Skrzyp – to jedna z ciekawszych i najstarszych roślin na świecie, a to z tego powodu, że przetrwał w niezmienionym kształcie setki milionów lat, poza jednym „maciupeńkim szczególikiem”, w czasach przedpotopowych było to potężne drzewo ( im i skrzypom zawdzięczamy pokłady węgla) teraz jest to mała roślinka sięgająca w sprzyjających warunkach do 40 cm. Taką trochę nietypową cechą tej rośliny jest też to, że wyrasta jakby w dwóch postaciach, wczesną wiosną ( w czasie kwitnienia podbiału) wydaje pędy jasnobrązowe, na których szczytach wyrastają „kłosy” zarodnikowe, kiedy zarodniki dojrzeją pędy te usychają, a po nich wyrastają inne płonne, jasnozielone, wygładem przypominające miniaturowe choinki. Skrzyp preferuje miejsca wilgotne i ocienione, ale rośnie też na polach, nieużytkach, pastwiskach w widnych lasach, przydrożach i rowach. Do stosowania leczniczego można go pozyskiwać przez cały okres rozwoju, jednak większą wartość ma ten zebrany z końcem lipca i przez cały sierpień, wtedy to, bowiem rośliny te mają w sobie najwięcej zmagazynowanego krzemu. Skrzyp jest wyjątkowy przez swoją wielostronność zastosowań, przyrządza się z niego: herbaty, odwary, parówki i soki. Jest bogaty w w sole mineralne, witaminę C, cukry proste i krzem, który ma działanie ogólnoustrojowe, wzmacnia pracę nerek i naczynia włosowe, reguluje przemianę materii, zapobiega miażdżycy, wzmacnia kości, włosy, paznokcie i naskórek. Skrzyp jest wyjątkowo pomocny przy chorobach nowotworowych, ponieważ zawarta w nim krzemionka jest łatwo wchłaniana przez organizm, a w chorobach nowotworowych bardzo często dochodzi do zaburzeń w gospodarce krzemem. Jest tez nieoceniony po przebytych zabiegach radio i chemioterapii – pozwala na szybkie zregenerowanie organizmu. Skrzyp jest też niezastąpionym ziołem przy powikłaniach związanych z kamicą nerkową i pęcherzykową, przy krwawieniach z dróg moczowych i nosa, jest podobno niezastąpionym środkiem tamującym wszelkiego rodzaju krwawienia jest też pomocny przy egzemach i zapaleniu spojówek, przynosi ulgę we wszelkiego rodzaju owrzodzeniach i ranach. Jest doskonałym lekarstwem w dolegliwościach reumatycznych, artretyzmie i gośćcu.
Bodziszek cuchnący – roślina z rodziny bodziszkowatych, drugi człon nazwy ma związek z mało przyjemnym zapachem, występuje na terenie całej Polski. Roślina osiąga wysokość do 40 cm, kwitnie od maja do września, preferuje gleby bogate w azot, dlatego często spotykany na podłożu próchnicznym. Rośnie w lasach raczej liściastych, w zaroślach i ich obrzeżach, torowiskach i brzegach fos. Jest bogaty w kwas jabłkowy, kwas cytrynowy oraz witaminę C. Powinno się go zbierać w okresie kwitnienia. Od dawna stosowany w lecznictwie ludowym, rozgnieciony przykładano do ran i wrzodów, a odwar z tego ziela i korzeni służył do leczenia biegunki, czerwonki, hamowania krwotoków z nosa. Bodziszek jest pomocny przy leczeniach wszelkich problemów skórnych w tym „bielactwa”, przy dolegliwościach z drogami moczowymi i niewielkimi krwawieniami, jest też pomocny przy przeziębieniach i chorobach górnych dróg oddechowych, pozytywnie wpływa na wątrobę, ma działanie: antyseptycznie, antyoksydacyjne, ściągające, przeciwzapalne, przeciwkrwotoczne, przeciwbiegunkowe, bakteriobójcze i antywirusowe, ponadto ma właściwości wzmacniające naczynia krwionośne, może być pomocny przy opuchniętych oczach i łzawieniu. Bodziszek ma również zastosowanie w przemyśle i kosmetyce, jako środek na mole i składnik preparatu osłonowego chroniącego przed szkodliwym działaniem promieni ultrafioletowych