WIERSZ TEN DLA PIERWSZOKLASISTÓW DEDYKUJE PAN STANISŁAW WCISŁO
Raz maleńkie krasnoludki
Pogubiły w lesie bułki -A to było tak- 
Konwalitjki leśne białe,
Choć zazwyczaj tak nieśmiałe, urządziły bal.
Na zabawę tak wspaniałą
Wszystkie kwiaty zapraszały
I zwierzęcy świat
Przyszedł przeto tłum stokrotek,
Chabrów, malów maków – nawet bratek,
Przywędrował tu
Zadzwoniły dzwonki polne,
Zapraszając myszki polne,
No i krówkę “Muu”
Przyleciała pszczółek roje –
Przerywając pracy znojnej
Przysłowiowy trud
Przyprowadził bociek żabę.
By konwalie były rade,
Że kumkają im.
Kotek tańczył z myszka polną,
Może nieco niezbyt wolno
I po łapkach deptał ją.
Lisek tańczy z kogucikiem,
Który pieje kukuryku,
Na cześć konwalijek.
Wszyscy tańczą i śpiewaja,
Wszyscy dobry humor mają
Kiedy nagle rzekł śliniaczek:
Wszystko dobrze – towarzysze,
Lecz przyjaciel nasz nie przyszedł,
Maleńki krasnalek.
Prawda – konwalijka rzecze –
Zaraz poślę poń karetę
I sprowadzę tu.
Ślimak rzecze – sam pojadę
I krasnali cnych, gromadę –
Przyprowadzę stu.
Brawo i Brawo! – krzyczą wszyscy –
I ci z dalsza i ci bliscy –
Jazda, z bata pal!
Upłynęło rok – pół może,
ślimak gości wciąż przywozi,
Na ten leśny bal.
Już pan muzyk – Hałabajka
Przygrywa im na cymbałkach,
By uświetnić fety.
Gdy tak wszystko się weseli.
Jeden krasnal, co stał w dali,
Krzyknął głośno „Rety” !
Ratuj, ratuj się kto może,
Cały bór ten wnet tu zgorze,
Bowiem pali się!
W mig ucichło na polanie,
Wszyscy patrzą ku tej łunie,
Którą krasnal wskazał
Krasnal Mędrek podparł brodę –
Jaką tu wynaleźć radę?
– Ha, trzeba uciekać!
Rośnie zamęt, rośnie trwoga –
Krówka ryczy – Muuuu – laboga,
wszyscy poginiemy!!!
Wszyscy tedy uciekają,
Cały bagaż porzucała,
Aby było lżej .
I krasnale też skoczyli,
Butki przy tym pogubili
I pomknęli w las.
Wnet się sprawa wyjaśniła,
Bo ta łuna, co tak biła,
To nie pożar –
Lecz świetliki – pełne blasku –
Przeleciały tu do lasku
Na ten wielki bal.
Było śmiechu co niemiara,
Aż się wiara przewracała
Na puchowy mech.
Tylko małe krasnoludki,
Poszły przez las,zbierać butki,
które pogubiły.
Tak sie skończył bal wspaniały
O nim drzewa wciąż szumiały,
Przez równe sto lat.