zdjęcie: IWS

Przemysław Bystrzycki w 1999 roku wydał książkę „Oddanie broni”.  Jest to autobiograficzna opowieść o walorach dokumentalnych. Autor, oficer łączności specjalnej, Cichociemny. Jeden z wyszkolonych i przerzuconych do Polski żołnierzy ze specjalnością w dywersji, łączności oraz wywiadzie.  Przemysław Bystrzycki był w łączności. W grupie zostali zrzuceni w listopadzie 1944 roku w Beskidzie Wyspowym. Celem ich było utrzymanie łączności radiowej ze Sztabem Naczelnego Wodza w Londynie, w ramach powstającego antysowieckiego podziemia, po ustąpieniu Niemców i rozwiązaniu Armii Krajowej.

Mogli oni działać  dzięki temu, że pomagała im miejscowa ludność. Mieszkali też na Podłopieniu, w chałupie pod Rydznikiem, jak też pod Kostrzą. Pomocą służyła min. rodzina Drożdżów (rodzina Pani Genowefy Drożdż-Kęska z Tymbarku), Owocarnia z inż. Józefem Markiem i inni.

Przemysław Bystrzycki napisał „Oddanie broni” w podziękowaniu za wszelką pomoc, dobroć, poświęcenie i narażenie życia, jaką doświadczyli Cichociemni od  mieszkańców Beskidu Wyspowego.

O autorze: ur. 23 maja 1923 w Przemyślu, zm. 7 października 2004 w Poznaniu – podporucznik, pisarz, dziennikarz, oficer Wojska Polskiego, Armii Polskiej gen. Andersa, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, dowódca radiostacji 1 Pułku Piechoty Strzelców Podhalańskich AK, żołnierz wyklęty, więzień NKWD, sowieckich łagrów: Panowka, Kuszmurun (1940-1941), cichociemny. W dniu wybuchu wojny miał 16 lat; w dacie skoku do Polski 31 lat. Syn inżyniera, wiceprezydenta Przemyśla. (powyższe informacje z portalu: Cichociemni elita dywersji,)

Zacytuję fragmenty powieści. Dzisiaj pierwszy. 

