczek (1948)
29. Zofia Dawiec (1925)
30. Natalia Schmidt (1972)
31. Zofia Skrzatek (1931)
32. Lucjan Świerczyński (2000)
33. Roman Buczek (1958)
34. Piotr Piętoń (1967)
35. Antoni Wątor (1957)
36. Marek Nowak (1946)
37. Stanisław Juszczak (1944)
38. Jan Tajduś (1948)
39. Stefan Poręba (1944)
40. Władysław Surdziel (1938)
41. Maria Puchała (1937)
42. Weronika Kaptur (1934)
43. Bernard Filuś (1943)
44. Władysław Duda (1932)
45. Jan Dębski (1946).

 W Parafii Tymbark w dniu Wszystkich Świętych tradycyjnie już (gdy dopisuje pogoda) Msza Święta popołudniowa jest odprawiana na parafialnym cmentarzu. Tak było też w tym. Mszy Świętej, koncelebrowanej, przewodniczył ksiądz proboszcz ksiądz dr Jan Banach. W koncelebrze modlili się księża prałaci Franciszek Malarz, Edward Nylec, proboszcz Parafii Podłopień Wiesław Orwat, Tomasz Atłas oraz księża Witold  Warzecha oraz Michał Łukasik, który wygłosił kazanie. Na cmentarz bardzo licznie przybyli parafianie oraz osoby mieszkające już poza parafią, którzy mają tutaj  groby zmarłych członków rodzin.

Po Mszy świętej odbyła się modlitewna za zmarłych procesja po cmentarzu. 

IWS

zdjęcia: Tadeusz Rybka 

1 listopada Kościół katolicki obchodzi uroczystość Wszystkich Świętych. Uroczystość ta ma już ponad tysiącletnią tradycję. W tym dniu cieszymy się świętością wszystkim tych Świętych Pańskich, którzy  nie mają swoich osobnych wspomnień w roku liturgicznym, oddajemy cześć tym, którzy już weszli do chwały niebieskiej.

Dzień ten kojarzy się  z cmentarzem, modlitwą i pamięcią o tych, którzy wyprzedzili nas w drodze do wieczności. Tak jest.  Jednak stoimy przy grobach naszych bliskich mając wiarę, że cieszą się oni już chwałą w Domu Ojca. 

W tym dniu Kościół wskazuje nam drogę, która ma nas zaprowadzić do świętości. Przypomina nam również prawdę o naszej wspólnocie ze Świętymi, którzy otaczają nas opieką.

Irena Wilczek-Sowa