Św. Wincenty Ferreriusz (1350-1419) – dominikanin
Zgodnie z regułą zakonu kaznodziejskiego, założonego przez św. Dominika, najważniejsze dla św.Wincetego Ferreriusza było głoszenie Słowa Bożego. W tym utwierdziło go widzenie, jakie miał podczas choroby w 1399 roku, w którym św.Dominik oraz św.Franciszek uleczyli go z choroby i polecili mu głosić Ewangelię. Jako legat papieski przemierzał Francję i północną Italię, Szwajcarię i Niemcy, głosząc nauki i nawołując do pokuty. Przemawiał na placach, bo kościoły nie mogły pomieścić tysięcy słuchaczy przychodzących na jego nauki. Odnotowano także cuda, które dodatkowo wpływały na liczne nawrócenia. Św. Wincenty dotarł nawet do Grenady (miasto w Hiszpanii), a potem – na zaproszenie króla – także do Anglii i Irlandii. W drodze powrotnej zmarł 5 kwietnia 1419 w Vannes we Francji. Tam też został uroczyście pochowany w miejscowej katedrze. Relikwie zostały podczas Rewolucji Francuskiej splądrowane i sprofanowane, ale zachowały się w katedrze w Vannes. Część relikwii przekazano do kościoła dominikanów w Walencji. Kult św. Wincentego Ferreriusza zatwierdził w 1455 roku papież Kalikst II, a formalnej kanonizacji dokonał papież Pius II trzy lata później.