Broń oddaliśmy w Górze św. Jana, małej podtymbarskiej miejscowości z czerwoną wieżą kościoła. Beskidzki powsinoga znalazłby tam przytulisko. Przygarnęli i nas, kiedy zeszliśmy z gór: spływaliśmy obrzeżami Szczawy, a Szczawa to koniec świata, gdzie już nie ma nic, tylko lądowiskowe darnie i partyzancki las; wpłynęliśmy małym oddziałem liczącym osiemnastu ludzi (w tym trzy kobiety), wydzieleni z 1. pułku strzelców podhalańskich Armii Krajowej, z 1. baonu tegoż pułku. Grupa nazywała
się „Pelikany”. Równie dobrze tę garstkę ludzi mogli nazwać Marabuty albo Flamingi. Dlaczego ,,Pelikany”? Nazwa zapożyczona z wojskowej gwary, utrwalona przez czas, nacechowana ironią i humorem nie pozbawionym złośliwości. ,,Pelikany” stacjonowały na skraju gorczańskiego ubocza, roztoką spływał potok. Tą roztoką-wąwozem Niemcy próbowali podejść w czasie,,kampy”. Nastąpiła ewakuacja. Część zrzutowych pieniędzy odwiozłem wcześniej ze strzelcem na furze dokądś tam; to, co
zostało u ,,Pelikanów”, starczyło na zawrót głowy: pół miliona zrzutowych dolarów. Skoczkowie, radiostacja dla łączności krajowej, druga dla łączności z Włochami, z Wielką Brytanią. Owi skoczkowie kwaterujący w pułku po zrzucie na polanie po drugiej stronie rzeki Kamienicy i wsi Szczawa w oczekiwaniu na przydziały, radiowy „punkt gry”, pieniądze – wszystko to w partyzanckich oczach dodawało grupie prestiżu, oddzielało grupę od batalionu, napawało dumą. Cóż:,,pelikany, pelecanidae, rodzina ptaków z rzędu wiosłonogich; 6 gatunków; długość 127-183 cm;[…] upierzenie białe, brązowe lub szare; dziób duży, prosty, ze skórzastym workiem; nogi krótkie, palce spięte błoną; żywią się rybami; gniazda w koloniach, zwykle na bagnach, w trzcinie lub na piaskach, skalistych
wybrzeżach…”*
Mieszkaliśmy w chałupce beskidzkiego górala, nogi mogły nam się skrócić od długich marszy, beskidzkie podejścia są szczególną uciążliwością dla mięśni. Pogoda mogła nas oblec w biel. Brakowało skórzastego
worka i palców spiętych błoną. Encyklopedyczny zapis najmniej dotyczył naszych dziobów; za to wśród mrocznych gór srebrzonych świerczyną ruszyłoby się po słońce – po słońce i na piaszczyste wybrzeże… Pakowaliśmy majdan, z roztoki wędrowały cienie, szliśmy w północne lasy.
Broń oddaliśmy w Górze św. Jana. Kompanie podhalańskiego baonu, po przebiciu niemieckiej zapory, ruszyły w swoją stronę. „Pelikany” wędrowały oddzielnie. Znaleźli krótki popas u „,Florka” – starego kompana, leśnego żołnierza; chałupa jak gospoda, oddana służbie, ze skrzynką kontaktową, usadowiona ,,na dziale”. Stamtąd to już w dół, cały czas ino w dół, do Słopnic Szlacheckich, do Słopnic Królewskich – dwie wsie zlane w jedną, podwójnym ciągiem nieprzytomnie długie.
Dopiero z soboty na niedzielę, wieczorem, zaszliśmy do chałupy. Śnieżyło. Wszystko to zatarł czas – pamięć utrwaliła skutki, nie zachowała ani przyczyn, ani procesu. Stanęliśmy nad drogą, odległą o pół kilometra. Nie odnalezioną na mapie. Był to pewnie trakt z Podłopienia do Tymbarku.
Marsz nocą omrocznionym lasem w bieli stoków – zamazana topografia pochodu, jakiż plan mógł pomóc w takim miejscu. Tylko dalekie światełko, jak świętojański robaczek – zanikające, nierzeczywiste. Rzeczywiste było zmęczenie, chrobot broni, cmokanie woźnicy na konia u fury, szept cichych komend dla wysuwanej szpicy. Straż przednia wracała, meldowała równie po cichu: nic nie widać, droga chyba wolna. Ruszamy!
W sobotę 20 stycznia 1945, późnym wieczorem stanęliśmy nad tą drogą. A wokół tylko śnieg, schronienie ze śniegu, trakt ze śniegu i śnieżni ludzie. Znów padało. Zasłonił się nam ostatecznie cały świat: nam, zmęczonym, opuszczonym w beznadziei odwrotu. Niby to po zwycięskiej walce – akurat sprzed tygodnia – tyle że pole bitwy nie zostało przy nas.
Sowiecka ofensywa odepchnęła od naszych leży wojska generała Harpego, które z trzech stron zachodziły siedzibę batalionu na gorczańskich uboczach. Frontowy żołnierz nacierał dobrze, wspomagany oddziałami SS.

Rysunek publikowany w Głosie Tymbarku nr 4

W Świetlicy Wiejskiej w Zamieściu  druhowie z Ochotniczej Straży Pożarnej w Tymbarku Karol Natonek i Tomasz Sobczak przeprowadzili zajęcia szkoleniowe dla dzieci wraz z rodzicami  z zakresu udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej. Fachowe zajęcia obejmowały część teoretyczną oraz ćwiczenia praktyczne z fantomem oraz pokaz użycia defibrylatora.

 – Bardzo dziękujemy panom Karolowi Natonkowi i Tomaszowi Sobczakowi za wykazanie się dużą dozą cierpliwości, uśmiechu i poczucia humoru! Najlepszą częścią zajęć były oczywiście ćwiczenia praktyczne, które cieszyły się dużym zainteresowaniem szczególnie wśród najmłodszych uczestników tego tak bardzo ważnego szkolenia –  podkreśla Aneta Wower z Świetlicy w Zamieściu, organizator szkolenia. Tego typu zajęcia wśród młodzieży szkolnej prowadzą również druhowie z jednostek OSP w Podłopieniu i Zawadki.

Robert Nowak

Na strzelnicy LOK w Limanowej, odbył się IV Memoriał Strzelecki im. Wojtka Struzika. W zawodach wzięła udział rekordowo duża ilość zawodników, ok. 150 osób, w tym ponad 30 osobowa grupa mieszkańców Gminy Tymbark. Zawody zorganizowano pod honorowym patronatem starosty powiatu limanowskiego Mieczysława Urygi. Zmagania sportowe zawodników obserwowała również Jolanta Juszkiewicz nowo wybrana burmistrz Miasta Limanowa. Najmłodszy uczestnik zawodów miał 6 lat.

114 Batalion Lekkiej Piechoty WOT w Limanowej przygotował namiot promocyjny, gdzie można było poznać elementy uzbrojenia oraz sprawdzić swoich sił w składaniu karabinu.

Fotografie z organizowanych zawodów są autorstwa Pana Henryka Kapery, Prezesa Zarządu MZKiM Limanowa.

 Zawody zorganizowali: LOK Limanowa oraz Memoriał Wojtka Struzika – Iga Struzik  przy wsparciu Starostwa Powiatowego w Limanowej, Miasta Limanowa,  Gminy Limanowa, Gminy Tymbark oraz licznej grupy sponsorów.

Ostateczna klasyfikacja zawodów przedstawia się następująco:

ZWYCIĘZCY

 grupa wiekowa :

˗ dziewczęta

• Izabela Łuc

˗ chłopcy

• Łukasz Radzik
• Witold Biedroński
• Patryk Kucharczyk

II grupa wiekowa :
˗ dziewczęta

• Kinga Kuna
• Amelia Wilczyńska
• Oliwia Zając

˗ chłopcy

• Bartłomiej Miśkowiec
• Kacper Szumilas
• Jan Kiliszek

III grupa wiekowa:
˗ dziewczęta

• Gabriela Szewczyk
• Martyna Kolba
• Nikola Smorońska

˗ chłopcy

• Karol Piechnik
• Nikita Bielyi
• Maksymilian Gutowski

DOROŚLI
I grupa wiekowa
– kobiety

• Joanna Cebula
• Magdalena Młynarska
• Patrycja Stanisławczyk

– mężczyźni

• Tomasz Kapturkiewcz
• Przemysław Tokarz
• Michał Szyler

II grupa wiekowa
– kobiety

• Aleksandra Wilczyńska
• Anna Kasperska
• Maria Gawron

– mężczyźni

• Andrzej Leśniak
• Przemysław Małysz
• Rafał Kasperski

III grupa wiekowa
– kobiety

• Ewa Kapera
• Wiesława Joniec
• Halina Górska

– mężczyźni

• Bogdan Bukowiec
• Michał Wątroba
• Leszek Pieniążek

NAGRODY  SPECJALNE:

Nagroda im. BARBARY STRUZIK – Jadwiga Kossakowska

Nagroda  im. ARTURA STRUZIKA – Józef Kwiatkowski

NAJMŁODSZY UCZESTNIK  –  Witold Biedroński  

MISTRZ PUSTEJ TARCZY – Zofia Wilk, Adrianna Szewczyk

zdjęcie: Tadeusz Rybka

zdjęcie: IWS

W środę 25 kwietnia 2024 na boisku ORLIK w Tymbarku, odbył się Gminny Turniej Piłki Nożnej chłopców – roczników 2009/2010, jako eliminacje gminne do powiatowych Igrzysk Młodzieży Szkolnej.

Do rywalizacji zgłosiły się reprezentacje szkół podstawowych w Tymbarku, Podłopieniu i Zawadce.

Po rozegraniu meczy systemem „każdy z każdym” i strzeleniu 14 goli:

OSIĄGNIĘTO WYNIKI
I mc – SP TYMBARK – opiekun Barbara Janczy
Artur Bokowy, Filip Bokowy, Mateusz Chudy, Wojciech Przechrzta,Bartłomiej Sobczak, Kacper Smoter, Michał Duda, Marek Ból.

II mc – SP PODŁOPIEŃ – opiekun Renata Kałużna Boczoń
Franciszek Duda, Jakub Koordeczka, Adrian Michałka, Tomasz Duda, Szymon Dudzik, Mariusz Michałka.

III mc – SP ZAWADKA – opiekun Renata Kałużna Boczoń
Marcin Dudzik, Szymon Kulig, Dominik Piórkowski, Jakub Bubula, Wiktor Wołowczyk, Paweł Goryczka, Szymon Nowak, Alan Zięba.

Najlepszy Strzelec: Bartłomiej Sobczak – Tymbark
Najlepszy Bramkarz: Kacper Smoter – Tymbark
Najlepszy Zawodnik: Michał Duda – Tymbark
Zawodnik Wyróżniony: Mateusz Chudy – Tymbark, Franciszek Duda – Podłopień, Szymon Kulig – Zawadka.
.
Organizator turnieju : Wójt Gminy Tymbark, UKS „Olimpijczyk” przy SP w Tymbarku.

Turniej stał na dobrym poziomie, a jego uczestnicy zaprezentowali dobre przygotowanie fizyczne i wysokie umiejętności techniczne. Po turnieju najlepsi otrzymali pamiątkowe puchary i medale sportowe.

Krzysztof Wiśniowski

Zdjęcia: Organizatorzy